Duygularının içinde sıkışmak.
Hiç yaşanamayacakların derinliklerinde boğulmak.
Yok olmak,birisinin içinde kaybolmak.
Ağlamaktan bitkin düşüp uyunan uykunun sebebi olmuş olmak birinin düşeceği en acımasız noktadır sanırım hayatta.
Oysaki huzurla uyunan uyku öncesindeki duanın içinde olmak var.
Hıçkırılarca ağlıyor olmamızın yegane sebebi dilimizde ertelenmiş sözlerin varlığıdır.
Hep biraz dibe sıkıştırılmış,hep biraz daha içeri itilmiş.
Hep söylenmek için can atılmış,fakat hep bir sonrası için ertelenmiş güzel sözler.
O güzel sözler hep ertelendi,güzel duygular bir bir katledildi.
Hepsi biraz bile sevilmediğimizden.
Azıcık önemsenip,birazcık umursanmadığımızdan.
Hep bir başkasının daha çok sevildiğini gördüğümüzden.
Oysa ne çok cümlem vardı benim.Her şeye inat,yüreğimi ısıtan ne çok hayal..
