Leaving The Lights On

Chapter Ten: A gift

Seah's Point of View

   Pagkatapus ng aking duty ay agad akong umuwi sa bahay. Pagod at gutom kung nilalakad ang daan papa-uwi habang sukbit sa aking balikat ang aking bag.

   Mula kasi sa school kanina ay bitbit ko pa rin ang mga gamit ko kasi nga dumiretso na ako sa trabaho.

   The city lights are on and the street culture is alive. Maraming mga vendor na nakakalat sa ibat-ibang side ng kalsada.

   Maingay ang daan at nagkakasiyahang mga taong gusto magliwaliw ay nandirito. Subrang buhay ng buong lugar at gustuhin ko mang sumilip ay sinasabi naman ng isip kung umuwi na.

   "Seah!"

   "Seah!" agad akong na palingon sa kung sino ang tumawag ng pangalan ko.

   A familiar face was weaving at me while running towards where I was. With a big smile on his face that Cedric dude was the one who's calling my name.

   "Buti at na habol pa kita," hangos nitong saad ng makalapit ito sa kung nasaan ako.

   "Tara sama ka sa amin nagkakasayahan kami rito ng mga barkada ko eh!" alok nito na ikina-iling ko naman. "Ah! Papa-uwi na ako," saad ko naman na ikinalagay nito sa aking balikat ng kaniyang braso.

   "Saglit lang naman," inis kung hinawakan ang palapulsuhan nito at iwinakli. "I said No!" galit kung sagot na ikinataas naman ng kamay nito at tumango-tango.

   "Okay! Okay! Chill, sige ingat ka Seah!" saad pa nito at ngumiti. Walang imik akong nagpatuloy sa paglalakad at napapahingang malalim dahil sa pagod.

   "Bakit parang ayaw mo sa lalaking iyun?" agad akong nagulat sa kung sino ang nagsalita at kitang naglalakad ito kasabay ko habang may kagat-kagat na lollipop.

   "Is an imaginary friend eat like a little kid?" walang gana kung saad habang napatingin naman ito sa akin ng masama na ikinakibit balikat ko lang.

   Seriously kung may tao lang ngayon sa nilalakaran ko pagkakamalan akong baliw. By the way malapit na ako sa bahay at gustong-gusto ko nalang mahiga. Na wala na kasi ang gutom ko dahil sa pambebwesit nong Cedric na iyun.

   "To answer your question, wala akong sama ng loob don ayoko lang sa ugali nitong papansin," sagot ko pa at nakasimangot na nakatingin sa harapan.

   "Ahhh! Okay!" agad akong nainis dito at pinanglakihan ito ng mata. Gumaganti ba ito? "Nga pala, bast ngayon ka lang? Ang tagal mong 'di nagpakita ah!" takang tanong ko na nagkibit balikat na naman ito.

   "Nah! I'm just your imagination right? You think where did I go?" pambubwesit nito na ikinatikom ko nalang ng bibig at hinayaang nalang itong samahan ako.

Cedric's Point of View

   I wasn't expecting that I would saw Seah walking pass by. Wala talaga akong balak sana na tawagin siya but after remembering how she smiled at what Raphael did ay naging determinado akong lapitan ito.

   But, baka pagod lang siya kaya parang na inis siya sa akin.  What I like about Seah was she's kinda mysterious, not to mention na maganda rin ito.

   “Sino ‘yun?” takang tanong habang may kasabay na akbay na tanong ni Martha pagkatapus kung lapitan si Seah.

   “Wala,” walang gana kung saad habang napapailing. Agad naman akong inabutan ng baso ni Kyle na ikinalingo ko naman.

   “Aba’t nagiging good boy na ‘ata ang baby boy namin ah!” nakayuko lang ako’t iniisip kung naka-uwi na ba si Seah. Buong gabi akong lutang hanggang sa pag-uwi kakaisip lang sa kaniya.

   “Tsk! In love na talaga ako,” napapalingo-lingo kung saad habang nakahigang nakatingin sa kesami ng aking kwarto.

Seah’s Point of View

   Pabagsak akong napahiga sa aking kama habang napapabuntong hininga. Kakagaling ko lang sa banyo at nakabihis na akong nakahilata sa aking kama.

   I intentionally not to have my dinner tonight kasi nga pagdating ko ay na walan na ako ng ganang kumain. Pagulong-gulong ako sa aking kama habang napapahinga ng malalim sa pagod.

   “Alam mo bang maliwanag ang buwan ngayon?” I heard someone talking na ikinalingon ko sa batang nagkibit balikat lang.

   Hindi sa kaniya nanggaling iyun, edi ibig sabihin ay sa iba nagmula. Agad akong napatingin sa bintana at kita ko ang pagmumukha ni Raphael. Totoo nga na maliwanag ang buwan ngayon.

   “Anong oras na at gising ka pa!” iyan lang ang nasagot ko na ikinangiti nito at minumwestra akong lumabas sa aking bintana.

   Wala akong nagawa at lumabas nalang din. “Woah!” iyan lang ang aking nasabi ng makitang ang pula ng buwan.

   “Tonight is Lunar Eclipse, ‘di mo ba nabalitaan? Kalat ‘yan sa social media ngayon,” umiling lang ako at napaupo habang nakatingala sa buwan.

   There's stars and the moon shine so bright. The red color of it makes me felt goosebumps, it is really breathtaking.

   I felt like I am one of the world and I felt like I am not alone. In that thought napatingin ako sa lalaking nakatingin din sa buwan habang nakangiti.

   “You know what, whenever I stare at the bright moon I felt like I am not alone,” agad akong napatingin sa kaniya ng may pagtataka.

   “Growing up na kumpleto ang pamilya na hindi naman masaya ay nakakalungkot,” he said while still staring on the moon. I felt like we're alike.

   “‘Yung kompleto nga kayo pero magulo, may kulang at subrang lungkot lang talaga,” may halong lungkot ang boses nito na mahahalata mo talagang may kurot sa puso nito.

   When he kept silent ay agad akong napatingin sa malaking pulang buwan na subrang bilog. “My dad pass away while my mom chose to reach her dream living us behind,” I just felt like this was the right time to share.

   “Ow Sorry!” agad akong napailing sa paghingi nito ng tawad at nginitian ito.

   “Nah! I felt like, I understand how you felt when you said that your alone,” Pa-una kung saad. “Now that I live alone ay ramdam ko na ang lungkot, ayaw ko pang aminin sa una pero ngayon subrang nagsisi akong hindi ko man lang nasabi ang mga katagang I love you bago siya pumanaw.”

   “I didn't know, but my heart wanted to hate him for leaving me behind so early. Ayuko talaga kasing mag-isa,” I felt a warm tears fall down to my chick that cause me to wipe it up fast.

   I couldn't explain it but all of a sudden I cried my heart out like I'm some kind of a child.