Seah's point of view
Saturday and church day, at araw na naman nang pagbisita ko sa puntod ng tatay ko. I was invited again, but as always, I refused.
“Sure ka na talaga?” Jasmine who was fully dressed like she was going on a party asked.
Tumango ako at suminyas lang ito nang bye. Alam ko naman na pinagdadasal niyang hindi ako sumama, sa sama ba naman niyang tumingin noong nagtanong hindi naman masyadong halata. Raphael never took a glance at me again noong nagkausap kami noong mga nakaraang gabi.
Actually, we never really did have a proper conversation upon the issue. Nagkatabi lang kami sa balkonahe.
I don't want him to forcefully talk to me. Ayukong mangulit sa mga taong ganiyan, so bothering.
At na kakawalang gana makipag-usap sa mga bata pa mag-isip.
“Sige anak, mauna na kami.” Saad nang nanay ni Raphael na ikinatingin ko rito nang taimtim. Kalauna'y na patango na rin ako at komaway.
As always, buong pamilya sila at dagdag pa ang babaeng bihis na bihis na papunta sa simbahan. While me, mamaya pa namang ala-una ako aalis ay umakyat muna sa taas at nagkulong.
Ngayon na rin pala ang bayaran sa upa ko. Good thing bagong sweldo kaya inilagay ko sa ibang wallet ang pambayad ko sa upa at ang iba naman ay inilaan ko para sa pang-araw araw kung gastusin.
“Tsk!” I heard a little voice around me na ikinatingin ko sa likod.
“Akala ko wala ka na, magpapaparty sana ako.” Panunukso ko pa sa batang nasa aking likuran.
Yes! This little guy come back at insakto pang lingo at bibisita ako sa puntod nang tatay ko.
“I'm just worried, baka madepressed ka lalo na wala ako!” agad akong na paikot mata sa saad nito. Minsan pala ang mga katulad nila felengero.
“You seemed fine.” Ulit na naman nitong saad.
“Truly fine!”
He then sat in front of me na akala mo tuta siya sa may paanan ko. I'm at my bed at siya umupo sa sahig malapit sa kama ko. Naghalumbaba ito at ipinatong ang kamay sa kama ko.
“Kung umabot sa puntong mawawala na ako nang tuluyan, sana hindi ka na malungkot.” Out of the blue he stated.
“Anong arte iyan?” Tanong ko pa rito.
“Seahna! I'm just your delusion you know. Naging ganito ako sa kapangyarihan nang lungkot mo. When the time comes, you'll never in need of me.” It's voice was serious na mararamdaman mo talagang ang sinasabi nitong pagkawala ay papalapit na.
I felt a bit hurt. I mean, I know it's annoying sometimes talking by myself in reality. But I saw him, I know him, his there as always. Paanong mawawala?
“Tsk! Impossible, mula pagkabata nandito ka na.” Pagdadahilan ko na ikinatahimik nito.
Pumikit lang ito at hindi sumagot. It then started to sleep in my bedside na para bang ayaw na niyang pag-usapan ang topic namin.
Tsk! Siya nagsimula susuko rin pala.
But as I was thinking about it, may part sa isip at puso kung ayaw mangyari ito.
As I was staring blankly habang hawak ang aking pitaka. My phone suddenly vibrate.
From: Ganda ko period
Seah! Gala tayo mamaya alam ko wala kang duty ngayon. Antayin ka namin sa kanto.
It was Jean, I was about to decline when she texted again.
From: Ganda ko period
Wag ka na umangal. Ipagkakalat ko na may nangyari sa inyo ni Cedric kung di ka sasama.
P.s ganda ko pa rin.
Napabunton hinginga nalang talaga ako sa kakulitan nito. I just texted her okey then drop myself along with my phone in my bed.
“It's not really a bad idea hanging out with some friends. You're a teen, you should also experience being a teen.” He suddenly said na ikinapikit ko nalang.
***
Hindi ko gaanong na malayan ang oras at naka-tulog ako saglit. Agad aking na pabangon nang ma-alalang pupunta pa pala ako sa puntod ni papa.
Dali-dali akong bumaba at plano ko na talagang hindi na magbihis. Kinuha ko lang muta ko kasi sino ba naman pag-aayusan ko sa sementeryo ‘di ba?
And to my surprise, my fucking friends are waiting sa labas nang inuupahan ko.
“Jusko Seahna! Halos matusta na kami sa init dito sa labas ikaw kakagising mo palang yata.” Maktol agad ni Jean habang patawa-tawa lang sa likod si Kristyl.
Init na init itong nagpapaypay nang sarili na halos ikakunot ko pa nang noo. Alas tres palang pero halos galon na sa tagaktak pawis nitong babaeng ito.
Yes! Nandito silang lahat. Along with our other classmates na hindi ko gaanong kaclose.
“Magbihis ka na dzai! At magwa-walwal tayo!” masiglang saad ni Jean at pinakita sa akin ang laman nang bag ni Kristyl.
Halos lumuwa ang mata ko nang makita ang may leeg na bote sa bag nito. May yelo na rin silang dala at nakasilid pa sa icebox na dala pa nang maliit na kaklasse namin habang na kangiti.
May kaniya-kaniya rin silang dalang bag at pagbukas ay puro pulutan laman. Nagtataka na iisang bote lang nang alak dala nila ta's ang daming pulutan. Baka mamumulutan lang talaga ang iba sa kanila at hindi tatagay.
Hindi makapaniwala at wala rin akong magagawa ay umakyat nalang ako ulit at nagbihis.
Sa kunting panahon na nakilala ang mga ito, alam ko na batak talaga tumagay mga ito. Iwan ko ba, lalo na si Jean, kala mo tubig iniinom sa paglalagiang pagtagay nito.
Minsan pa nga nagdududa na akong wala na talaga itong atay eh!
Agad naman akong nakabihis at sabay na kaming lahat na umalis. They planned to chill sa tabing dagat malapit-lapit lang dito sa amin.
Along the way, we share laughter's and of course we enjoyed and had so much fun making fun of each other along the way.
Sa halos tanang buhay ko, this was the first time that someone really bothers themselves to come by where I lived at inaya akong makabonding.
Parang lahat yata first time ko at dahil iyun sa mga tao na katulad nina Jean and Kristyl. They might be pain in the ass sometimes, but they really considered me as a friend.
Tsk! Pa! Kung alam mo lang na halos maglupasay ako sa tuwa ngayon. Your kid, with others kids, just the way how you always wanted. For me being a kid.
YOU ARE READING
Leaving The Lights On
CasualeMabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan. Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
