Merhaba, yine ben, huysuz Luhan.. Artık kendi kötü yönlerimle dalga geçebiliyorum. Ben huysuzum evet. İnsanlara karşı zayıf olmak istemiyorum. Sert duruşumu ve ördüğüm duvarları asla değiştirmeyeceğim. Sanırım artık insanları sevemeyeceğim.
Önce ailemi çok sevmiştim ve sonra Min Seok.. O ailemden biri gibi olmuştu. Ama önce o gitti sonra ailem.. Yapayalnız kaldım. Şirket muhteşem çalışıyor ve neredeyse para içinde yüzüyorum. Ben bunu göremiyorum belki ama hala şirket hesabından yardımcıların parası ödendiğine göre işler iyi gidiyor demektir. Üzgünüm baba emanetini koruyamıyorum. Etraftan gelen tehlikeleri görmeden nasıl koruyabilirim ki. Baksanıza daha kendimi bile koruyamıyorum ben..
Aslında bir ara düşündüm. Hayır ameliyat olmayı veya tedavi görmeyi değil. Şirkete gidip yanıma babamın güvenilir elemanlarından birini alarak işleri yürütebilirim. Düşünsenize kör bir yönetici. Ne kadar da komik ama. İnsanlar toplantıya gelecek ama onlara değil boşluğa bakan bir müdürleri olacak. Yardımcımız Bayan Bae her zaman bana doğru yolu gösterdi. Şimdi de göstermeye çalışıyor ama karşısına dikilip "Heeeey, ben göremiyorum" demek istiyorum. Sanırım beni gerçekten seviyorlar.
Ahh birisi daha var; Sooyoung abla. Sanırım o da beni seviyor. Hep bir ablam olsun istemiştim. Min Seok'un vardı. Adı Yeon Seo'ydu. Beni de kardeşi gibi çok severdi. Aralarındaki bağı her zaman kıskanmışımdır. Ben kötü biri değilim sadece imreniyordum. Bir ablam olsaydı ve o da şuan gitmiş yani ölmüş olsaydı ne yapardım bilmiyorum. Belki de yaşayacak ve yanımda olacaktı. Varsayımlar üzerine konuşmak çok sinir bozucu!!
Ailemin gittiği tam 10 ay oldu. Minseok'un gittiği ise 12 buçuk ay oldu.. Onu neden sayıyorum bilmiyorum. Sanırım atlatamayacağım. Evet ben huysuz olduğum kadar yaralıyım da.
En son Sooyoung abladan bahsediyordum. Gerçekten başkası duysa ona aşık olduğumu düşünebilir. Ona sanırım biraz bağlandım. Bundan korktuğum için de her zaman mesafeli olmaya çalışıyorum. Onu da kaybetmek istemiyorum.
Bir ara onu parayla tuttuklarını düşünmüştüm. Hatta gerçekten çok kızıp, sık sık yaşadığım ağlama krizlerinden birini geçirip el yordamıyla arayarak evde bulduğum her şeyi kırmıştım. Bayan Bae onun gerçekten karşıya taşınan biri olduğunu ve benden hoşlandığını söylemişti. Tabi bu işin şakasıydı. Ona beni anlatmış. Huysuz Luhan'ın hiç özeli kalmadı anlayacağınız. Sanırım bana acıyor. En azından en başta bana sadece acıyarak yanıma geldiğini düşünmüştüm. Ona ilk kez geçen gün gülümsedim. Daha doğrusu ona değil bana getirdiği şeye gülümsedim.
Sanırım heyecanlandım. Bu uzun süredir ilk defa oluyor. En iyisi baştan anlatmak. Sooyoung abla bize geldiğinde çok heyecanlıydı. Sıcacık elleriyle elimi tuttu ve "Oldu Luhan, başardılar. Kardeşim çıkışını yaptı." diyerek heyecanla konuştu. Sesinde anlatamayacağım şeyler hissettim. Her ne kadar böyle sevilen bir kardeş olmak hep hayalim de olsa ona söyleyip mutluluğunu bozmak istemedim. Evet onunla konuşuyorum. Ama çok nadir, bir iki kelime belli belirsiz..
O kadar mutlu olduğu için elini sıktım. Bana göremeyecek de olsam imzalı albüm getirmiş. Kısık bir sesle teşekkür ettim ve aldım.
"Hemen şimdi dinlemek ister misin?" diye sordu.
Nasıl hayır diyebilirim ki? Kardeşi emeklerinin karşılığını aldığı için ablası bu kadar mutlu olurken geri çeviremezdim. Benim sevinebileceğim bir ailem bile yok. Trajedi yapmayacağım..
Onun mutluluğuna karşılık tekrar elini sıktım. Kulaklığın tekini kulağıma taktı. Ellerini ellerimden hiç çekmedi ve şarkının sonuna kadar tek kelime etmedi. Acaba görme duyumu kaybettiğim için kulaklarım fazla mı açılmıştı. Duymak bu kadar güzel miydi? Yalan söylemeyeceğim büyülendim. Tam anlamıyla beni büyüleyen bir şarkıydı. Ses mi demeliyim bilmiyorum.
