Seah’s Point of View
Buong araw akong nag-iisip ng pweding ibigay kay Raphael. Pa-thank you man lang para sa ginawa niyang pagtulong sa akin kanina. Halos lutang ako pagkatapus ng quiz at iyun lang ang iniisip ko.
Halos mamalat na rin ‘ata sa pangungulit iyung Cedric. Nang hindi ko talaga siya na papansin ay kusa na itong sumuko at sa iba na lang nangulit.
Matapus ang last subject ay nagmamadali akong umalis sa room para makapag-ikot sa mga tindahan para may mairegalo ako rito kahit papaano.
I am not sure kung ano ibibigay o kaya naman ay kung magugustuhan ba nito ang ibibigay ko.
“Seah!” tawag ng kung sino ngalang wala na talaga akong oras para lingonin ito. Lakad takbo na ang aking ginawa para makalabas lang ng school.
Nang makalabas ay wala sa sarili akong paikot-ikot sa mga shops na nakapalibot sa buong lugar. Sa pag-iikot ay napadpad ako sa isang pangkaraniwang shop.
It was a keychain shop. At dahil na kukyotan ako sa mga binibinta nila ay agaran akong pumasok rito at naglilibot-libot.
° ° °
Makalipas ang ilang minuto ay lumabas na ako ng shop dala ang isang maliit na paper bag na color blue at napagdesisyonan kung umuwi na.
I was thinking about leaving this paper bag in front of his door. At magsusulat nalang ako ng letter mamaya at eipit ko nalang sa paper bag.
Bitbit ito ay naglalakad ako pa-uwi at sa hindi inaasahang pagkakataon ay nakita ko si Raphael na naglalakad sa kabilang kanto.
He seems tired habang nakahawak sa kaniyang strap ng bag. I thought he was walking home pero lumihis ito ng daan.
Minabuti kung ipinasok sa aking bag ang binili ko at sinundan ito. I'm not totally familiar kaya nagkanda wala wala pa ako masundan lang ito. Napag-isipan kung pwrsonal ko nalang ibigay ang regalo at baka hindi niya ito tanggapin o kaya iba ang makakakuha pag-iniwan ko lang.
At isa pa, ano kasi tinatamad akong magsulat hahaha.
Maya-maya pa ay huminto ito sa isang damohan at gulat akong napatakip ng bibig ng magsisigaw ito at bumagsak.
Dahan dahan akong lumapit dito at tahimik na tinabihan ito sa damuhan. Nakaupo ako at nakatanaw lang sa harapan na isa palang beach.
Now I remember where this is. Ito pala ‘yung pinagdalhan niya sa akin no’ng nakaraan. Maya-maya pa ay tumawa ito ng napakalakas at na upo.
Sira ulo ‘ata itong taong ‘to. “Ikaw pala,” he said and I noticed he had something on his face.
“Anong nangyari sa mukha mo?” takang tanong ko at napangiti naman ito. “Ahh! Ito ba? Hindi ko namalayan na may tao palang papasok sa room kanina kaya natamaan ako ng pinto,” he said and face the nice view in front of us.
“Nga pala,” pauna kung saad at kinuha sa bag ko ang binili ko kanina. Agad ko itong inabot sa kaniya na ikinatanggap naman nito habang may kunot sa noo.
“Ano ‘to?” saad niya na ikinamwestra ko naman na buksan.
He then started to open it and he pull out a silver owl keychain. “That’s for helping me out. At pa-thank you na rin para sa kape kanina,” saad ko.
“Woah! Nagsabi ka nalang sana ng thank you kaisa gumastos ka pa para rito. But, thank you for this. It's cute, I like it.”
Agad akong napangiti ng kunin niya ang kaniyang susi. Paniguradong susi niya iyun sa kwarto niya at isinabit niya ito rito.
He also showed it to me dangling on his keys. “Thanks Seah,” he stared at me in the eye na ikinatingin ko rin sa kaniyang kulay kaping mga mata.
I then shake my head at agad na tumayo at nagpagpag ng aking pwet. “By the way, papasok na ako sa trabaho. Thank you ulit,” paalam ko pa at agad na umatras papaalis.
As much as I wanted to witness the sunset wala na akong time. “Ingat!” pahabol nitong saad na ikinatango ko nalang at nagmamadaling umalis.
[At the keychain shop]
Nang makapasok ay agad akong naglibot sa buong shop. I saw a lot of cute stuff at ang aangas ng ilan. I saw fish tales, pandas, zodiac sign keychains, spirit animas, etc.
I was about to grab the panda when I remembered hindi pala sarili ko bibigyan ko ng regalo. I hold back and again try to find another one that would he probably take.
At ilang minuto na yata akong paikot-ikot, nakatingin na rin ang nagbabantay sa akin kasi hindi ako makapili.
“Ano po ba hinahanap niyo ma'am?” tanong nong nagbabantay at nilapitan na ako. “Ahm! I was about to give someone a gift,” tipid kung saad.
“Owww Boyfriend? Ayeiiiiii!” nagpipigil akong sapakin si ate kaya umiling nalang ako. “Ay nako ate, Hindi po ilang araw ko ngalang po kilala iyun. Thank you gift ko po iyan,” kuntra ko pa ngalang ayaw maniwala ni ate gurl.
“Ano bang klassing special person iyan?” wala sa sariling nagkamot ako ng ulo habang plastic itong nginitian. Ayaw talaga maniwala, pala desesyon si ate.
“Ahh Hindi ko pa po ito lubusang kilala, Tyaka thank you gift ko po iyan kasi lagi niya akong natutulungan.” sagot ko pa.
Remembering how he helped me a couple of times makes me feel like I should really get him something. “Ito nalang,” sabay abot ni ate sa aking ng isang keychain na kulay silver na owl.
“This little Owl charm is a symbol of Wisdom, Protection & Transition. Importante naman yata sa ‘yo ang pagbibigyan mo nito ‘di ba?” tumango nalang ako.
It was really awkward knowing na mali ang pag-aakala ni ate gurl. “Maganda rin siya at parang owl din naman ang taong iyun,” remembering na para itong gising lagi sa gabi kaya na gustuhan ko rin ang keychain na iyun.
“Magkano po?” tanong ko at nakitang may presyo pala at handa na sana akong bayaran ito sa price na nakalagay ng magsalita ang babae.
“One hundred nalang para sa iyo,” gulat akong napatingin sa babae na ikinangiti nito.
Agad ko itong binayaran na ikinabalot nito at inilagay pa niya sa isang kulay blue na paper bag.
YOU ARE READING
Leaving The Lights On
RandomMabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan. Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
