TAMAMLANDI!
Mahur Hüma Çağıl yirmi bir yaşında, monoton hayatını yaşayan, üniversitelerarası tiyatro yarışmasına hazırlanan ve her gün ona aşık bir sürü insanla uğraşan normal bir kızdır. Ancak geride bıraktığı geçmişini hatırlamak istemiyor, hep ön...
final bölümüne hoş geldiniz! umarım keyifle okursunuz. bölüm sonunda görüşürüzzz 🦋
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİNAL: "Sevgilim, bağışla, biraz zor olsa da"
Her şeyi en baştan düşünmem ve olayları kafamda toparlamam gerekiyordu.
Bunu yaparsam zihnimin daha sakinleşeceğini ve doğru kararlar vereceğimi düşünüyordum ama durum o kadar karmaşık gözüküyordu ki doğru karar vermek aklımın ucundan dahi geçmiyordu. Eğer uçurumun tam yanında olmak terimi ete kana bürünseydi tam da bu duruma evrilebilirdi.
"Şimdi netleştirelim." dedi yengem ellerini dizlerinin üzerine koyarak. "Sen Simurg'la konuştun ve sana hasta olduğunu ve bu yüzden iki yıl önce senden ayrılmak yerine öyle bir oyun düzenlediğini mi söylemeye çalışıyorsun? Ayrıca hasta olduğunu ben biliyordum ve benden sana söylemememi istemişti. Yine de senden ayrılmak için böyle bir oyun kurması kulağa çokta mantıklı gelmiyor."
"Kulağa mantıklı gelmeyen tarafı tam olarak neresi?"
"Her yeri? Simurg'un sana nasıl aşık olduğunu en başından beri biliyorum. Ta eski yıllardan beri ikinizi de tanıyorum." Yengem çenesini ellerinin üzerine koydu ve dudaklarını büzdü. "Şu an sadece ağlamak istiyorum. Tek başına aldığı karar, tüm hayatını etkilemiş resmen."
Yengemin ağlamaklı halinin aksine ben sinirlendim. "Kararı tek başına almasaydı o zaman. Ben mi dedim beni terk et, git kalp ameliyatına gir, sonra ameliyatın başarılı geçsin, sonra da gel mahalledeki eski sevgilinin nefretiyle iki yıl yaşa diye? Onun yanında olabilirdim. Ona destek olabilirdim. Ölseydi-" Duraksadım, asıl duraksama nedenim yengemin gözlerinin dolu dolu olmasıydı.
Ardından kendini tutamadan hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
Sakın kalmaya çalışan bakışlarımla yengemin ağlamasını bitirmesini bekledim. Ben ağlamak istemiyordum, içimdeki sinir buna izin vermiyordu. Simurg belki de hayatının en önemli sorununu benimle paylaşmayı tercih etmemişti. Ben de bir yalana tutunarak ondan nefret etmiştim.
"O masada ölseydi tüm hayatım boyunca ondan nefret edecektim. Düşünsene aniden yıllar yıllar sonra gerçeği öğreniyorum. Hep ne hissettiğini düşünmediğimden bahsediyor ama asıl hiçbir şeyi düşünmeyen kendisi." dedim, yatağımdan doğruldum ve odanın içinde git gel yapmaya başladım. "Bugün Demir ailesiyle beraber gelecek. Adamdaki azime bakar mısın? Ben ondan bunun bir parçasını bile istemedim. Beraber sorunları çözemeyeceksek neden birbirimizin hayatlarındaydık?"
Yengem göz yaşlarını elinin tersiyle sildi. Haklı olduğumu biliyordu. Haklı olduğumu ben de biliyordum ama sadece bilmekle olmuyordu işte. Simurg kendince doğrular tasarlamıştı kafasının içinde. Kendisi yazmış, kendisi oynamıştı. Başka yoldan gidersek kaderimiz nasıl örülecekti, bunu bilmiyordum ve bunu bilme ihtimalimin imkansız olduğunu fark etmek beni sinirlendiriyordu.
