You're not like him [ZAKOŃCZONE!]

-Rozdział 1-

Spóźniłam się do domu. Znowu. Powinnam wrócić godzinę temu

-Znowu się spóźniłaś- zaczął mówić mój chłopak Nathaniel

-Przepraszam...-wydukałam z siebie wyuczoną już kwestię

-To jedyne co masz mi do powiedzenia?!- Chłopak podszedł do mnie, a jego ręka lekko drgnęła

Odruchowo się zakryłam. Uderzył mnie kilka razy i jakby nie patrzeć- trochę się go bałam.

-lepiej zejdź mi z oczu- warknął i poszedł z powrotem na kanapę.

Poszłam do swojego pokoju. Wzięłam jedną z butelek alkoholu i otworzyłam. Napiłam się trochę i od razu poczułam się lepiej. Później wzięłam papierosa. Otworzyłam okno. Dym wydobył się z moich ust. To takie relaksujące... Wiedziałam, że się niszczę, ale to jedyne co mnie uspokajało po stresującej kłótni z Nathanielem. Jednak tym razem chyba wypiłam trochę za dużo. Wzięłam pustą butelkę alkoholu i wstałam. Zachwiałam się i powoli usiadłam z powrotem na ziemię. Kręciło mi się w głowie, a ostatnie co pamiętam to kiedy oparłam głowę o łóżko...

Rano obudziłam się w bardzo niewygodnej pozycji. Cała szyja mnie bolała, a obok mnie leżała  butelka i opakowanie papierosów. Chociaż było mi bardzo niedobrze, ale musiałam udawać, że wszystko dobrze. Poszłam do łazienki, wzięłam prysznic i nałożyłam lekki makijaż. Spięłam włosy i poszłam do salonu. Nathaniela znowu nie było. Wywróciłam oczami. Założyłam moje ukochane Conversy i wyszłam z domu. Trochę pokręciłam się po mieście i weszłam do kilku sklepów, co jakiś czas sprawdzając czas. Musiałam już wracać, bo za 10 minut Nathan oczekiwał mnie w domu. Chwyciłam torbę z zakupami i skierowałam się w stronę apartamentu.  Wbiegłam po schodach. Pięć minut temu miałam być w domu. Cicho otworzyłam drzwi

-Sophie, znów się spóźniłaś!-krzyknął z pokoju

-Naprawdę przepraszam, starałam się nie spóźnić... 

Chłopak podszedł do mnie i stanowczo złapał mnie za ramię. Pociągnął mnie w stronę salonu

-Słuchaj, jutro idziemy na ważną imprezę, a ty nigdzie wychodzisz bez mojej zgody- zawsze tak robił. Informował mnie, a nie pytał czy chcę z nim iść. 

-Dobrze, kupiłam dzisiaj trochę sukienek, może się przydadzą.

Nathaniel szybko mnie pocałował i wyszedł do swojego pokoju. Westchnęłam i odsłoniłam rękaw. Miejsce, za które mnie złapał było czerwone. Normalny dzień Sophie Taylor...

Rano wstałam, poszłam pod prysznic, ubrałam czerwoną sukienkę na ramiączkach i zrobiłam mocny makijaż. Zakręciłam końcówki moich włosów i wzięłam gumę do żucia. Wyszłam do korytarza i zapukałam do pokoju Nathaniela:

-Hej kochanie, jesteś gotowy?

-Wychodzę-mruknął ze środka- idź już ubierać buty

Wzięłam szpilki z mojej szafy i chwyciłam torebkę. W tym momencie on wyszedł z pokoju

-Wyglądasz pięknie- przyciągnął mnie do siebie i pocałował

-Dziękuję- uśmiechnęłam się sztucznie

Kiedy wyszliśmy z domu on złapał mnie za rękę. Musieliśmy wyglądać perfekcyjnie przy jego znajomych. Weszliśmy do klubu. Uh... Znowu jest tu tyle ludzi... Od razu podeszliśmy do jakiegoś faceta:

-Jak my długo się nie widzieliśmy!- zaczął Nathaniel

Czy ja mam udawać, że go znam?

-Nathan?! Nie wierzę, że Cię widzę! Nowa żona?-wskazał na mnie

-Jeszcze nie- zaśmiał się- Przedstaw się kochanie

-Dzień dobry, jestem Sophie- uśmiechnęłam się

-Miło mi Cię poznać, mam na imię Finn

Poszliśmy dalej. Poznałam jeszcze kilka sztywnych ludzi, po czym powiedziałam Nathanowi, że idę do toalety

-Dobrze, ale wróć szybko. Musisz poznać jeszcze Benjamina.

Ph... Benjamin, co to w ogóle za imię? Intensywnie myślałam, kiedy nagle wpadłam na czyjąś klatkę piersiową

-Naprawdę, przepraszam, to było niechcący- zaczęłam przepraszać, a raczej błagać o przebaczenie, przyzwyczajona do zachowania mojego chłopaka

-Nie musisz przepraszać, też się zagapiłem- zaczął mnie uspokajać- nie widziałem Cię tu nigdy, jak masz na imię?

-Sophie. Sophie Taylor-uśmiechnęłam się

-Ładne imię, ja jestem Chase- odwzajemnił uśmiech

-Mój chłopak mnie zabije jak zaraz nie wrócę- zaśmiałam się i odeszłam

Brunet rzucił mi tylko szybkie, kpiące spojrzenie i zniknął w tłumie. Kiedy wróciłam już do Nathana zobaczyłam jak mierzy mnie wzrokiem. Zabrał mnie w ciche miejsce po czym powiedział

-Miałaś wrócić szybko, z kimś rozmawiałaś?

-Właściwie to tak- postanowiłam powiedzieć mu prawdę

-Jak miał na imię?

-Chase

-No dobrze...- jego twarz od razu przybrała mniej groźny wyraz- dawno się z nim nie widziałem

Puścił mnie i odszedł. Poszłam za nim nie chcąc się zgubić. Szybko go złapałam i rzuciłam szybkie

-Mogę iść już do domu?

-Już cię nie potrzebuję, możesz iść.

-Mogę wziąć twoje auto?

-zapomnij, ja nim wracam

Do naszego domu było dość daleko, ale przestałam narzekać. Nie chciałam ryzykować zniszczenia reputacji Nathaniela. Po prostu wyszłam. Odetchnęłam świeżym powietrzem i poprawiłam sukienkę.

-Hej Sophie- podszedł do mnie Chase- wracasz już do domu?

Jakim cudem on się tu znalazł?

-Tak, nie czuję się zbyt dobrze- w sumie była to prawda

-Podwieźć cię? Też miałem plan już wracać

Nathan nie byłby zadowolony, ale wracanie 30 minut pieszo na szpilkach nie było najprzyjemniejszą wizją

-W sumie mogę się zabrać- uśmiechnęłam się

Przez całą drogę rozmawialiśmy i śmialiśmy się. Chase na szczęście nie okazał się kolejnym sztywnym typem. Mieliśmy sporo wspólnych tematów. Nie krzyczał na mnie, ani nie zmuszał do niczego. Na koniec spytał o mój numer.

-Nie wiem czy Nathan się nie zdenerwuje

-Czy on musi o wszystkim wiedzieć? A poza tym, co on Ci może zrobić?

Spuściłam wzrok. Może zrobić mi wiele, ale on nie wie. 

Koniecznie dajcie znać jak wam się na razie podoba!