Leaving The Lights On

Chapter Forty One: Smile

   I'm in pain. I'm on my period at subrang sakit ng puson ko, and for sure maputla pa ako sa bampira sa itsura ko ngayon.

   “Are you okay?” may pag-aalalang tanong ni kristyl habang na mimilipit ako sa sakit dito sa aking kinauupoan.

   At kahit na hirap ako sa paggalaw ay tumango nalang ako. Currently, our prof are having a discussion sa harap at ayuko naman na mag-interrupt sa discussion nito. E dagdag pa na malapit na ang panibagong exam sa sem na ito.

   “Okay lang naman sigurong mag-excuse ka. Maiintindihan naman siguro ni Sir,” dagdag pa nito.

   But, I am Seahna, ayukong maging abala pa ako sa iba kaya nagpupumilit akong manatili sa class nito. Nasa dulo at medjo di naman ako gaanong pansin ng prof namin kaya kahit nakayuko ako sa sakit ay hindi ako nito mapapansin.

   Baka mamaya nalang pagtapus nito sa discussion ay lalabas na muna ako at magpapahinga muna sa infirmary.

***

   At last natapus din si sir, mga dalawang units ang subject niya si bali dalawang oras ang discussion niya ngayon. I'm in my worst part of my menstrual cramps.

   Dali-dali akong lumabas ng room at papunta sa c.r tinatawag pa ako ni Kristyl ngunit dahil sa subrang taranta ko na ay binaliwala ko na ang pagtawag nito.

   At this point all I wanted was to relieve the pain I'm currently having. And by that, means dealing with it by myself. Kung talaga lang nasa kwarto ako ngayon hindi ako gaanong hirap, all I wanted was a quiet and a small space para makapagpahinga ako.

   I rushed to the c.r here sa third floor, hindi rin Kasi gaanong gamit ang c.r dito hindi tulad sa first and second floor. Mas malapit din ang c.r na ito sa room namin and because of how creepy this was, walang gaanong gumagamit.

   Agad akong nagkulong sa isa sa mga cubicle ng c.r matapus kung marating ito. Agad kung isinara ang ang inidoro at umupo sa cover nito. I'm curling like a porcupine inside the cubicle. Pawisan na rin ako due to how painful this menstrual cramps I'm having. Halos magblur na rin ang aking paningin due to it's severity.

   While I'm suffering, I was disrupted by a soft voice echoing. Mukhang nasa kabila itong comfort room o kaya nasa labas malapit sa comfort room kung nasaan ako.

   It was soothing na ikinakalma ko and also na destruct ako sa sakit na nararamdaman ko. It was a man's voice, hindi ko alam kung ngingiwi ako sa sakit o tutunganga sa ganda at lambot ng boses nito.

   He was singing “Leaving The Lights On” by Etham Basden. He sang it nice yet lonely. He seemed heartbroken and I could feel the deep heartache on words he's singing.

   (Enjoy listening to youtube)

   It was like magic when my menstrual cramps stopped aching. I'm here starring at the closed door when listening to his voice. I don't know whom it may belong but I'm starting to realized how much life had put us through this following weeks.

   “It's sad to be sad,” naisaad ko nalang habang ninanamnam ang lamig ng boses nito. Matapus ng kaniyang pagkanta ay nawala na talaga ng tuluyan ang sakit ng aking puson. Tumahimik na rin ang buong paligid na ikinatayo ko at ikinabukas ng pinto.

   Huli na ang lahat ng ang aking makita nalang ay ang kaniyang likod na papaalis. He kinda not familiar to me at medjo matangkad ito. Hahabulin ko pa sana ng makita ko si Raphael.

   “Hi!” he greeted but I ignored him and slowly walk pass through him and begone to walk back to my classroom.

   Hindi na naman din na gaanong masakit ang puson ko kaya ako bumalik. Kahit papaano ay hindi rin ako mamamark as absent sa class.

  As I was walking someone or something come back. And no other than that little kid. “Ano na naman?” medjo nairita ako sa pagsulpot niyo.

   “Hindi mo ba ako na miss?” panunukso pa nito. “Malamang hindi.”

   “Alam mo kung bakit ayaw mo lang tanggapin,” he stated and na unang pumasok sa solid aralan ko. Hindi nalang ako kumibo noong pagsunod ko ay nandoon na siya sa gilid at pilit akong pinapalapit.

   Agad akong dumiritso sa aking upuan at agad na idinuko ang aking ulo. Pagdating ko kasi walang prof kaya paniguradong hindi pa nagsisimula ang klasse.

   Nagsisisundutan naman sina Jean pero hindi ako nagpatinag at nakayuko lang sa armchair ko. Ayuko munang magsalita, sa halip na maggood mood ako ngayon medjo na sira noong nakasalubong ko pa siya.

   Hindi sa kung ano, na aalala ko lang kasi iyung pag-iwan niya sa bigay kung keychain sa kaniya. Masama lang ang loob ko siguro kaya mas minabuti kung iduko nalang ang ulo ko at isipin iyong kumanta kanina.

   Hindi ko alam pero parang sa maikling sandaling iyun ay tumibok ang puso ko at rinig ko ang pintig nito. I know I'm weird but for me those heartbeats are me being touched by an invisible heart of an invisible man.

   If ever, I'll see that guy again, I'll surely hug him for letting me remember that I'm still feeling things.