Leaving The Lights On

Chapter Thirty: Ocean waves

As we arrived at the beach ay agad na kaming naglatag nang aming mat na dala nang mga kaibigan ko.

It was 3pm medjo mainit-init at tirik pa ang araw kaya sumilong muna kami sa may shade rito.

You know, even tho the beach air was cold and refreshing. Nakakasunog pa rin nang balat ang init nang araw. Inabutan nga ako ni Jean nang kaniyang sunscreen at baka raw ako'y umitim. I mean, I'm not kaputian pero hindi ko rin naman gustong masunog sa init nang araw.

Isipin mo nalang gaano ka-hapdi ang sunburn hahahaha. Idagdag mo pang nakakahiyang magkaroon ng sunburn sa classroom. Maalimsangan na nga nangangati ka pa at nanghahapdi.

As I was arranging our things ay may pakawaykaway sa ‘di kalayuan. And it was Cedric.

“Andito na pala boyfriend mo eh!” Panunukso pa ni Jean at siniko ako’t siya na kumaway pabalik.

“Siraulo boyfriend ka g'yan!” suway ko pa sa pinagsasabi nito.

Ngising aso pa si Cedric habang papalapit. Agad itong nag-abot ng can nang coke sa akin. He knows that I don't drink alcohol. At nagbigay din siya sa mga kasama ko ng one point five na coke.

“Alam pa ang hindi pwede ah!” and this time si Kristyl naman ang bumulong sa akin at nanunukso.

Agad ko naman itong siniko sa pinagsasabi. Walang duda nga na magkaibigan mga ito, ang chismis sa isa chismis nang lahat.

Before I could even start a fight to this two ay nagsibukasan na sila nang iinomin at agad na nagsimula sa tagay nila.

We sat next to them habang hawak sa among kamay ang soft drink na dala nito. Sa amin ay kaming dalawa lang yata ang hindi umiinom. Hindi naman nila kami pinipilit na tumagay kaya nakakataba talaga nang puso.

We were having a good time, nagk-kwentuhan, tatawanan, at kalaunay mags-shake ng life experiences. It's like this time, the world is so open at isa-isa ay nakikita ko lahat nang mga paghihirap at hinanakit nila sa buhay.

Even Cedric na hindi naman nakainom na iyak sa mga kwento na nashe-share nila. Truly, kahit na feeling mo na pinagkakaisahan ka nang mundo ay may mas mabigat pa palang pinagdadaanan ang iba kaisa sa iyo.

Like Jean, she's always smiling pero may pinagdadaanan pala siyang dagok sa buhay niya. Like Kristyl, she's always joking, yet she got a lot of issues like her daddy issue.

At ang iba pa, iyong akala mong masasayang tao ay masasaya lang, but when you look and listen to what they share about their story. You'll knew what was truly hidden behind that smile.

As for me, mas magandang wala muna akong pagsabihan. I'm not being unfair, it's just that, I still can't share it to them.

Halos iyak, tawa lang ang nangyari hangang lumalamig na ang ohio ng hangin. Agad na nagpresenta ang mga lalaki na kumuha ng kahoy at magb-bonfire raw kami rito.

Nagsitanguan naman ang mga lasing na mga babaeng to habang ako ay napatango nalang din. But before Cedric could leave, he placed his jacket into my shoulders.

Halos mataranta pa ako noong may bagay na lumapat sa balikat ko. “Nalalamigan ka na,” he said and left.

Halos naman mabingi ako sa sigaw ng mga kasama kung mga babae rito. Halos nga akong matumba nang pinagtutulak ako ni Jean na ngayon ay lasing na.

“Ikaw talaga mapaglihim ano? Sino ba talaga sa dalawa ang gusto mo? Iyung snubbed na si Raphael o iyang si Cedric?” lasing na singhal ni Kristyl.

Remind me next time na huwag na painumin mga ito. Para na akong papatayin sa physical na panunukso at mala embestigador na tanong.

“Kaya nga! Sino kaya sa amin?” agad akong napatalon at na patayo na nang tuluyan noong may mainit na hininga nga bumulong sa asking tenga.

Ngumiti pa ito at kumaway sa asking mga kasama na ngayon ay naglupasay na sa kakatili.

It was Rapahel. Holding a jacket habang nakasando nalang ito. “Isusuot ko sana ito sa iyo. May na una na palang suotan ka ng jacket.”

Halos hindi ako makagalaw sa pinagsasabi nang isang ito. “Di bali hahahaha tutulong nalang ako sa paghahanap ng kahoy.” Saad pa nito at isinuot ang jacket nito.

Hinila agad ako ni Jean matapus nitong nagtatatakbo papalayo sa amin.

“Shuta ka! Kung ako no’n hinablot ko jacket niya’t jinakit ko hahaha,” panunukso pa nito na mas ikinabuhay ng mga lasing na ito.

Halos naman hindi ako makapagsalita sa mga nangyayari at mga pinagsasabi ng mga tao sa paligid ko.

Maya-maya nagsidatingan na silang mga nakangiti. May dala-dala ng kahoy at nagsisindi na rin ang mga ito. Halos talaga hindi ako makahinga sa dalawang ito na ikinalayo ko muna sa kanila.

Feeling ko kasi nagpapagalingan mga siraulo sa harap ko. Papalubog na ang araw at malamig na ang simoy ng hangin. Suot ko sa balikat ang jacket ni Cedric habang naglalakad ako rito sa dalampasigan.

Low tide naman at hindi gaanong malayo ang nilalakaran ko sa kung saang kami.

Iwan, the sun was about to take it's break habang ako naman ni nanamnam ang mala-drama rama nitong paglubog. Can you also experience being able to breath when seeing how beautiful this scenario is?

The stories we shared awhile ago, this beautiful sunset and this peaceful beach. As I spread my arms, I felt like my dad was holding me like before.

I closed my eyes and feel the cold breeze in front of me. The ocean waves was in synced with my beating heart. I let out a deep sigh and breath slower.

I let my lungs filled with ocean salty air and let myself taken away by the sound of its waves. Hindi ko nalang na malayan na tumutulo na pala ang aking luha.

The only thing that I knew and noticed when I opened my eyes was, Raphael's face full of worries while wiping my tears.

“Are you okay?” with that word, I broke down and cried again.

His voice seems like his, his worried eyes reminds me of his lovely, worried, yet loving tired eyes.

Dad! I missed you so much! And because of that, I hugged a man I still didn't truly knew.