TAMAMLANDI!
Mahur Hüma Çağıl yirmi bir yaşında, monoton hayatını yaşayan, üniversitelerarası tiyatro yarışmasına hazırlanan ve her gün ona aşık bir sürü insanla uğraşan normal bir kızdır. Ancak geride bıraktığı geçmişini hatırlamak istemiyor, hep ön...
hoş geldinizzz. 🦋 rica etsem bölüme başlamadan önce oylamadığınız bölümlere oy verebilir misiniz?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 9:"Cehennem dertleri var cennetimde, ben yaşarken ruhum öldü içimde"
Doğum günlerimi çok seviyorum. Küçüklüğümden beri her yıl bu tarihin gelmesini özel bir heves içinde bekliyorum. Bu yüzden yirmi altı ekim benim için yılın en güzel günü. Aslında yılın her günü kendimi şanslı hissediyorum ama doğum günlerimde her şey benim için daha da esrarengiz hale geliyor. Etrafımda pervane gibi dönen ailem, bu günü güzel geçirmem için çabalıyor.
Moralimin yerinde olması onların esas gayelerinden.
Sonunda yirmi bir yaşındayım.
Dudaklarımı geri sarkıtarak yatağımın üzerindeki hediye kutularına baktım. Bunlar ailemin bana aldıklarıydı. Muhtemelen üniveristeye gittiğimde, arkadaşlarım da bana bir şeyler vereceklerdi, çünkü ben de onlara doğum günlerinde hediye alıyordum. Karşılıklı bir şeyler yapmayı sevmiyordum ama işte... Ben onlara, onlar da bana... Keşke daha samimi ve hediye almayı içten bir şekilde yapacağım arkadaşlıklar kursaydım diye düşünüyordum bazen.
Başımı çevirerek led aynasından artık yirmi bir yaşındaki halime baktım.
Uzun süredir bu yaşımı bekliyordum ama diğer rakamlardan hiç farkı yok gibi geliyordu aynı zamanda. On dokuz ve yirmiden kötü olamazdı, yine de iyi olmak şansı kalmamıştı. Yeniden iyi biri olmak mümkün diyordu bir kitap ama?
Ne bekliyorsam sanki?
Odamın kapısı çalındı ve yengem başını içeri doğru uzattı. "Simurg aşağıda seni bekliyor. İşe geç kalacağım, acele etsin dedi."
Gözlerimi devirdim ve yataktan kalkarak çiçekli elbisemi düzelttim. Yavaş hareketlerle siyah peluş montumu giydim. Yengem öfleyerek bana baktığında omuz silktim, yavaş hareketlerime devam ettim.
"İnadına mı böyle yapıyorsun kız sen?" diye sordu kapı pervazına yaslanarak.
"Evet."
"Gayet belli cidden. Hadi oyalanma. Yemek yedin mi?"
"Aman yenge sende! Sabahları yemek yediğimi nerede gördün ki sen?" Yanından geçerek koridor boyunca yürüdüm ve en havalısından topuklumu seçtim. Elbise çok uyacaktı bugün.
"Havanın soğuk olduğunun farkında mısın? Üşüyüp hastalanacaksın."
"Yenge, neden bugün çok gıcık davranıyorsun? O gece Simurg'la görüştüm diye mi yapıyorsun bunu?" Topuklularımı giydikten sonra doğruldum ve çantamı koluma astım. Evde bizden başka kimse olmadığı için rahat konuşabiliyordum. "Biliyorum, sana haber vermem gerekiyordu ama o, aniden görüşmek isteyince kendime engel olamadım ve gittim. O gece beni öldürmeye çalışan bir cani olacağını ben nereden bileyim?"
