Aslında seni kimsenin itmediğini,kendiliğinden düştüğünü dizlerindeki tozları silerken anlıyorsun.
Canın daha fazla yanmıyor,sadece sitem etmekten vazgeçiyorsun.
İnsan sessizliği de sevebiliyor.
Yolunu kaybeden bir kelebek,yeni çiçekler keşfettiğinde nasıl memnun oluyorsa hayatından,sen de yürüdüğün yolu,vardığın yeri benimsiyorsun en sonunda.
Yaşam başlı başına bir mücadele.
Her sokağın gökyüzü,başka türlü maviye yelken açtırıyor.Yıllardır kabullenemediğim şeyi artık kabulleniyorum,ve varoluşa inanıyorum.
Su akıp yolunu buluyor,her şey en sonunda yerli yerine oturuyor.İstediğimiz zaman olmuyor en nihayetinde,ama oluyor.
Belki sonra,çok sonra.
İnsan yeterince istediğinde her renk maviye çalıyor.
İnsan yeterince istediğinde o an her nerede olursa olsun şehrin gürültüsünden sıyrılıp,Sezen dinliyor.
İnsan yeterince istediğinde her yolun bir sonu oluyor.
Bir kaybeden olabilirim.Hayatı boyunca ekmek kırıntısı kadar küçük şeylerle mutlu olmuş olabilirim.Her öksürüğümde havayı milyonlarca virüsle doldurmuş olabilirim.Adam akıllı bir başarı elde edememiş,başarının adını da unutmuş olabilirim.
Ama,
Ama ben burdayım ve ölüm soğuk nefesini enseme üfleyene kadar ulaşmak istediklerim yolunda ilerleyeceğim.
Bugünse bugün,yarınsa yarın.
Düşünmekten değil,hayallerimi kaybetmekten vazgeçiyorum.
Kör kuyular sizin olsun,en mavi yarınları aydınlatmaya gidiyorum.
İşte bu,bardağındaki son yudumu alıp cesur olmuş bir kızın kaldırıma düşmesiyle son bulan dramı.
Belki de başlangıcı.
B.E👑
