Hayata dair hep söyleyecek sözü olan biriyim ben.Hep konuşacak bir şeyler bulabilen yada her fırsatta en büyük kahkahaları atan biri.En mutsuz gecelerin sabahında bile şükrederek uyanan biri.
Aylar önce,uzun zamandır tanıdığım biri hakkında konuşurken "evet,hoş çocukmuş" diye tebessüm edip geçmekle başlıyor benim hikayem.
Üstünde uzunca konuşma gereği duymuyorum,bir anda hayatımın merkezine böyle yerleşeceğini bilmiyorum çünkü.Gülüyorum,hayatımı olduğu gibi eğlencesine yaşamaya devam ediyorum.Hep yaptığım hataları yapmaya,sonra bunları düzeltmeye çalışmaya hayatı asla ciddiye almayan kişi kimliğimi sürdürmeye devam ediyorum.Sıradan ben işte.
Sonra bir gece,hep benim için bir yerlerde var olacağına inandığım bir insanın aslında benden ne kadar uzak olduğunu anlıyorum.Bir anda araya giren soğukluktan yada hep öyle olduğu halde görmediğimden,anlıyorum artık bir daha asla eskisi gibi olamayacağımızı.
Garip bir boşluk bu.Bu boşluğun içinde kaybolmaktan,eskisi gibi olamayacağımdan ürküyorum.Korkuyorum.
Yaşananları düşünüyorum o gece,defalarca tekrarlıyorum aynı sahneleri zihnimde yaşandığına emin olmak için.
Sürekli kurcalıyor kafamı bir insan sevmiyorsa niye böyle davranır cümlesi.Bütün gece zihnim duvarlarına çarpıyor her bir anı,arkasında bu cümleyle.
Oysa ki mutluluğun onunla geleceğine inanmıştım diyorum kendime,bekle dese bekleyecektim.
Kaybettim diyorum,olmadı olmayacak.
Ancak çok sürmüyor umutsuzluğum,yapımda yok ümitsizliğe düşmek işte.
Yeniden inanıyorum,gelecek mutluluk.
Günler günleri kovalıyor saatler saatleri.Aynı monotonluk devam ediyor,düpedüz yaşıyorum hayatı geldiği gibi.
Sonra bir gün hoş çocuk deyip geçiştirdiğim kişinin bir anda benim için diğerlerinden sıyrıldığını fark ediyorum.
Adı cümlelerimde daha sık tekrarlanmaya başlıyor,bir anda bütün kelimelerim onun cümlesinde buluşuyor.
Yadırgıyorum kendimi,benim tanıdığım bir Başak değil bu.
Birini hiç tanımadan sevmek bana göre değil,değildi.
Her geçen gün yeni bir şey öğreniyorum hakkında.Farklı geliyor,diğerlerinden daha farklı.
Daha merhametli daha çekingen belki daha masum.
Değişiyorum,evet değişiyorum.
Başını asla eğmeyen biriyken muhtaç hissediyorum kendimi ilk defa.Birine muhtaç olmak,ne acizce..
Zaman geçtikçe bağlanıyorum,engelleyemiyorum bu durumu.
Üstelik seviyorum da onu.Dudağının kıvrımını seviyorum.Kaşının bükülüşünü,alnının kırışığını..Canıma can diye katasım geliyor.
Fakat yalnızca sevmekle kalmıyorum,onun sayesinde yep yeni insanlar görüyorum yep yeni kişilikler.
Aşkla,aşık olmakla dalga geçebilen insanlar,sevdiğini söyleyen birini alay konusu edebilen kişilikler.
Ondan önce bilmiyordum insanların bu kadar acımasız olabileceğini,böyle büyümedim ki ben.
Benim büyüdüğüm yerde mutluluk,sevgisiyle ve sevilmesiyle övünen insanlar vardı.
Artık gizleniyor sevgiler ayıpmış gibi,ne üzücü..
Sonra bir gün tek başıma ağlamak yetmiyor artık.Zerre umudum olduğundan değil,bir defa benden duysun diye,bir kez ben söylemiş olayım diye yazıyorum.Hayatımda belki de en heyecanlı olduğum an.
Kısa da olsa konuşuyoruz,iyi geceler diyor.İnanır mısınız,o iyi geceler dedi diye gecem iyi geçiyor benim.
2 ay geçiyor üstünden,doğum günüm.
Kendime bile söylemesem de,gelmeyeceğinden emin de olsam içimde bir şeyler bekliyor ondan doğum günü mesajı.
Gelmiyor.
Sırf iyi geceler dedi diye iyi geçen gecem,sırf iyiki doğdun demedi diye keşke doğmasaydıma bırakıyor yerini.
Ben bu kadar severken o bir mesajı çok gördü diyorum kendi kendime,neyse diyorum,neyse..
Aradan zaman geçiyor yine,unutmak istiyorum.
Sigara içmiyorum,belki de bu yüzden hafifletemiyorum içimi.
Unutamıyorum,canım yanıyor.Boğazımda adı düğüm düğüm kalıyor ve ilk kez bu gece fark ediyorum,yaşanamayacakların ne kadar can yaktığını.
Oturup düşünüyorum sonra,bütün olup bitenleri en başından.Soruyorum kendime,böyle bir adamın nesini sevdim bu kadar,nesine bağlandım?Bir cevabım yok,ama içimden geçen tek şey kısa bir zaman önceye kadar onu sevmeyi bile seviyor oluşum.Artık içimde iyi yada kötü hiç bir his yok onun adına,fazla hissetmekten hissizleştim belki de.
Bu yazdıklarımı anneme okuyorum şimdi.Başka biri yazmış gibi okuyorum.Gözleri doldu.
Belki de anlıyor ben olduğumu,bilmiyorum.
Ama içim titriyor,ağlayamıyorum.
B.E 👑
