Η πτώση

Η σκέψη μου είναι μαζί σου

«Δυστυχώς το περίμενα»
Λέει η μάνα μου, με μια ηττημένη έκφραση. Ξεφυσάω.
«Μαμά, μην αρχίσεις, σε ικετεύω»
Την παρακολουθώ να ανασηκώνει τους ώμους της.
«Και που θα μιλήσω, δεν πρόκειται να με ακούσεις. Οπότε δεν έχει νόημα»
Λέει με φανερή παραίτηση. Και είναι η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι: τόσο πολύ την έχω απηυδήσει με τις επιλογές μου;
«Σου εξηγώ κατι πολύ απλό, κι εσύ δεν θέλεις να το καταλάβεις. Ρε Στράτο, έχεις αναλογιστεί τι θα γίνει όταν μαθευτεί αυτό στο χωριό;»
Με ρωτάει, ανεμίζοντας παράλληλα τα χέρια της. Κοιτάζω τριγύρω.
«Μα γιατί να μαθευτεί; αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω!»
Σχεδόν της φωνάζω.
«Γιατί τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό σε αυτόν τον κόσμο, ιδιαίτερα σε ένα χωριό με πενήντα κατοίκους»
Η έκφραση της δεν φανερώνει τίποτα αυτήν την φορά, ούτε θυμό, ούτε αγανάκτηση. Νομίζω ότι αυτό με τρομάζει περισσότερο από κάθε της ξέσπασμα.
«Αλήθεια, πως περιμένεις να εξελιχθεί η σχέση μεταξύ σας;»
Με ρωτάει ξαφνικά, σταυρώνοντας ξανά τα χέρια στο στήθος της. Κοιτάζω για άλλη μια φορά τριγύρω, με την ελπίδα ότι ίσως θα καταφέρω να γλιτώσω.
«Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον»
«Μπορώ όμως εγώ αγόρι μου....»
Πετάει εντελώς απότομα. Εστιάζω όλη μου την προσοχή επάνω της.
«Δεν θα καταφέρει να επιβιώσει αυτή η σχέση. Δεν το βλέπεις; είναι μάταιος κόπος! Εκείνη ανήκει με τους βουλευτές και τα μεγάλα σαλόνια, ενώ εσύ Στράτο;»
Την έχω ξανακούσει αυτήν την παρατήρηση. Δεν δίνω όμως απάντηση ακόμα, περιμένω να ολοκληρώσει.
«Εσύ ανήκεις εδώ, στο χωριό, με τα χωράφια και τα ζώα»
Συμπληρώνει την πρόταση της. Την κοιτάζω αποφασισμένος.
«Ακόμα και απ' τον πλανήτη Άρη να ερχόμουν, μαζί της θα ήμουν, και ας μην με βγάλει πουθενά»
Ξέρω κατά βάθος ότι κινδυνεύω να πνίγω μέσα στον ωκεανό της ζωής της, όμως ο έρωτας είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα. Θα μπορούσα να κινήσω ακόμη και βουνά για να δω έστω και μια μικρή υποψία χαμόγελου στο πρόσωπο της.
«Αυτό είναι εγωισμός»
Λυπάμαι που το βλέπει έτσι. Από μία άποψη την καταλαβαίνω, θέλει κάπως να δικαιολογήσει την κατάσταση, να μη δει την πραγματικότητα.
«Αυτό είναι έρωτας»
Αποκρίνομαι, με σταθερή φωνή. Τα χείλη της συσπώνται από την έκπληξη. Κάνω μεταβολή και βγαίνω γρήγορα από την κουζίνα. Δεν προλαβαίνω να κάνω άλλο ένα βήμα, και το τηλέφωνο μου δονείται. Αμέσως ανοίγω την συσκευή για να ψάξω στα μηνύματα μου.

Ισμήνη:
Η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι σκληρή.

Και κάπως έτσι, όλα τα άσχημα σβήνονται, και ένα ανόητο χαμόγελο ανεβαίνει στα χείλη μου. Πληκτρολογώ μια απάντηση.

Στράτος:
Έχω αρχίσει ήδη να νοσταλγώ εκείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου στην Κοζάνη. Δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να ήσουν τώρα εδώ.

Ειλικρινά, δεν έχω νιώσει πιο έντονα την επιθυμία να έχω κάποιο άτομο δίπλα μου. Μετά από τον καβγά με την μάνα μου, αυτό θα ήταν το καλύτερο, να βρεθώ στην αγκαλιά της.

Την ίδια ώρα.
Ισμήνης POV

«Τι χαμόγελο είναι αυτό; κοντεύει να σου φύγει από τα αυτιά»
Ακούω την μάνα μου να σχολιάζει. Αμέσως κλείνω το τηλέφωνο και το αφήνω στην άκρη.
«Είδα απλά κάτι που με χαροποίησε»
Πετάω την πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε, ενώ παράλληλα περνάω μια τούφα πίσω από το αυτί μου.
«Ήρθες εδώ λοιπόν για να σε βλέπω να χαμογελάς;»
Αμέσως σοβαρεύω.
«Όχι, ήρθα για κάτι σημαντικό»
Απαντάω, δένοντας τα δάχτυλα μου πάνω από τα σταυρωμένα μου πόδια.
«Σε ακούω λοιπόν»
Χαίρομαι που είναι ψύχραιμη, και από μέσα μου προσεύχομαι να το πάρει το ίδιο ψύχραιμα. Την κοιτάζω με αποφασιστικότητα.
«Ζήτησα από τον Μιχάλη να χωρίσουμε»
Δυστυχώς η ευχή μου δεν έπιασε. Σε δευτερόλεπτα η έκφραση της αλλάζει, και από ψύχραιμη, γίνεται σοκαρισμένη.
«Να χωρίσετε; για ποιον λόγο; γιατί;»
Η μία ερώτηση διαδέχεται την άλλη. Αναστενάζω.
«Επειδή κατάλαβα ότι ο Μιχάλης.... δεν είναι για εμένα»
Ίσως φτάσουμε και στο θέμα του Στράτου, προς το παρόν δεν θέλω να της το αποκαλύψω. Ήδη μοιάζει αρκετά σοκαρισμένη από αυτό που ξεφούρνισα.
«Και μετά από τόσα χρόνια το θυμήθηκες;»
Με ρωτάει ξαφνικά. Κλείνω για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια μου.
«Μαμά, δεν ζήτησα την γνώμη σου, απλώς σου το ανακοίνωσα»
Λέω λιτά, ελπίζοντας ότι η συζήτηση μας θα κοπεί εδώ. Την παρακολουθώ να σταυρώνει τα πόδια της.
«Μπορώ να μάθω ποιος ευθύνεται για αυτή σου την απόφαση; γιατί είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάποιο τρίτο πρόσωπο στην ιστορία»
Δεν μπορώ να πω ότι με εκπλήσσει η απάντηση της, ίσα ίσα που την περίμενα κιόλας. Η μάνα μου είναι ένας καχύποπτος άνθρωπος, και φοβάμαι ότι αυτό το κουσούρι το έχει αποκτήσει εξαιτίας της δουλειάς μου.
«Θέλω απλά να χωρίσω»
«Εκπλήσσομαι δυσάρεστα που δεν θες να μου μιλήσεις»
Λέει, με την φωνή της να υπερβαίνει την δική μου. Ξεφυσάω με παραίτηση.
«Είναι ανάγκη να δώσω περισσότερες εξηγήσεις; η απόφαση μου δεν σου φτάνει;»
Σχεδόν την παρακαλάω. Το βλέμμα της παραμένει ψυχρό, χωρίς ίχνος συναισθήματος.
«Καλά λοιπόν, δεν θα σε πιέσω περισσότερο....»
Λέει επιτέλους, προκαλώντας μου ανακούφιση.
«Αλλά να είσαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει το σενάριο που κρύβεται πίσω από τον χωρισμό σου με τον Μιχάλη»
Αυτό είναι καθαρή σπόντα. Αποφασίζω να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, φοβούμενη μήπως κάνω κάποιο λάθος με τις λέξεις. Μερικές φορές η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση.