Leaving The Lights On

Chapter Seventeen: No Strings Attached

“There's no one to please but yourself. Always prioritize your happiness and peace. Don't let anyone ruin your peace of mind.” -King

Seah’s Point of View

   “Hi Seah, I'm Prechie Kaldas the pretty among this low key humans,” Saad nang babaing nakangiti sa aking harapan.

   She has this brown long hair that leveled her hips. At subrang palangiti nito, nakaka-amaze rin kung gaano ka attractive ang kaniyang mamalim na dimples.

   She's kinda easily befriend with dahil sa positive vibe na dala niya. Kinda feel like she was also shy and a bit silent kahit na nakangiti siya ngayon sa harap ko.

   She had a good curves too na bumagay sa kaniyang malusog na pangangatawan. “Hi!” sagot ko naman at ngumiti rin pabalik.

   Sumingit naman ang isa at nagpakilala.

   “I’m Cresha Baller, ang mas maganda sa aming apat,” sabay-sabay ko namang napansin na nagsi-irapan ang mga mata nang kasama nito. She's way more taller than Prechie, she's tan, and her hair was shorter than Prechie.

   I also noticed na gumagamit ito nang make up starting with her pink blush on and her well put maskara and eyeliner. Maliit lang din ang katawan nito na kasing payat din ni Prechie.

   She's gorgeous and halatang sanay sa camera ang babaing ito. She also seemed like a child like person dahil sa mayat-mayang bungisngis nito.

   I don't know kung ano ang e rereact ko kasi nakakagulat naman ang mga pangyayaring ito.

  “Hi! I'm Kristyl Letuanas, nice to meet you,” sa kanilang apat naman ay ma's malumanay itong si Kristyl.

   She had this amazing curves na kahit medjo malusog ito ay nababagay naman ito sa kaniyang katawan. She got a big butt, slim hips, wide shoulder, at maliit ang mukha nito. She had this shoulder length hair na kakapusod niya palang.

   Pansin ko rin na may pagka-mistesa ito dahil mayat-maya sa pagtawa nito ay namumula ito ng subra.

   “And I am Jean Coralis, lets be friends.” a smile was plastered on their faces. I wasn't sure kung tatanggapin ko ba sila.

   Among all of them Jean seems like the type of person that was silent but friendly. She's somewhat a ray of light to this four individuals.

   Wala rin naman silang sinabi nang hindi ako umimik. They started to hang out with me, first time I got acquaintances so it's a bit odd to have so much people around me.

   Sinasamahan nila akong magc.r na noon at ako lang naman mag-isa at nakakaya ko namang mag-isang pumunta. Sinasamahan nila ako sa cafeteria tuwing break time at kung ano man ang bilhin ko ay ‘yun din ang bibilhin nila.

   This might be my first time at naninibago ako. And without them noticing ay tumakas ako nang hindi nila nalalaman at dali-daling pumuntang cr.

   “Hay nako salamat naman!” saad ko at na upo sa enidoro.

   Agad akong napasandal at napatulala nalamang sa kawalan. Agad naman din akong na himasmasan ng mga narinig akong kalabog sa pintoan ng c.r kung nasaan ako.

   Agad akong napatayo at bubuksan na sana ang pinto nang may magsalita.

   “Seah?” it was Raphael’s voice if I'm not mistaken.

   But what the hell? This is a girls comfort room. Bakit siya nasa loob ng c.r namin? Did he saw me running here?

   “Pasensya na!” panimula niya. “I don’t know what happened to you after that night, but please if ano mang sabihin o sinabi ng nanay ko ‘wag mo sanang masamain,” he said.

   “Please don’t fall in love with someone who's broken as me, what I've done to you is no big deal. No string attached,” patapus niyang saad at may inilagay sa kabilang pintuan kung saan ang cubicle ako.

   Pagkatapus niyang sabihin ang mga katagang iyun ay rinig kung nagsara ang pinto ng c.r at paniguradong lumabas na ito. Pagakalabas ko ng cubicle ay nakita ko sa pagdungaw ko sa baba ang regalong binigay ko sa kaniya.

   He give it back. I don't know but I felt sad all of a sudden. “Ow!” naisaad ko nalang at dinampot ang key chain.

   I guess may mga tao talagang baliwala sa kanila ang mga simpling bagay na para sa atin ay mahalaga.

   The cute little silver na owl was laying on the comfort room floor. Ibinulsa ko nalang at iniisip na ibigay ko nalang ito sa iba.

   He may not appreciate this gift kasi ibinalik niya. When I come out of the comfort room nakita kung naka-abang pala ang apat na babae sa c.r.

   “Okay ka lang ba? Tanong ni kristyl. I was puzzled then Chresha suddenly cried na kinakunot ko na talaga ng noo.

   “We where here for you hindi deserve ng lalaking iyun ang magandang katulad mo,” ngawa ni Cresha na ikinatampal ko ng aking noo.

   “Hindi kami noon,” saad ko pa na ikinatahimik nila. Agad namang napakapit si Jean sa aking braso at ayun na nga naglalakad kaming limang sabay habang kinukulit nila akong mag open up sa kanila.

   Inakala ba namang naghiwalay kami. But really it bothers me, I never really said nor felt like I like that guy. But what he did earlier makes my heart felt sad.

Raphael’s Point of View

   I never knew na ganito pala ang feeling na parang may masama ang loob sa iyo. After I walk out of the girls comfort room I saw some girls peeking on the c.r.

   Para ngang ang sama pa makatingin noong isa habang papalayo ako. Might be her friends, and thinking about it ay napanatag naman ako. At least ngayon hindi na siya mag-isa.

   Napahinga ako ng maluwag at maya-maya pa ay may kumapit sa braso ko. Papasok na ako ng room at kita kung tudo ngiti si Jasmine na nakapulopot sa akin.

   “Nabigay mo na ba?” then she smiled. Huminga naman ako ng malalim at sumagot sa tanong nito.

   I don't know but no’ng naki-usap siya na layuan ko siya ay tumalima nalang din ako. She said that she wanted us to be like we used too, no’ng mga bata pa kami. And she admitted that with Seah’s presence she felt like she’s not comfortable.

   At ako naman ay na iintindihan siya? Maybe? I don’t know!