Carlos Point of View
A couple of days din akong hindi nangulit sa babaing kaharap ko ngayon. "Oh! Hinay-hinay," halos pati 'yung cup nong noodles higupin na rin niya.
"Oi salamat ah!" saad niya na ikinangiti ko naman.
Ang totoo ay pinanghinaan ako nang loob no'ng nakita kung masaya siyang kasama si Raphael. Kaya umiwas ako nang ilang linggo. Sakto kanina na huling ikot ko na at babalik na sana sa bahay nang makita ko siya.
"Bakit ka nga nasa kalsada at Gabi na?" pangungulit nitong tanong. Humigop muna ako sa cup ramen ko bago ito sinagot.
Inabot ko rin muna ang ice tea na binili ko sa kaniya na ikinatanggap naman nito at ikinapasalamat.
"Lagi akong nagjojogging sa kalye mo papa-uwi," saad ko.
At dahil iyun sa kaniya. Ngayon lang ako nagbalik ulit sa pagtakbo dahil sa kaniya. I always make sure na pag-uwian nito ay safe itong naglalakad. Baka hindi niya lang ako napapansin na nakasunod sa kaniya kasi sa pagod na rin sa trabaho niya.
"Tyaka, I always make sure na walang magtatangkang gawan ka nang kalukuhan," she then froze from what I've said.
"Hindi ka na sana mag-gaganon," nahihiya niyang saad. "Baka mapahamak ka rin alam mo ba? Anong iniisip mo!" dahilan nito.
"Sa panahon ngayon baka kung ano mangyari sa iyo. Okay lang naman sa akin kung may mangyari kasi lalaki naman ako, eh ikaw?" natahimik naman ito.
"Tsk! Kahit na hindi mo naman ako kargo," alam kung nakokonsensya siya kaya agad kung inilapag ang aking cup noodles at tinignan ito.
"Ano ka ba! Magkaklasse tayo, kilalang kilala kita. Kung ano mangyari sa iyo kargo ko rin kasi kilala kita. 'Wag ka nga mag-isip na may utang na loob ang kung sino," tyaka ko muling hinigop ang sabaw ng cup noodles ko.
"Salamat!" I heard her soft voice once again. A genuine word from the girl I was never noticed.
(End)
Seah's Point of View
After that night sa Seven Eleven gabi-gabi na kaming magkasama. Magkasabay din kami kumain, minsan nagbabalot ito nang pagkain para sa dalawang tao.
O kaya pupunta kaming seven eleven at magchechekahan habang nag cacup noodles. One night nga na dinalhan niya ako ng pagkain at sa isang malaking park kami kumain na siya rin nakadiscobre doon ko ibinigay ang regalo ko kay Raphael noon.
Dahil sa napapadalas din ang aming pagsama nakakalimutan ko na rin minsan na nagluto rin pala si Aling Iya. Minsan kahit nga malamig na binabaon ko nalang at inaagahan kasi sayang din naman.
Paminsan minsan tinuturuan din niya ako sa mga Hindi ko maintindihan lalo na ang math. Hindi ko akalaing magaling pala siya sa math. Hindi rin kasi halatang matalino pala itong gonggong.
Dahilan pa niya ayaw lang daw niya mag-iba ang tingin ng mga estudyante sa kaniya which is ang pagiging play boy. Dahilan pa niya baka raw marami lalapit sa kaniya na babae pagnalaman na may tinatago siyang talino.
Angel kapal lang.
"Seah maya pagkatapus nang shift mo punta ka sa bahay. Susunduin kita sa Cafe, magluluto kasi si mama at gusto ka niya makilala rin," agad ko itong pinagpapalo.
"Gonggong ka nakakahiya sa mama mo," singhal ko pa na ikinatawa lang nito.
"Shunga ka si mama naman nagsabi ako ba magluluto? Tyaka ang takaw mo pasalamat ka nga pinagbabalot ka rin ni mama eh!" agad ko itong pinagpapalo hanggang sa mamula ang braso o kaya noo nito.
Nakakahiyang chinichismis ako sa nanay nito. Panigurado naman sa subra ba namang matabil ng bibig nito for sure lagi akong ikinikwento.
"Bawal ka na tumanggi papakulam kita sa nanay ko pag di ka pumunta," sigaw pa nito bago nawala sa harap ko at bumalik sa upuan nito.
Kaya pala pansin kung gabi-gabi matapus ang shift ko dumarami ng dumarami ang laman nang baonan niya. Minsan din nagiging tatlo ang baonan na dinadala niya.
"Hmm saan na pala assignments natin?" sulpot ni Kristyl na ikinasagot ko naman. "Nasa bag ni Cresha isinilid ni jean sa bag niya kahapon," turan ko.
"Oi Seah, sama naman kami sa inyo." Kalabit ni Preachie habang nakanguso. Agad ko naman siyang tinanguan na ikinasama ng tingin ni Cedric dito.
Piningot ko agad ito na ikinaover react nito sa pagsigaw.
Bago pa ako makapagfucos ulit ay may kumalabit sa aking balikat. It was Raphael, his face seemed serious. "Can we talk?" he said.
Ikinakunot ko naman nang noo ito. Pumayag nalang din ako dahil sa wala pa din naman si ma'am. "Okay lang naman," saad ko ininguso naman nito ang labas kaya napatayo nalang din ako.
I was so confused that he wanted to talk outside. I was called by Carlos but I just gives him a thumbs up and followed Raphael. As soon as we got outside he suddenly grab my wrist and slammed and pinned me on the wall.
Napapikit pa ako sa sakit ng aking likod at kamay. He's strong and mahigpit ang pagkakahawak nito sa aking kamay na ikinaluha ko nalang.
"Anong problema mo?" singhal ko nalang sa sakit.
Matapus kung sabihin iyun ay napabitaw nalang ito bigla habang napatingin sa mata ko. Yes! I'm totally on tears sa sakit ng likod ko. "Sorry!" without a word he suddenly walks away.
Agad namang may humawak sa aking pisngi at agad na pinunasan ang luha ko. "Anong ginawa ng gonggong na iyun sa iyo? Ba't umiiyak ka?" Carlos angrily said while whipping my tears using his own handkerchief.
It smells nice though hindi subrang tapang ng amoy at hindi naman amoy pawis. "Wala naman pabayaan mo na iyun," tanggi ko nalang at pinilit itong kaladkarin pabalik sa aming silid.
Gusto pa nga sana nitong sundan si Raphael pinigilan ko nalang. Hindi ko rin kasi alam kung bakit nagkakaganon iyun. He didn't even said a word or kung ano talaga sadya niya para kausapin niya ako at gawin iyun sa akin.
After that sinabi ni Carlos kina jean ang nangyari subra ring nagalit ang mga babaeng iyun ba pinagsasamaan nila ng tingin ang babaeng malapit kay Raphael which is si Jasmine.
As for Raphael, Hindi na siya pumasok sa buong class namin. Bugnot na bugnot tuloy ang mukha ni Jasmine buong araw.
YOU ARE READING
Leaving The Lights On
RandomMabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan. Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
