Tamamlandı.
Adin Azad, çocukluğundan beri ölüleri görebilen bir çocuktur ve 6 yaşında para karşılığı laboratuvara satılmıştır. Laboratuvardan asla kaçamayacağını düşünüyordu.
Ta ki laboratuvar'da çıkan o felaket sayesinde kurtulana kadar...
İyi okumlar dilerim, oy ve yorum atmayı unutmayın.
Bu bölüm 14. Bölümün ertesi günü, haberiniz olsun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sence gerçekten doğru mu?"
Duyduğum ses ile kaşlarımı hafifçe çatarken sesin kesilmesi ile uykuma geri döndüm.
"Bence yalan hiçbir in-" baika birinden duyduğum sesle uyuşuk bir biçimde gözlerimi araladım.
Elim ile gözümü ovuşturduğumda karşımda tanımadığım iki çocuk ruh birbirlerine bakıyorlardı.
"Bak söyledim sana, onlar bizi göremez." dedi kız karşısında ki çocuğa bakarak ve bana dil çıkardı.
"İlk olarak sizi görebiliyorum küçük hanım." dediğimde ikisi de çığlık atarak duvarımdan geçip gittiler.
Gördüğüm görüntü ile sırıtırken hafifçe esnedim ve ayağa kalkarak lavaboya doğru uyuşuk adımlarla yürüdüm.
Bir haftalık yorgunluğun acısını sonunda çıkartmıştım.
Lavaboya girdiğimde elimi yıkadıktan sonra aynada ki kaymış tipime baktım.
Yanağımda yastığın izi çıkmıştı ayrıca gözlerim fazla uykudan dolayı şişmiş bir şekilde duruyordu.
"Adin senin ben tipine sıçayım." dedi fısıltıyla sonrasında ise yüzümü havluyla sakince kuruladıktan sonra odaya geri döndüm.
Fazla uykunun etkisi olan bir uyuşukluk vardı üzerimde bu yüzden kaymış olan pijama altımı hafifçe üste çektim ve odanın ortasında süzülen iki ruha döndüm.
"Vay be, uzun zamandır bizi gören olmamıştı." diyen kız ile kafamı onayladım ve yeniden esneyerek odadan çıktım.
Koridorda duvara yaslı bir şekilde uyuyan Çağlar ve Çağan, lavabonun kapısına yaslanmış sıra beklerken bir yandan elinde ki kar tanesiyle oynayan Aktuğ ve lavabonun içinde şarkı söyleyen Dicle ile gülümsemem büyüdü.
"Günaydın." Dediğimde Aktuğ bana karşılık verirken diğer ikisi ise hâlâ horlayarak uyuyordu.
Koridordan mutfağa geçtiğimde Laçin evi saran sarmaşıklar ile yemek yapıyordu.
Sarmaşıkların masaya tabak taşımasını ya da yumurtanın tuzunu atmalarını saymıyorum bile.
Pekala artık buna da alışmıştım o yüzden "Günaydın, yardım edebileceğim bir şey var mı?" dedim gülerek.
Aniden konuştuğum için irkilen Laçin elinde ki kaşığı yere düşürecekken tam o sırada sarmaşık onu tuttu.
"Ah, kusura bakma korkutmak istemedim." dedim ensemi kaşıyarak o ise anlayışla gülümsedi.
