Η πτώση

Δεν άντεχα

«Το δημοψήφισμα βγήκε, οι κάτοικοι πήραν την απόφαση τους. Το μόνο που μένει τώρα, είναι να αναλάβουμε εμείς δράση»
Ενημερώνω τον πρόεδρο, ο οποίος τρίβει σκεπτικός το ξυρισμένο του πιγούνι.
«Μάλιστα...»
Είναι το μοναδικό πράγμα που βγαίνει από τα χείλη του. Τον κοιτάζω υπομονετικά.
«Άρα θέλουν την μετεγκατάσταση»
Μονολογεί, αν και πιστεύω ότι απευθύνεται περισσότερο στον εαυτό του, παρά σε μένα.
«Αυτό ήθελαν από την αρχή.... τουλάχιστον οι περισσότεροι»
«Τέλος πάντων, αυτό το αφήνω στην άκρη, προς το παρόν!»
Εκπλήσσομαι με την απάντηση του, και ομολογώ ότι είναι δυσάρεστη αυτή η έκπληξη.
«Τι σκέφτεστε να κάνετε;»
Τολμώ να τον ρωτήσω. Καθαρίζει τον λαιμό του κι έπειτα μου εξηγεί.
«Κοίτα Ισμήνη, τα χρήματα που ζητάνε είναι πολλά, και εμείς την δεδομένη στιγμή.... δεν τα διαθέτουμε αυτά τα χρήματα»
Σοκάρομαι με την απάντηση του.
«Εννοείται ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις αποζημιώσεις;»
«Για την ώρα όχι, δεν μπορούμε»
Απαντάει, δείχνοντας εντελώς ψύχραιμος. Εγώ από την άλλη αρχίζω και βράζω μέσα μου.
«Μα αν δεν διαθέτετε τα χρήματα, γιατί τους βάλατε σε αυτήν την διαδικασία; γιατί το ξεκίνησα όλο αυτό;»
«Ήλπιζα ότι δεν θα επέλεγαν την μετεγκατάσταση, αλλά μια πιο εναλλακτική λύση, κάτι διαφορετικό»
Ήλπιζε; έτσι πάει δηλαδή; με το τι ελπίζουμε εμείς; Είναι εξωφρενικό να ακούω τέτοιες ανοησίες από έναν άνθρωπο που μέχρι χθες θαύμαζα.
«Θα το τρενάρουμε λιγάκι και ύστερα.... βλέπουμε»
«Εκείνοι οι άνθρωποι όμως δεν μπορούν να περιμένουν!»
Τον ενημερώνω κάπως οξύθυμα. Αναστενάζει.
«Κάνανε υπομονή τόσα χρόνια, μπορούν να αντέξουν λίγο ακόμα»
Περίμενα ότι ίσως τον λογικέψει η απάντηση μου. Κατεβάζω με απογοήτευση το κεφάλι μου.
«Θέλεις να μου πεις κάτι άλλο Ισμήνη;»
Πολλά θέλω να του πω, πράγματα που δεν θα του αρέσουν καθόλου! Σφίγγω τις γροθιές μου, καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα.
«Τίποτα. Καλύτερα να πηγαίνω»
Λέω απλά και μετά βηματίζω ως την είσοδο.
«Ισμήνη...»
Το χέρι μου παγώνει πάνω στο πόμολο, περιμένοντας τον να συνεχίσει.
«Είσαι ακόμα πολύ νέα, μα με τον καιρό.... θα καταλάβεις πως λειτουργεί το σύστημα»
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Αυτή η συζήτηση μου έριξε το ηθικό. Προτιμώ να επιστρέψω στο γραφείο μου, και να το επεξεργαστώ λίγο καλύτερα. Το αίσθημα της απογοήτευσης πάντως με έχει καταβάλει ολόκληρη. Μετά από μερικά λεπτά, παρκάρω έξω από την οικοδομή. Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες για να φτάσω στον πρώτο όροφο.
«Καλημέρα»
Με χαιρετάει η Βίκυ με ένα γλυκό χαμόγελο, την στιγμή που μπαίνω μέσα στο γραφείο.
«Καλημέρα Βίκυ»
Αποκρίνομαι, εντελώς άτονα.
«Δεν φαίνεσαι καλά»
Παρατηρεί.
«Δεν κοιμήθηκα απόψε»
Δικαιολογώ τον εαυτό μου, ανεμίζοντας αδιάφορα το χέρι μου.
«Κατάλαβα. Πάντως ένας κύριος βρίσκεται μέσα στο γραφείο και σε περιμένει»
Η τελευταία της πρόταση με αφήνει εμβρόντητη.
«Κύριος;»
«Ναι. Νομίζω έχει ξανάρθει εδώ πέρα»
Δεν χωράει αμφιβολία, κατάλαβα ποιος είναι.
«Εντάξει»
Μουρμουρίζω, και μετά μπαίνω μέσα στο γραφείο. Τον βρίσκω να στέκεται κοντά στην βιβλιοθήκη μου, με τα χέρια χωμένα στις θηλιές του τζιν του. Τα βλέμματα μας ενώνονται. Το δικό του δηλώνει έκπληξη, ενώ το δικό μου λύτρωση. Δεν περίμενα ότι η παρουσία του θα μου προκαλούσε τέτοια ανακούφιση. Κλείνω κάπως βιαστικά την πόρτα και έπειτα τρέχω για να χωθώ στην αγκαλιά του. Νιώθω το στήθος του να τραντάζεται, καθώς γελάει πνιχτά.
«Δεν περίμενα τέτοια θερμή υποδοχή»
Με πειράζει χαμηλόφωνα, χαϊδεύοντας ταυτόχρονα την πλάτη μου.
«Χαίρομαι τόσο πολύ που ήρθες»
Ψελλίζω. Με σφίγγει επάνω του.
«Αν και δεν ήμουν σίγουρος, πίστευα ότι θα χρειαστείς την παρουσία μου, μετά από όλα αυτά που συνέβησαν»
Μάλλον διάβασε τις σκέψεις μου, και είμαι τόσο ευγνώμων γι' αυτό! Τραβιέμαι ώστε να τον κοιτάξω κατάματα. Δείχνει λιγάκι ταλαιπωρημένος, και το αξύριστο πρόσωπο του κάνει πιο πειστική αυτήν την ιδέα.
«Κοιμήθηκες καθόλου; τι ώρα ήρθες;»
«Ξεκίνησα νωρίς το πρωί»
Απαντάει απλά, χαμηλώνοντας το βλέμμα του στο πάτωμα.
«Δεν ξεκουράστηκες καθόλου δηλαδή»
Συμπεραίνω, σταυρώνοντας ταυτόχρονα τα χέρια στο στήθος μου. Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του, καθώς με τραβάει ξανά στην αγκαλιά του.
«Κάνεις ανοησίες, το ξέρεις αυτό;»
«Ναι, είμαι ανόητος, το ξέρω»
Υποστηρίζει με περιπαιχτικό τόνο, εμποδίζοντας τις αδύναμες προσπάθειες μου να απομακρυνθώ από κοντά του.
«Κανονικά πρέπει να θυμώσω μαζί σου τώρα»
«Έχεις το δικαίωμα μέχρι και χαστούκι να μου ρίξεις. Αλλά πριν απ' όλα αυτά, μπορώ να έχω ένα μικρό μικρό φιλάκι;»
Με ρωτάει, κοιτάζοντας με σαν κουταβάκι. Κάνω τιτάνιες προσπάθειες για να κρατηθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω.
«Αυτό σημαίνει ναι;»
Ρωτάει, αναφερόμενος στο πλατύ μου χαμόγελο. Πλησιάζει το πρόσωπο μου, αλλά τραβιέμαι.
«Έχω νεύρα μαζί σου τώρα»
«Ε με ένα φιλάκι θα σου περάσει»
Μουρμουρίζει και μετά αφήνει ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο μου. Τον κοιτάζω κατάματα.
«Ένα ακόμα φιλάκι;»
Μου ζητάει, πριν σουφρώσει το κάτω χείλος του. Θεέ μου, είναι τόσο γλυκός και ταυτόχρονα αστείος, που δεν μπορώ να του αρνηθώ!
«Είσαι πολύ μα πάρα πολύ μεγάλο κάθαρμα»
Ένα αυθόρμητο γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του.
«Δεν το πιστεύω ότι η κυρία βουλευτής τόλμησε να ξεστομίσει μια τέτοια λέξη!»
Πετάει δήθεν θιγμένος, ακουμπώντας παράλληλα το μέτωπο του στο δικό μου. Μου αρέσει αυτή η παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα. Είναι κάτι που δεν είχα πριν, η βασικά... δεν το είχα ποτέ. Όλα ήταν πολύ.... σοβαρά στην ζωή μου. Και ο Μιχάλης δεν ήταν καθόλου του πειράγματος.
«Τι σκέφτηκες;»
Η ερώτηση του με ξαφνιάζει.
«Ε; τίποτα»
Απαντάω αμέσως, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου.
«Ένα τίποτα.... μπορεί να σημαίνει πολλά!»
Λέει με αινιγματικό ύφος.
«Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Θα με φιλήσεις τώρα; η πρέπει να κάνω αίτηση με κάποιο χαρτί;»
Του ζητάω, τυλίγοντας ταυτόχρονα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Αν και προσπαθεί να το κρύψει, τελικά χαμογελάει.
«Με έναν όρο!»
Μου λέει. Κατσουφιάζω.
«Τι όρο;»
«Να πάμε κάπου έξω μαζί, έστω και στο βουνό, δεν με νοιάζει. Θέλω να είμαστε έξω από τοίχους, οι δυο μας»
Ακούγεται πολύ όμορφο αυτό, μα ταυτόχρονα τόσο επικίνδυνο. Έχω όμως ένα σχέδιο για να ικανοποιήσω την επιθυμία του.
«Δεκτός ο όρος. Μπορώ να έχω το φιλί μου τώρα;»
Του ζητάω, ανασηκώνοντας παιχνιδιάρικα το φρύδι μου. Σε λίγα δευτερόλεπτα, τα χείλη μας γίνονται ένα, και όλες οι έγνοιες ξεχνιούνται.