Η πτώση

Μια τρελή ιδέα

Μετά από έναν μήνα.

Σταματάω το αμάξι έξω από την εκκλησία. Η Ισμήνη δείχνει έτοιμη να βουλιάξει στο κάθισμα της, λες και δεν θέλει να ξεκολλήσει από αυτό. Απλώνω το χέρι μου ώστε να αγγίξω το δικό της.
«Δεν πάμε στο γραφείο του πρωθυπουργού»
«Μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι θα ένιωθα πολύ πιο άνετα εκεί»
Λέει πριν ξεφυσήξει. Με εκπλήσσει η εικόνα της πελαγωμένης Ισμήνης. Δεν την έχω συνηθίσει έτσι.
«Βρε μωρό μου, εσύ ήσουν πάντα πιο ψύχραιμη από μένα. Τι έπαθες τώρα;»
Λέω τρίβοντας στοργικά το χέρι της. Τα γαλανά της ματιά συναντούν τα δικά μου.
«Στράτο, είναι η πρώτη φορά που θα κυκλοφορήσουμε επίσημα σαν ζευγάρι, και μάλιστα στον κύκλο σου»
«Ε και λοιπόν;»
Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι.
«Δηλαδή κάτσε, εσύ δεν έχεις καθόλου άγχος;»
Με ρωτάει με δυσπιστία. Ανασηκώνω αδιάφορα τους ώμους.
«Όχι»
Τα μάτια της γουρλώνουν.
«Στράτο, δεν με βοηθάς»
«Μωρό μου, άκουσε με....»
Της ζητάω ενώ παίρνω τα χέρια της στα δικά μου.
«Ξέρω πως.... το στομάχι σου έχει γίνει κόμπος αυτή τη στιγμή, ο ιδρώτας έχει λούσει το μέτωπο σου, και σίγουρα...»
«Στράτο, συνεχίζεις να μην με βοηθάς!»
Μου τονίζει, μόνο που ακούγεται λιγάκι θυμωμένη τώρα. Ένα αυθόρμητο γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου.
«Απλώς μην το σκέφτεσαι»
Την συμβουλεύω με φανερή άνεση. Αδυνατώ βασικά να καταλάβω τον λόγο του άγχους της.
«Αφού είσαι μαζί μου, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα»
Προσθέτω και μετά της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.
«Αντε, πάμε, γιατί στο τέλος θα πουν ότι το έσκασε ο κουμπάρος»
Προσπαθώ να αστειευτώ πριν βγω από το αυτοκίνητο. Ευτυχώς με ακολουθεί. Για μια στιγμή πίστεψα ότι θα κλειδωθεί εκεί μέσα! Μόλις φτάνω δίπλα της, μπλέκω τα δάχτυλα μας μεταξύ τους, εισπράττοντας ένα ακόμα βλέμμα της.
«Τι; απαγορεύεται;»
Την πειράζω αλλά δεν κάνω κίνηση να αφήσω το χέρι της. Αισθάνομαι μια σχετική ανακούφιση που την βλέπω να μου χαμογελάει ως απάντηση. Περπατάμε μαζί ως το προαύλιο της εκκλησίας. Ο άγιος Γεώργιος. Ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο ανεβαίνει ασυναίσθητα στα χείλη μου.
«Μου ξυπνάει ευχάριστες αναμνήσεις αυτό το μέρος»
Αποφασίζω να ρίξω την σπόντα μου, και με την άκρη του ματιού μου την βλέπω να προσπαθεί να πνίξει το χαμόγελο της.
«Αλήθεια; έχω περιέργεια να ακούσω»
«Εδώ ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα το κορίτσι μου»
Της ανακοινώνω με παιχνιδιάρικο τόνο.
«Α ναι; και εκείνη;»
«Ε, πιστεύω ότι το ίδιο συνέβη και σε εκείνην»
Μου αρέσει αυτή η παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα μεταξύ μας, πάντα μου άρεσε.
«Έτσι πιστεύεις;»
Ρωτάει, περιπαίζοντας με. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ, την τραβάω στην αγκαλιά μου τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την μέση της.
«Έτσι είναι!»
Ψιθυρίζω με σιγουριά. Τα πρόσωπα μας πλέον βρίσκονται πολύ κοντά και τα χείλη μας απέχουν μονάχα μερικά εκατοστά μεταξύ τους. Αγνοώ το γεγονός ότι μας βλέπουν αρκετά άτομα αυτήν την στιγμή. Θέλω να την φιλήσω. Αλλά η επιθυμία μου διαλύεται την στιγμή που ακούω τις φωνές των γονιών μου.
«Ήρθατε επιτέλους!»
Αμέσως η Ισμήνη απομακρύνεται, έχοντας χαμηλωμένο το κεφάλι της. Ξέρω ότι το κάνει επειδή νιώθει ντροπή. Είναι σαδιστικό, αλλά δεν μπορώ να μην χαμογελάσω.
«Γειά σου μαμά, γειά σου μπαμπά»
«Χαίρεται»
Η Ισμήνη και η μάνα μου ανταλλάσουν μια θερμή αγκαλιά. Κοιτάζω τον πατέρα μου.
«Αντε, από μικρός στα βάσανα. Τράβα τώρα να δεις τον γαμπρό»
Με πειράζει, δείχνοντας με το κεφάλι του τον Βαγγέλη που στέκεται κοντά στην είσοδο.
«Αγάπη μου, πάω για λίγο στον γαμπρό. Δεν θα αργήσω!»
Ενημερώνω την Ισμήνη πριν της αφήσω ένα σύντομο φιλί στο μάγουλο. Πηγαίνω κοντά στον Βαγγέλη.
«Που είσαι ρε; γιατί άργησες;»
Με ρωτάει αμέσως μόλις φτάνω μπροστά του.
«Έλα ρε αγόρι μου, σιγά πόσο άργησα»
Συγκεντρώνω όλη μου την προσοχή στο σακάκι του, διορθώνοντας μερικές λεπτομέρειες.
«Κούκλος είσαι. Δεν σε φτύνω για να μη σε ματιάξω»
Τον πειράζω ενώ μετακινούμαι δίπλα του. Κοιτάζω στο πλάι, εντοπίζοντας γρήγορα τον πατέρα του με το βλέμμα μου. Μοιάζει διαφορετικός σήμερα ο Νίκος. Έχω πολύ καιρό να δω τέτοια λάμψη επάνω του, τέτοια χαρά.
«Ο πατέρας σου δείχνει να έχει κατουρηθεί από την χαρά του»
Τον πειράζω κι εκείνος χαμογελάει με συγκίνηση.
«Έχω χρόνια να τον δω χαρούμενο....»
Παραδέχεται με την χροιά του να βγαίνει βραχνή.
«Μακάρι να ήταν και εκείνη εδώ»
«Μα είναι εδώ, κοντά σου»
Αντιγυρίζω. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο, λέγοντας μου με αυτόν τον τρόπο ευχαριστώ. Ξαφνικά ακούμε κόρνες να πλησιάζουν.
«Έρχεται έρχεται! Να δείχνεις ψύχραιμος, και μην κλάψεις πολύ, να μην χαλάσει το μέικαπ»
Τον πειράζω, χτυπώντας μαλακά το μάγουλο του. Γελάει πνιχτά, αλλά γρήγορα σοβαρεύει. Αφού ο πατέρας της παραδώσει την Ελένη στον Βαγγέλη, μπαίνουμε στο ιερό. Όσο ο παπάς μιλάει, ο Βαγγέλης έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Και η Ελένη όμως λάμπει δίπλα του. Τους παρακολουθώ να ανταλλάσσουν κάποιες παιχνιδιάρικες ματιές, και ξαφνικά ένα ερώτημα έρχεται στο μυαλό μου: άραγε έτσι είναι όλα τα ερωτευμένα ζευγάρια που παντρεύονται; έτσι θα είμαστε και μεις με την Ισμήνη; Γυρίζω διακριτικά το κεφάλι μου ώστε να της ρίξω μια εξεταστική ματιά. Δεν εκπλήσσομαι που το βλέμμα της βρίσκεται ήδη επάνω μου. Παρατηρώ τα φρύδια της να σμίγουν ερωτηματικά. Λες να το επιχειρήσω; Καλά, έχω και τον φόβο ότι μπορεί να μου πει όχι, αλλά.... δεν χάνω και κάτι να δοκιμάσω. Αφού τελειώνει η διαδικασία, βγαίνουμε όλοι από το ιερό, με το ζευγάρι να φιλιέται, και τους περισσότερους να τους πετάνε ρύζι. Τυλίγω το χέρι μου γύρω από την μέση της Ισμήνης φέρνοντας την κοντά μου.
«Ήσουν πολύ ωραίος κουμπάρος»
Λέει με παιχνιδιάρικο τόνο. Της ρίχνω μια λοξή ματιά.
«Νομίζεις;»
«Ναι, ναι νομίζω. Και σου πάνε πολύ αυτά τα ρούχα, να τα φοράς πιο συχνά»
Συνεχίζει με το ίδιο ύφος, πειράζοντας λίγο τον γιακά από το πουκάμισο μου. Την κοιτάζω μέσα στα μάτια καθώς επεξεργάζομαι το μέλλον μας. Είμαι πολύ ευτυχισμένος μαζί της, κι από ότι έχω καταλάβει το ίδιο αισθάνεται κι αυτή. Μπορώ να την κάνω ευτυχισμένη, τώρα πια το ξέρω. Υπήρξαν πολλά εμπόδια για να φτάσουμε στο σήμερα, καταφέραμε όμως να τα ξεπεράσουμε, και πάνω απ' όλα της απέδειξα ότι ακόμη κι αν είμαστε από διαφορετικούς κόσμους.... η αγάπη και η θέληση έχουν τη δύναμη να μας ενώσουν. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό, είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της.
«Σε πειράζω αγάπη μου, δεν το έχεις καταλάβει;»
«Ισμήνη θέλεις να παντρευτούμε;»
Τα μάτια της γουρλώνουν από το σοκ, αλλά γρήγορα σκάει ένα δύσπιστο γελάκι.
«Κόψε την πλάκα βρε Στράτο»
«Όχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα!»
Τονίζω παίρνοντας την σοβαρή μου έκφραση. Γαμώτο, γιατί δεν κουβάλησα κι εγώ κανένα δαχτυλίδι μαζί μου; η έστω κάτι που να μοιάζει με δαχτυλίδι;
«Θέλεις να παντρευτούμε αύριο;»
Γιατί σήμερα κλείσαμε με τους γάμους. Ένα ακόμα δύσπιστο γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη της.
«Στράτο, σοβαρέψου»
«Είμαι απόλυτα σοβαρός»
Τα χέρια μου παίρνουν τα δικά της ενώ τώρα στέκομαι μπροστά της. Παίρνω μια ανάσα.
«Ισμήνη Παπακωνσταντίνου, δέχεσαι να γίνεις γυναίκα μου αύριο;»
Τώρα κι αν έχει σαστίσει. Καλά, κι εγώ δεν βρήκα τον πιο κατάλληλο τρόπο να της το πω, αλλά τώρα το έκανα το βήμα μου. Περιμένω με λαχτάρα την απάντηση της, μέχρι που μου σκάει ένα πλατύ χαμόγελο.
«Είσαι τρελός....»
Καλά, αυτό το ήξερα. Ανασηκώνω ερωτηματικά το φρύδι μου, αναμένοντας την συνέχεια.
«Κι εγώ ακόμα πιο τρελή που σου λέω το ναι»
Δε μπορώ να συγκρατήσω την χαρά μου. Το μέτωπο μου ακουμπά στο δικό της ενώ ένα πλατύ χαμόγελο είναι κολλημένο στα πρόσωπα μας.
«Αύριο λοιπόν»
Ψιθυρίζω με λαχτάρα, κλειδώνοντας την συμφωνία μας. Δεν περίμενα πάντως να την πείσω τόσο γρήγορα. Αυτή η γυναίκα είναι γεμάτη εκπλήξεις, και με κάνει να την θέλω ακόμα περισσότερο. Δεν ήξερα ότι είναι δυνατό αυτό.