Η πτώση

Χαίρομαι που ήρθες

Βρισκόμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του ξενοδοχείου, ο ένας αντικριστά από τον άλλο. Ο Στράτος μου χαϊδεύει τα μαλλιά, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω μου. Αισθάνομαι ήδη πιο ήρεμη, όμως οι κουβέντες που ανταλλάξαμε με την μάνα μου, τριβελίζουν ακόμη στο μυαλό μου.
«Σε βλέπω πιο ήρεμη τώρα»
Πράγματι. Όταν με βρήκε, ήμουν σε κατάσταση πανικού, έτοιμη να εκραγώ από τα νεύρα μου. Αφήνω μια ανάσα.
«Είμαι»
Παραδέχομαι, χωρίς να αφήνω το βλέμμα του.
«Θέλεις τώρα να μου πεις τι έγινε;»
Με ρωτάει μαλακά, σχεδόν διστακτικά. Αναδεύομαι άβολα στην θέση μου, προσπαθώντας να βολευτώ σε μια διαφορετική στάση.
«Κατάλαβα, δεν θέλεις»
Συμπεραίνει τελικά. Θα προτιμούσα να συμφωνήσω και να μείνω σιωπηλή, αλλά ουσιαστικά αυτό το θέμα αφορά και τον ίδιο.
«Απλά η μάνα μου ανακάλυψε την ύπαρξη σου στην ζωή μου»
Αυτόματα το πρόσωπο του σοβαρεύει.
«Της μίλησες για εμάς;»
«Όχι!»
Απαντάω αμέσως. Τα φρύδια του σμίγουν ερωτηματικά.
«Είδε το αμάξι σου έξω από το σπίτι»
Κλείνει απότομα τα βλέφαρά του, σαν να συνειδητοποίησε ότι έχουμε πρόβλημα.
«Γαμώτο»
Μουρμουρίζει, αφήνοντας μια ανάσα κούρασης.
«Και απ' ότι μου έδωσε να καταλάβω.... μάλλον δεν θα το δεχτεί εύκολα»
Του αποκαλύπτω, θέλοντας να κοπεί εδώ η συζήτηση. Με ξανά κοιτάζει.
«Ακόμα δεν ήρθα και σου δημιούργησα προβλήματα»
Λέει χαμηλόφωνα, περνώντας μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί μου.
«Μη δίνεις σημασία»
Κάποια στιγμή θα το χωνέψει, αν τραβήξει δηλαδή για πολύ όλο αυτό μεταξύ μας. Και τώρα που το σκέφτομαι, τι είμαστε άραγε; τι προσπαθούμε βασικά να γίνουμε;
«Εσύ όμως δίνεις, και καταλαβαίνω πως σε επηρεάζει όλο αυτό»
Εστιάζω ξανά την προσοχή μου στο πρόσωπο του. Δείχνει ανέλπιστα ήρεμος.
«Θα της πάρει λίγο χρόνο, αλλά στο τέλος θα με καταλάβει»
Η τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Ένα μικρό χαμόγελο αισιοδοξίας εμφανίζεται στο πρόσωπο του.
«Μάλλον εσύ ξες καλύτερα»
Απαντάει, ανασηκώνοντας αθώα τους ώμους του. Απλώνω το χέρι ώστε να το ακουμπήσω στο αξύριστο μάγουλο του.
«Μην τα αφήσεις να μεγαλώσουν πολύ»
Μουρμουρίζω, νιώθοντας τα αγκαθωτά του γένια να γαργαλούν ευχάριστα τις αρθρώσεις μου.
«Μπα; έγινες και στυλίστρια τώρα;»
Λέει παιχνιδιάρικα, προκαλώντας μου ένα πνιχτό γελάκι.
«Ότι μπορώ κάνω»
Απαντάω, παίρνοντας ένα δήθεν αθώο ύφος. Μου χαμογελάει, και είναι τόσο γλυκό.
«Πως γίνεται να κόλλησα μαζί σου; μου το εξηγείς αυτό σε παρακαλώ;»
Του ζητάω, ακουμπώντας το ελεύθερο χέρι στο δικό μου μάγουλο. Με κοιτάζει με τόση ικανοποίηση, σαν να κοιτάζει κάποιο διαμάντι.
«Ε μάλλον σε γοήτευσα. Δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο»
Συνεχίζει να με πειράζει. Τον χτυπάω μαλακά στο στήθος.
«Κοίτα που μας βγήκες και ψώνιο»
Σχολιάζω περιπαιχτικά. Εκείνος γελάει, με τον ήχο να γεμίζει αυτό το άδειο δωμάτιο. Έπειτα έρχεται πιο κοντά μου, και ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου.
«Χαίρομαι πολύ που ήρθες»
Ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του, κλείνοντας ταυτόχρονα τα βλέφαρά μου.
«Νομίζω ότι μου το ξανά είπες αυτό»
«Και θα σου το λέω όλο το βράδυ. Η παρουσία σου μου έκανε πολύ καλό»
Βασικά τον χρειαζόμουν εδώ. Είναι σαν να άκουσε τις σκέψεις μου και να ήρθε, πριν καν προλάβω να τον καλέσω!
«Υποθέτω τότε πως είμαι ο σούπερ ήρωας σου»
Αποκρίνεται σιγανά, τρίβοντας αργά την μύτη του στην δική μου. Χαμογελάω.
«Κόψε και κάτι»
Τον πειράζω, μιμούμενη τον τόνο της φωνής του. Γελάει πνιχτά, το ίδιο κι εγώ.
«Πάντως.... θέλω να ξέρεις δηλαδή πως....»
Κάνει παύση, με τα δάχτυλα του να διατρέχουν το χέρι μου κατά μήκος.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ, κοντά σου. Να μυρίζω το δέρμα σου....»
Κάνει άλλη μια παύση, τραβώντας λιγάκι το ύφασμα της μπλούζας από τον ώμο μου.
«Να σε αγγίζω και να σε ακούω»
Συμπληρώνει, πριν φιλήσει το μέτωπο μου. Αυτόματα κλείνω τα βλέφαρά μου.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό»
Ψελλίζει πάνω στο δέρμα μου. Η ανάσα μου έχει γίνει βαριά, και το σώμα μου τρέμει κάτω από το απαλό του άγγιγμα. Και να φανταστείς πως δεν έχει κάνει τίποτα ακόμη. Σηκώνω το πρόσωπο μου, με τα χείλη μου να ψάχνουν απελπισμένα τα δικά του.
«Φίλησε με»
Του ζητάω χαμηλόφωνα, με μισόκλειστα μάτια. Τα δάχτυλα του σέρνονται στο δέρμα μου, πριν καταλήξουν στο μάγουλο μου. Με κρατάει από εκεί, ενώ τα χείλη του απέχουν μονάχα μερικά χιλιοστά από τα δικά μου.
«Σκοπεύεις να με αποπλανήσεις, κυρία βουλευτού;»
Αισθάνομαι όλες τις τρίχες του κορμιού μου να ανασηκώνονται καθώς ακούω την βραχνή χροιά του.
«Μάλλον με πρόλαβες αγρότη»
Τον πειράζω κι εγώ με την σειρά μου. Ένα απαλό γελάκι βγαίνει από τα υπέροχα χείλη του. Εστιάζω το βλέμμα μου εκεί, κάνοντας ξεκάθαρη την θέληση μου.
«Φίλησε με»
Επαναλαμβάνω το αίτημα μου. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει γρήγορα, εξαιτίας της ανάσας του. Τα καστανά του μάτια με κοιτάζουν με λαγνεία και πόθο που δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου. Κανένας άντρας δεν με έχει ξανά κοιτάξει έτσι. Ξαφνικά νιώθω ότι έχασα πολλά χρόνια από την ζωή μου με τον Μιχάλη. Ίσως βιάστηκα να βάλω την ζωή μου σε τάξη, ίσως βιάστηκα να κλειδώσω την καρδιά μου σε έναν άντρα, ίσως βιάστηκα να κάνω κάποιες σοβαρές επιλογές. Τα χείλη του ενώνονται επιτέλους με τα δικά μου, κόβοντας μου την ανάσα. Όλες οι λογικές σκέψεις έχουν σωπάσει, μπροστά στον θρίαμβο του έρωτα. Εύχομαι μόνο αυτή η σιωπή, να μην με βγάλει σε κακό μονοπάτι.