Η πτώση

Καταντάει γελοίο

Στράτος POV

«Πάντως να ξέρεις.... ότι μου λείπει ήδη η παρουσία σου»
Της εξομολογούμαι, καθώς τραβάω την κουβέρτα, για να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου. Αφήνει ένα μικρό γελάκι να ακουστεί από την άλλη γραμμή.
«Νομίζω μου το έχεις ξαναπεί αυτό»
Ο τόνος της φανερώνει ευθυμία. Ένα χαζό χαμόγελο σχηματίζεται αμέσως στο πρόσωπο μου.
«Και θα σου το λέω κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο...»
Απαντάω, κάνοντας την να γελάσει κανονικά. Δεν ήξερα ότι το χαμόγελο μου μπορούσε να γίνει μεγαλύτερο απ' ότι ήδη είναι!
«Δεν υπάρχει στιγμή που να μην σε σκέφτομαι»
Της αποκαλύπτω ενώ ακουμπάω την πλάτη μου στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Για λίγο δεν την ακούω, φοβάμαι κιόλας μήπως έχει χαθεί το σήμα, η μήπως μου το έχει κλείσει. Κάνω να απομακρύνω την συσκευή από το αυτί μου, αλλά εκείνη τη στιγμή την ακούω να μιλάει.
«Αύριο τι έχει το πρόγραμμα;»
«Θα περάσω μια βόλτα το πρωί από το χωράφι. Ε μετά.... θα καταλήξω στο μαγαζί, λογικά»
Απαντάω, παίζοντας αφηρημένα με μια κλωστή στην ραφή της φόρμας μου.
«Εσύ γαλανομάτα;»
Μου αρέσει να την αποκαλώ έτσι, και αν κρίνω από το εύθυμο επιφώνημα της τώρα, μάλλον αρέσει και σε εκείνην. Ένα χαζό χαμόγελο σχηματίζεται ξανά στο πρόσωπο μου. Μάλλον πρέπει να το συνηθίσω αυτό.
«Αύριο θα πρέπει να μιλήσω με τα μέλη του συμβουλίου, να συζητήσουμε για το θέμα της μετεγκατάστασης»
«Χμμ, ήρθε η ώρα δηλαδή»
Λέω, νιώθοντας ξαφνικά έναν κόμπο άγχους στο στομάχι μου. Ελπίζω η απόφαση να είναι υπέρ της, και να μην γίνει καμιά στραβή.
«Μίλησα και με τον Μιχάλη»
Η αποκάλυψη της έρχεται την κατάλληλη στιγμή.
«Α ναι; και;»
Θέλω να ακουστώ αδιάφορος, και νομίζω ότι το κατάφερα.
«Του ζήτησα να χωρίσουμε»
Λέει λιτά. Μένω για λίγο σιωπηλός, περιμένοντας πως ίσως θα συνεχίσει. Όταν δεν το κάνει, παίρνω μια ανάσα.
«Του είπες και τον λόγο;»
Την ρωτάω.
«Όχι, αν και.... υποψιάζεται ότι υπάρχει κάποιος»
Ένα κύμα ανησυχίας έρχεται για να με χτυπήσει. Και αν της έκανε κάτι; αν την τρόμαξε με την αντίδραση του; μήπως πήγε να γίνει βίαιος; Και μόνο στην σκέψη καίγομαι!
«Τώρα που είσαι;»
Την ρωτάω, με το πόδι μου να ανεβοκατεβαίνει νευρικά.
«Στη μάνα μου. Δεν θα είχε νόημα να μείνω στο ίδιο σπίτι μαζί του, από την στιγμή που του ζήτησα να χωρίσουμε»
Ανακουφίζομαι μόλις ακούω την απάντηση της, αλλά δεν ηρέμησα. Πρέπει να είμαι σίγουρος πως είναι καλά.
«Μου φαίνεται λογικό»
Λέω, πιάνοντας ξανά την κλωστή στην φόρμα μου.
«Κάτι σε ενόχλησε»
Πετάει ξαφνικά, προκαλώντας μου έναν αναστεναγμό.
«Όχι, τίποτα δεν με ενόχλησε»
Απαντάω, τρίβοντας τώρα το πρόσωπο μου.
«Στράτο, μπορώ να σε καταλάβω»
Άλλο ένα χαζό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου.
«Ακόμη και αν είσαι τόσα χιλιόμετρα μακριά μου;»
Την ρωτάω, ξαπλώνοντας τελικά στο κρεβάτι.
«Προσπαθείς να αλλάξεις θέμα»
Διακρίνω μια νότα ευθυμίας στον τόνο της φωνής της. Το χαζό μου χαμόγελο γίνεται ακόμα πιο πλατύ.
«Και τι δε θα 'δινα για να σε είχα τώρα στην αγκαλιά μου»
Της αποκαλύπτω την κρυφή μου επιθυμία, κοιτάζοντας το ταβάνι. Μπορώ να νιώσω το χαμόγελο της από την άλλη γραμμή.
«Δεν σε είχα για τόσο ρομαντικό. Με εκπλήσσεις συνεχώς»
Γελάω πνιχτά καθώς ακούω την απάντηση της.
«Αυτό είναι καλό. Σημαίνει ότι δεν σε κάνω να βαριέσαι»
Λέω μέσα στα πλαίσια του αστείου. Για λίγο δεν ακούγεται τίποτα από την άλλη γραμμή, ούτε καν η ανάσα της. Μήπως μου το έκλεισε και δεν το κατάλαβα;
«Αυτό είναι το τελευταίο συναίσθημα που θα μπορούσες να μου προκαλέσεις εσύ συγκεκριμένα»
Ο τόνος της ακούγεται ξαφνικά απόλυτα σοβαρός. Κάτι σαν πεταλούδες χτυπούν το στομάχι μου, και το χαζό χαμόγελο ξανά εμφανίζεται.
«Σε σκέφτομαι συνέχεια»
Μουρμουρίζω, εντελώς ασυναίσθητα. Θα μπορούσα να της το λέω συνέχεια, κάθε στιγμή, χωρίς να βαρεθώ.
«Δεν μπορώ να σου αρνηθώ ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία»
Η καρδιά μου φτερουγίζει με την απάντηση της. Ε ρε γαμώτο, γιατί να μην είμαστε τώρα μαζί;
«Ισμήνη;»
Ξαφνικά ακούω μια άγνωστη γυναικεία φωνή να μιλάει μέσα από την δική της γραμμή. Η κλήση τερματίζεται απότομα, αφήνοντας με σύξυλο. Αμέσως ανακάθομαι, ενώ απομακρύνω την συσκευή από το αυτί μου, για να κοιτάξω την οθόνη. Υποθέτω ότι η φωνή μου άκουσα, ανήκει στην μάνα της, και το έκλεισε βιαστικά για να μην μας καταλάβει. Ε ρε γαμώ την τύχη μου. Αφήνω έναν αναστεναγμό κούρασης καθώς πέφτω ξανά ανάσκελα στο κρεβάτι.

Ισμήνης POV

Αφού τερματίζω την κλήση μου με τον Στράτο, κρύβω βιαστικά την συσκευή μου κάτω από το μαξιλάρι. Εκείνη με πλησιάζει.
«Με ποιον μιλάς τέτοια ώρα;»
Η ερώτηση της ακούγεται καχύποπτη. Βολεύομαι καλύτερα στον μεγάλο καναπέ, παίζοντας το άνετη.
«Με κανέναν»
Απαντάω λιτά. Την παρακολουθώ να σταυρώνει τα χέρια στο στήθος της.
«Ισμήνη, σε άκουσα»
«Τι άκουσες δηλαδή ρε μαμά;»
Με θεωρώ γελοία αυτή τη στιγμή, γιατί σίγουρα τα έχει καταλάβει όλα, κι εγώ προσπαθώ να την βγάλω τρελή.
«Αν δεν θέλεις να μου μιλήσεις, είναι δεκτό, αλλά το να με κοροϊδεύεις....»
Κάνει παύση, αφήνοντας ένα ειρωνικό επιφώνημα.
«Είναι γελοίο»
Όπως ακριβώς το σκέφτηκα. Χαμηλώνω τα μάτια στα μπλεγμένα μου δάχτυλα.
«Ελπίζω να μου αποκαλύψεις σύντομα την αλήθεια»
Προσθέτει πριν φύγει ξανά από το σαλόνι, και με αφήσει μόνη, με τις ενοχές μου, και με τις μπερδεμένες μου σκέψεις να με βασανίζουν! Αφήνω μια ανάσα, ενώ κατεβάζω το κεφάλι μου από απογοήτευση.