Demon's Hide.

Chapter 92

A monster.

I slowly opened my eyes, mula sa pagkahilo ay tiningnan ko ang nakapalibot sa akin at napaawang ang labi sa gulat, my body started to shaking with fear, I remembered what happened earlier, it seemed like a nightmare to think about but it was a reality.

They still got me....kahit ginawa iyon ni veronica....kahit pinahamak niya ang sarili niya ay nakuha parin nila ako, I touched my head when suddenly it hurt so much again, I winced in pain and gasped, marahil dahil sa nangyari kanina.

Nangingilid ang mga luha ko habang inaalala kung paano bumagsak ang katawan ni veronica sa dagat, I clenched my fists because of intense anger at myself because I was not even able to protect her like she did to me, nilagay niya sa panganib ang sarili niya para lang sa isang katulad ko.

Is it always like this? Is there someone who will perish because of me because they want to protect me? I sighed secretly and looked around, I feel so lost and bad about it....I wipe my tears from my eyes and shook my head, I'm feeling disappointed to myself...

Ano bang kailangan nila sa akin at ginawa nila ito? I held my chest and took a deep breath to breathe properly and calm myself down. I feel so worthless. Hindi ko alam kung anong nangyari at bakit nandito ulit ako sa kwartong ito pero isa lang ang alam ko, hindi nila ako hahayaan na umalis dito. Katulad na lang nang sinabi sa akin ni anna.

Sana naman ay ayos si veronica kung saan man siya naroroon, malakas si veronica sa kabila ng kanyang edad....alam ko kaya nang katawan niya, napaangat ang tingin ko sa pintuan nang marinig ko ang pagbukas nito.

Hindi ako makaalis sa pagkakaupo ko sa kama kahit ipilit ko, ang boung katawan ko ay nanginginig at tila namamanhid dahil sa panghihina at dahil sa pain, she took a deep breath and closed the door behind her then slowly approached me, as she walked towards me I didn't take my eyes off her.

May roon akong nararamdaman na kahit kailan ay hindi ko naramdaman at hindi ko alam kung ano iyon basta alam ko galit ako.... this isn't just madness....this is more than that but I'm stoppping myself, I am mad to her....to them...

Kahit nanginginig ang boses ko ay pinilit kong magsalita na parang normal at tila walang nangyari. "Kamusta si veronica? Nasa'n sya?"I asked immediately when she stopped in front of me, tumaas ang kanyang kilay sa aking sinabi, sobrang lakas nang pintig nang aking puso dahil kinakabahan ako kung anong pwede kong marinig.

"I told you before hindi ka na dapat nagtangka na tumakas, sinama mo pa sa plano mo ang babaeng iyon, look now where you ended up."Iling iling niyang sabi habang napapangiwi, hindi ako umimik at pigil ko ang aking mga luha na muling nagsalita.

"Dahil hindi naman ako dapat nandito, hindi ako dapat nasa kinauupuan ko ngayon....I shouldn't be here in the first place...."Nanginginig ang boses ko habang sunod sunod na tumulo ang mga luha dahil sa labis na sakit, she was stunned when she saw that, then her piercing eyes turned to me.

"No....this is your destiny narrah, ang hinaharap mo ay ganito....luluhod, luluha at magsisi, ganyan ang hinaharap mo at nangyayari na iyon ngayon pero mas lalong lala iyan dahil gumawa ka nang malaking pagkakamali."She smirked, she said that with seriousness but mixed with mocking voice, I frowned in confusion because I didn't know what she wanted to convey, hindi agad nag process sa utak ko ang mga katagang sinabi niya na siyang ikinainis ko lalo sa sarili ko.