လက္ထဲကထန္းရည္ခြက္ကိုေငးလိုက္ အနားကေမာင္ခင္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ဖိုးလုံးတစ္ေယာက္ ေတြေဝျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ရွိေနေလသည္။
"ေမာင္ခင္ ျဖစ္ပါ့မလားကြာ"
"ျဖစ္ပါတယ္ မင္းဒီလိုေၾကာက္ေနရင္ ဒီတစ္သက္အစ္မ
ႏွင္းႏုကိုရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ငါ့စကားကိုယုံလိုက္"
ေျပာရင္းဆိုရင္းပင္ ခင္ခင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ ဖိုးလုံးလက္ထဲကထန္းရည္ခြက္ကိုကိုင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်တိုက္ေလသည္။
"မူးၿပီလား"
"မမူးေသးဘူး ထင္တယ္"
တကယ္တမ္းကမူးေနၿပီဆိုတာ မ်က္လုံးေတာင္ေကာင္းေကာင္းမဖြင့္ေတာ့တဲ့ဖိုးလုံးကိုၾကည့္ၿပီး သိသားပဲ။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္သာမမူးဘူးေျပာေနတာ။
"ဒါျဖင့္ ပတ္ခ်ာအီစမ္း"
"မရေတာ့ဘူး ေမာင္ခင္ မူးေနၿပီ"
ဖိုးလုံးကိုေလး ငါး ဆယ္ပတ္ေလာက္ပတ္ခ်ာအီခိုင္းလိုက္တာ ယိုင္တိုင္တိုင္ျဖစ္ၿပီး ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ေနတဲ့ပုံျဖစ္လာတာမို႔
အျမန္ပင္ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရသည္။
"ေရာ့ တန္းတန္းမတ္မတ္ကိုသြားၿပီး ခ်စ္ေရးသြားဆိုေပေတာ့"
အစ္မႏွင္းႏုေနရာအရပ္ျဖစ္တဲ့အရပ္မ်က္ႏွာကိုကိုယ္ကိုလွည့္ေစၿပီး ေနရာခ်ေပးေတာ့ မူးေနတဲ့ဖိုးလုံးတစ္ေယာက္ ခင္ခင္ပ်ိဳကိုၾကည့္လာရင္း ရယ္ျပသည္။
"ေက်းဇူးပဲကြာ"
"မလိုပါဘူး မင္းငါ့ကိုကူညီထားတာပဲ"
ထိုသို႔ဆိုရင္းသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မတူညီတဲ့အရပ္မ်က္ႏွာကိုေက်ာခိုင္းၾကရင္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။
ခင္ခင္ပ်ိဳမသိခဲ့တာက ဖိုးလုံးမူးမူးနဲ႔ ႏွင္းႏုရွိရာအရပ္
မေရာက္ပဲ တျခားေနရာကိုေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ။
"ႏွင္းႏုေရ ခ်စ္တယ္ဗ်ာ"
"အာဘြား"
"ဟာ !!!"
အာေမဍိတ္အသံမ်ားရဲ႕အဆုံး ဖိုးလုံးတစ္ေယာက္ေတာ့
ဒုကၡလွလွေတြ႕ေလၿပီ။
"ဖိုးလုံးတစ္ေယာက္မေန႔ညက ရဲေဆးတင္ၿပီး ဘဘုန္းႀကီးကို ရည္းစားစကားသြားေျပာတယ္တဲ့ေတာ္"
YOU ARE READING
ခင်ခင်ပျိုရေ မမုန်းလိုက်နဲ့
Romance"ဒေါ်နွယ်" "ဗုဒ္ဓေါ ဘယ်လို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်" "ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ အဒေါ်ကြီးရယ်" "ေဒၚႏြယ္" "ဗုေဒၶါ ဘယ္လို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္" "ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ အေဒၚႀကီးရယ္"
