Hiç yan yana yürümedik aynı yolda.Hiç bakmadım gözlerinin en içine,ve hiç duymadım adımı senin ağzından.
Sesin hiç yankılanacak kadar gürlemedi kulaklarımda.
Bir hafızam duvarlarına çarpardı gülüşlerin,bir de ellerim titrerdi yüzünü görünce.
Bu kadardı işte.Bendeki varlığının tümü bu kadardı.
Bu kadar az varlığın bu kadar çok boşluktu benliğimde.
Bir sevmeyişin vardı,hala şuramda acısı.
Hala sızlıyor çoğunlukla.
Ve hala her gülüşünde batıyor en derinlerime.
O bir yandan imkansızlığı kanıtlar diğer yandan yok sayar gibi gülüşlerinde.
Gülüşünü diyorum,
Yarama tuz,canıma denk.
Gülüşünü diyorum,
Haddimi bilmez sevmelerimde ağlarken aklıma geldikçe tebessüm ettiğim.
Yani,gülüşünü diyorum,
Gülüşünün en sığ kıyılarını.
Bana çok uzak,gamzene yakın olan.
Birlikte hiç gülmedik mesela biz.Yada hiç izleyemedim uğruna kendimi kaybettiğim gülüşünü.
Çevredekiler bizden bahsediyor arada.
Diyorlar,çok sevdi kız,çok bağlandı.
Peki ya sonra?
Sonra,
Sonrası yok işte.
Bu hikayeye bir son lazımdı,bitiremedik başlayamadığımızdan.
