Pinhan (Ara Verildi)

4 | Kurşun ve Karmaşa

Selam!

Nasılsınız?

Hiç içime sinen bir bölüm olmadı ama yine de yayınlıyorum... Bu arada bölümde zaman atlamaları var ara ara çok fazla uzatmak istemedim.

İyi okumalar❤️‍🩹

[31 Temmuz 2022]

-Asil Mertoğlu

Bakışlarımı önünde durduğum kapıdan çekmezken içimde sabırsızca çırpınan tarafım beni zorluyordu. Buraya nasıl geldiğimi bile anlamadığım hızlı zaman diliminde aklım bulanmış, ne yapacağımı bilemez hale gelmiştim.

Ben Asil Mertoğlu, 10 yaşımdan beri duygularımı kontrol etmeyi öğrenmiştim. Ama şu an bunu yapamayacağımı hissediyordum.

Karşımdaki kapının üstünde yazan yazıda gezdi gözlerim. 'Ameliyathane.' Alışıktım buralara aslında ama sanki ilk defa oluyormuş gibiydi her şey.

İçeride yaşamak için savaşan kadın benim geçmişimdi. Hayatınızda ne kadar gününüzde yaşayıp geleceğe odaklı olsanız da geçmişinizi bırakamıyordunuz.

Lara benim bırakamadığım, kopamadığım geçmişimdi. Beraber büyüdüğüm bir kız çocuğuyken birden karım olmuştu. Sonra hayatımızı sonsuza kadar bağlayacak iki parçamızın annesi olmuştu ve ben onun için endişeleniyordum.

Lara'ya aşık değildim ama ona değer veriyordum, bunu inkar edemezdim. Sonuçta iyi kötü bir şeyleri paylaşmıştık beraber. Şimdi ise hergün yüz yüze geliyorduk. Ona değer vermem çok normaldi.

Omzuma konan bir el hissettiğimde yanıma döndüm. Kerem buruk bir tebessümle bana bakarken omuz silktim sadece. Yıllardır neler hissettiğimi anlayabilen üç kişi olmuştu. Biri babam biri Kerem biri ise İdil'di. İkisi de yıllardır arkadaş olduğum, her şeyi bilen kişilerdi.

Kerem'in şu an beni anladığını biliyordum. Yanıma oturup bir şey demezken sessizce beni izledi. Bakışlarımı karşımdaki kapıdan ayırmasam da etraftaki telaşı fark ediyordum. Duyduğum sesler Lara'nın ailesinin geldiğini gösterirken çekemedim bakışlarımı. Gözümü ayırsam kötü bir şey olacak gibi geliyordu.

Önümde duran bedenimi görüşümü kapatırken kaşlarım çatıldı. Başımı kaldırdığımda Lara'nın babası Zarif amcayla karşılaştım. Bir elini uzatıp omzuma vurdu birkaç kez destek amaçlı.

Oturduğum yerden kalkıp karşısına geçtiğimde uzanıp sarıldı bu sefer. Ben de ona sarıldığımda sırtımı sıvazladı. "Lara güçlüdür, pes etmez."

Başımı salladım yavaşça. "Biliyorum, pes etmeyecek."

Geri çekildiğinde kaşlarını çattı. "Evine git uyu biraz, kötü duruyorsun."

Başımı anında iki yana sallarken bu sefer karşımdaki adam kaşlarını çatmıştı ama kararlıydım. "İyi olduğuna emin olmam lazım."

Sesli bir nefes verip başını salladığında geri çekildi. Bu sefer babam önüme geldiğinde bir şey demeden kolunu omzuma atıp beni kendine çekti. Ona uyup kollarımı bedenine sardığımda sırtıma vurdu iki kez. "Dışarı çıkıp hava alalım."

Başımı sallayıp çekildiğimde beraber dışarı çıktık. Boş bir banka geçip oturduğumuzda içimdeki tarifsiz his bunaltıyordu beni. Babam sessizce durup beni izlerken benim konuşmamı beklediğini biliyordum ama diyecek bir şeyim yoktu. Ne diyebilirdim ki?

Benden bir şey çıkmayacağını anlayınca konuşmayı o başlattı. "Çocuklar neredeler?"

Elimde yüzümü sıvazlarken endişeyle bana bakan iki çift göz gelmişti aklıma. Gerçi çıktıkları pek söylenemezdi ama dolu gözlerle bana bakıp bir şey söylememi beklerlerkenki halleri ömür boyu aklımdan silinmeyecekti. "Kerem'in eşi Beyza var biliyorsun. Onunla beraberler."