Contract with the Young Master ( CVS #1 ) Completed ✓

CHAPTER 17

CHAPTER 17

MALIWANAG na nang magising ako kinaumagahan. Hindi ko nga alam kung natulog ba talaga ako o buong madaling araw akong gising.

Hindi kasi mawala sa isip ko iyong ginawa ni Tyron.

Nawala lang naman s'ya sa harapan ko.

Nang bigla-bigla. Ni walang pasabing biglang mawawala.

For petes' sake! Kumurap lang ako saglit, nawala na sa harapan ko.

Sinong hindi mabibigla roon? Di ba?

How can he even do that?

Kahit ang ordinaryong tao hindi kayang gawin iyong ginawa n'ya.

Naghahallucinate na naman ba ako kagabi? Namalik-mata? O baka naman tulog pa ang diwa ko that time kaya wala pa sa tamang huwisyo?

Pero damn it!

Gising na gising ako ng mga oras na iyon kasi nga hindi ako tulog.

Malamang! Kaya nga gising, kasi hindi tulog.

Lutang ka pa self?

Gising na, hoy!

So iyon nga. Gising ako kasi hindi ako tulog. Kaya naman nakita ko talaga na bigla na lang s'yang nawala sa harap ko. Naiwan nga akong mag-isa sa ibaba dahil iniwan nila ako doon.

Bumangon ako ng kama at nagtungo agad sa banyo para maligo. Kailangan ko ng cold shower para mahimasmasan. Bangag na bangag ang kaluluwa ko.

Pagkatapos kong magbabad sa malamig na tubig sa bathtub ay lumabas na ako ng banyo nang nakatuwalya lang. Pumasok ako sa walk-in-closet para magbihis. Isang gray jacket ang ipinang-ibabaw ko sa suot kong sports bra at itim na jogger naman ang ipinares ko dito. Tutal ay wala naman akong trabaho. At saka masyadong malamig ang panahon ngayon.

Nang matapos magbihis ay nag-ayos muna ako ng itsura ko bago lumabas ng kwarto.

Pababa na sana ako nang mapansin kong bukas ang glass door ng veranda sa dulo ng hallway. Lumapit ako roon para sana isara nang mapansin kong umuulan pa rin pala. Sobrang lakas ng ulan at halos dumilim na ang kapaligiran dahil sa masamang panahon.

Sumasabay na rin sa malakas na hangin ang mga sanga ng bawat punong kahoy sa labas. Kasabay noon ang rumaragasang buhos ng ulan.

Geezzz....

May bagyo ba?

HALA!

Binundol ako ng kaba. Naalala kong bigla sina Moneth at Ranz. Kung meron mang bagyo, sana nasa bahay si Alexis para may kasama ang mga kapatid ko.

Ayos pa naman ang foundation ng bahay, matibay pa. At hindi naman nakakabahala kung magkaroon nga ng ganito kalakas na pag-ulan. Gusto ko lang iparenovate ang bahay at padagdagan ang lawak at laki nito para kahit papaano ay hindi masikip kung titingnan. Kaming tatlo lang naman ang titira doon.

At isa pa, kapag dumating ang araw na magkaroon ng sariling pamilya ang dalawa, hindi na sila roon titira.

Pero sa ngayon ang inaalala ko ay si Ranz. Takot kasi talaga iyon sa kulog at kidlat simula bata pa lang. Kaya kapay may bagyo, todo alalay sina Mama at Papa sa kanya, noong nabubuhay pa ang mga ito.

Mama, Papa, I wish you were here with us. We really missed you both, a lot.

Pero I know, kung nakikita man nila kami, proud sila sa amin ngayon. Dahil nakaya naming mamuhay na kami lang at hindi nagmakaawang humingi ng tulong sa iba naming kamag-anak.