Tamamlandı.
Adin Azad, çocukluğundan beri ölüleri görebilen bir çocuktur ve 6 yaşında para karşılığı laboratuvara satılmıştır. Laboratuvardan asla kaçamayacağını düşünüyordu.
Ta ki laboratuvar'da çıkan o felaket sayesinde kurtulana kadar...
İyi okumalar dilerim, oy ve yorun atmayı unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Aden nerede?" dedim bağırarakelimin altında yok olmaya yüz tutmuş dumanlar çıkan tişörtün yakasını daha çok sıkıp sarsarken.
Öpüşmemiz ve bir kaç dakikalın özlem gidermemizden sonra hâlâ odama dalmayan çatlak kız ile merakla Aden'i sordum.
Onu kurtarmış olmalılardı bu zamana kadar ama öğreniyorum ki hiçbir bok bilinmiyordu, eldivensiz ellerimden sızan güç tişörtü yok etmeye ramak kalması ile hızla geri çekildim.
"Oğlum inan bana arıyoruz." dedi babam yanıma yaklaşmaya çalışara Pars ise tişörtünü umursamadan elini yüzüme uzattı.
"Anlamıyorsun, anlamıyorsun.." dedim sinirle ve kolumda ki yarım olan seruma baktım, gerekirse çıkarıcaktım.
"Doktor çağırın şunu çıkarsın." dedim sırtım sızlaması ile dişlerimi sıkarak, Aden için katlanacaktım.
"Bunu yapamam Adin." dedi babam, hızla ona döndüm.
Şu anda nasıl göründüğümün farkındaydım, delirmiş gibi gözüküyordum ama cidden artık öyleymişim gibi hissediyordum.
"Adin, dinlenmen gerek." dedi Laçin omzumdan nazikçe tutarken ama başımı iki yana salladım, yardımım dokunabilirdi.
"Adin, sana yemin ederim bulacağız Aden'i ama dinlenmen gerek bu halinle bize yardımcı olamazsın." dedi Çağan güneş gözlüklerini çıkararak sarı gözleri ile bana bakarken.
"O tek geriye kalanım, anlamı-" serumu çıkarmak için hızla elimle uzandığımda bileğimden tutulmamla onlara kaşlarımı çatarken üzgün gözlerle yanıma gelen Dicle güneş gözlüklerini çıkardı.
"Canı yanmasın yoksa canını yakarım." diyen Pars ile kaşlarımı çatarken Dicle yüzümden nazikçe tutarak gözlerimi gözlerine sabitledi.
"Özür dilerim." bu duyduğum son sesti.
Zihnimin bomboş olduğunu hissettim, hiç bir düşünce, endişe yoktu sadece boşluktu.
Vücudum gevşerken gözlerimi beni içine çeken mor gözlerden ayıramadım, içlerinde yıldızlar parlıyor gibiydi.
"Uyu."
Vücudumu tutan eller beni yavaşça bırakırken üzerime çöken yorgunluğu atamıyordum, karşı koymaya çalıştım ama saçlarımı okşayan sıcak eller ile yorgunluk beni hızla sardı.
