Η πτώση

Ένα κεφάλαιο που κλείνει

Μετά από έναν χρόνο.

Τα παιδιά φεύγουν από την αίθουσα, ενώ εγώ μαζεύω τα πράγματα μου. Θεέ μου, με έχει πιάσει πονοκέφαλος με τόσες πληροφορίες. Καλά τα βιβλία, αλλά μερικές φορές σε κουράζουν. Ξαφνικά, ακούω ένα απαλό χτύπημα από την πόρτα. Σηκώνω το κεφάλι μου, για να αντικρίσω ένα πρόσωπο που πραγματικά δεν περίμενα να δω.
«Μιχάλη;»
Λέω περισσότερο με έκπληξη, παρά με φόβο. Χαμογελάει.
«Γειά σου, Ισμήνη»
Λέει ενώ έρχεται με αργό βηματισμό κοντά μου.
«Πως βρέθηκες εδώ;»
Καταφέρνω τελικά να αρθρώσω μια πρόταση.
«Δεν θα σου πω ψέματα....»
Λέει πειράζοντας αφηρημένα την μολυβοθήκη από την έδρα μου. Έπειτα με κοιτάζει.
«Για σένα ήρθα»
Σαστίζω.
«Ομόρφυνες!»
Παρατηρεί με ένα αχνό χαμογελάκι. Καθαρίζω τον λαιμό μου, με σκοπό να μιλήσω.
«Μιχάλη, αν ήρθες να κάνεις φασαρία....»
«Όχι!»
Πετάει αμέσως, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Εκπλήσσομαι.
«Δεν έχω κανέναν τέτοιο σκοπό, αλήθεια σου λέω»
Αν δεν κάνω λάθος, φαίνεται ειλικρινής. Εκτός βέβαια αν είναι τόσο καλός ηθοποιός. Φυσικά δεν ξεχνάω και το γεγονός ότι με κορόιδευε τόσα χρόνια με το δάνειο του πατέρα μου. Τέλος πάντων, αυτά θεωρούνται περασμένα ξεχασμένα για μένα.
«Ωραία, σε ακούω τότε»
Τον ενθαρρύνω να μιλήσει, σταυρώνοντας παράλληλα τα χέρια στο στήθος μου.
«Αρχικά.... σου χρωστάω μία τεράστια συγγνώμη, σχετικά με το δάνειο και.... όλα αυτά»
Γίνεται διστακτικός. Κατεβάζω το κεφάλι μου.
«Τελείωσαν όλα αυτά Μιχάλη. Η ζωή μας έχει προχωρήσει πολύ από τότε»
«Ναι, αλλά εγώ.... ένιωθα την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη. Να ξέρεις πως έχω μετανιώσει, για όλα όσα σου έκανα»
Έχω μείνει κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Δεν περίμενα τέτοια αλλαγή μετά από τόσο καιρό. Εδώ που τα λέμε, ούτε που υπολόγιζα ότι θα τον ξανάβλεπα στην ζωή μου.
«Εντάξει, τελείωσε Μιχάλη»
Τον καθησυχάζω, χαρίζοντας του ένα αδύναμο χαμόγελο. Ειλικρινά, πριν από έναν χρόνο, ένιωθα άσχημα για όλα αυτά. Ένιωθα τόσο.... χρησιμοποιημένη. Τώρα όλα αυτά έχουν ξεθωριάσει, όπως ένα κακό όνειρο που ξεχάστηκε.
«Πως είσαι; πως πάει με την νέα σου ζωή;»
«Ομολογώ πως είμαι πολύ καλά»
Δεν το κρύβω! Άλλωστε φαίνεται κι από μόνο του. Ξαφνικά δείχνει να μαζεύεται.
«Με.... με τον Στράτο;»
Με ρωτάει τελικά. Αυτόματα το πρόσωπο μου μαλακώνει.
«Είμαστε μαζί»
Ίσως βέβαια να το γνωρίζει ήδη. Τον παρακολουθώ να κατεβάζει το κεφάλι, σαν ένα ντροπαλό παιδί.
«Και απ' ότι φαίνεται.... σε κάνει πολύ ευτυχισμένη»
Λέει με ένα αμήχανο γελάκι στο τέλος. Η αλήθεια είναι πως η χαρά μου δεν κρύβεται. Ο Στράτος στάθηκε δίπλα μου σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Με βοήθησε να σταθώ ξανά στα πόδια μου, να γίνω ανεξάρτητη και να ξεχάσω το παρελθόν.
«Ισμήνη;»
Εκπλήσσομαι μόλις ακούω την φωνή του. Αμέσως στρέφω την προσοχή μου στην είσοδο της αίθουσας. Ο Στράτος μας ατενίζει σοκαρισμένος.
«Μάλλον εδώ είναι η στιγμή που φεύγω εγώ»
Αναφέρει ο Μιχάλης ενώ κάνει τα βήματα που μας χωρίζουν. Τον κοιτάζω.
«Σου εύχομαι τα καλύτερα»
Λέει ψιθυριστά πριν πάρει το χέρι μου και φιλήσει την ανάστροφη της παλάμης μου.
«Κι εγώ, Μιχάλη»
Και του το εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου. Ο Στράτος συνεχίζει να είναι κοκαλωμένος στην είσοδο.
«Αντίο»
Λέει και με ένα τελευταίο χαμόγελο φεύγει από την τάξη. Τώρα όλη μου η προσοχή είναι στραμμένη στον Στράτο.
«Τι ήταν τώρα αυτό;»
Ρωτάει ενώ έρχεται κοντά μου. Επιτέλους, ξύπνησε!
«Για να είμαι ειλικρινής.... ούτε κι εγώ κατάλαβα»
Είμαι ακόμα λιγάκι μπερδεμένη. Κάθομαι στην έδρα νιώθοντας τα πόδια μου λιγάκι να τρέμουν.
«Αυτός πως βρέθηκε εδώ;»
Ανασηκώνω αθώα τους ώμους μου.
«Δεν έχω ιδέα»
Απαντάω με ειλικρίνεια. Τώρα ο Στράτος στέκεται μπροστά μου, με τα χέρια τοποθετημένα στους γοφούς κι ένα αυστηρό βλέμμα που με καρφώνει έντονα.
«Μήπως τον κάλεσες εσύ;»
Μένω εμβρόντητη από την ερώτηση του.
«Γιατί να τον καλέσω εγώ; αρχικά έχω τον αριθμό του;»
Δεν θα εξελιχθεί καθόλου καλά αυτή η συζήτηση, το νιώθω.
«Μπορεί να έψαξες να τον βρεις. Μπορεί να ήθελες να τα ξαναβρεθείτε, ξέρω και γω;»
Τι σαχλά μου πετάει τώρα; Για μια στιγμή όμως!
«Συγγνώμη Στράτο, ζηλεύεις;»
«Εγώ; να ζηλέψω γιατί; επειδή βρήκα τον πρώην αρραβωνιαστικό της γυναίκας μου, να μιλάει μαζί της σαν να ναι φιλαράκια; και μάλιστα στον χώρο εργασίας της; ε;»
Ανεβάζει τον τόνο του, κι αυτό θα προκαλέσει την προσοχή των άλλων έξω.
«Επειδή μάλλον ξεχνάς ότι βρισκόμαστε ακόμα στον χώρο εργασίας μου....»
Η ειρωνεία ξεχειλίζει από κάθε μου λέξη καθώς κρεμάω την τσάντα στον ώμο μου.
«Εγώ θα σε περιμένω έξω. Δε θα γίνω και ρεζίλι»
Αυτή είναι η τελευταία μου ατάκα, πριν βγω από το κτίριο. Σε λίγα λεπτά εκείνος βρίσκεται ήδη έξω, περπατώντας σκυθρωπός. Υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τώρα έχει νεύρα μαζί μου γι' αυτό!

Το ίδιο βράδυ ετοιμάζω ένα τσάι, μιας και νιώθω κάποιες τάσεις για εμετό. Εκείνος έχει ξαπλώσει από νωρίς στο κρεβάτι. Μου πέταξε ένα ξερό καληνύχτα και μετά εξαφανίστηκε. Ούτε που τόλμησε να μου ανοίξει κουβέντα στο αυτοκίνητο! Ώρες ώρες κάνει σαν παιδί. Περπατάω ως τον καναπέ και κουκουλώνομαι κάτω από την κουβέρτα μου. Επιτέλους ηρεμία! Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο για να ξεπεράσω τις δυσκολίες της μέρας μου. Αυτή η νέκρα όμως χαλάει, την στιγμή που ακούω τα βήματα του από πίσω μου. Γυρίζω λιγάκι, ίσα ίσα για να τον κοιτάξω.
«Να καθίσω μαζί σου; η δε με θες;»
Σαν λυπημένο κουτάβι μοιάζει. Κρατιέμαι για να μην βάλω τα γέλια.
«Έλα»
Του δίνω την άδεια, κάνοντας ταυτόχρονα ένα νεύμα με το κεφάλι μου προς τον καναπέ. Μόλις κάθεται δίπλα μου παίρνει τα πόδια μου πάνω στα δικά του. Αν και με ξάφνιασε η κίνηση του με ικανοποίησε κιόλας. Το ύφος του είναι ένοχο καθώς μου ρίχνει κάποιες κλεφτές πλάγιες ματιές.
«Συγγνώμη»
Λέει τελικά. Δε μπορώ να κρύψω το χαμόγελο μου.
«Άλλη φορά να μην είμαι τόσο ζηλιαρόγατος, και να με ακούς»
Του προτείνω ενώ βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου.
«Όταν τον είδα εκεί μέσα μαζί σου.... έχασα το μυαλό μου, την λογική μου, όλα!»
Σπάνια έχω νιώσει ζήλια για κάτι. Δεν έτυχε; δεν το ήθελαν οι καταστάσεις; ίσως ήμουν εγώ αναίσθητη; δεν ξέρω. Απλώνω το χέρι μου ώστε να χαϊδέψω το αξύριστο μάγουλο του.
«Σημασία έχει ότι το κεφάλαιο Μιχάλης έχει κλείσει οριστικά!»
Την ανέλυσα λίγο την κατάσταση, και κατάλαβα ότι έπρεπε να γίνει αυτή η συνάντηση, να καταλάβουμε κι δύο ότι το μεταξύ μας τελείωσε.
«Ήθελε να τα ξαναβρείτε;»
Με ρωτάει με το ίδιο κουταβίσιο βλέμμα που είχε και πριν.
«Μπορεί...»
Απαντάω ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους.
«Πάντως εγώ κατάλαβα ότι ο Μιχάλης μου τελείωσε εντελώς»
Όπως φυσικά και η υπόθεση με το δάνειο. Δεν ασχολήθηκα καθόλου από τότε που έφυγα και η μάνα μου επίσης δεν με ενόχλησε. Άραγε το ξεχρέωσε; η έκανε πίσω ο Μιχάλης;
«Δηλαδή τόσο καιρό δεν το είχες καταλάβει; έπρεπε να τον δεις;»
Μου πετάει λιγάκι ειρωνικά ο Στράτος, κάνοντας μια γκριμάτσα απέχθειας. Χαχανίζω.
«Σαν παιδί κάνεις, το ξες;»
Λέω ενώ χαϊδεύω κυκλικά το δέρμα του με τον δείκτη μου. Αμέσως αρπάζει την κούπα μου και την αφήνει στο τραπέζι.
«Και σαν παιδί, και σαν ζηλιαρόγατος, και σαν κουτάβι, και σαν όλα»
Ψιθυρίζει πριν χώσει το πρόσωπο του στην καμπύλη του λαιμού μου. Τον κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου, φιλώντας επανειλημμένα τις μπούκλες του. Ευτυχώς λύθηκε κι αυτό! Δεν θα άντεχα παραπάνω τσακωμένη μαζί του. Τον αγαπάω, και δεν μου αρέσει να μαλώνουμε.... όχι για πολύ τουλάχιστον.