Η πτώση

Σαν παντρεμένοι

Ξυπνάω πρώτη, νιώθοντας την ανάσα του να χτυπάει τον λαιμό μου. Γυρίζω αργά ανάσκελα για να ανακαλύψω ότι ο Στράτος έχει ήδη ξυπνήσει και μου χαμογελάει πλατιά.
«Καλημέρα γαλανομάτα»
Είναι μεταδοτικό αυτό το χαμόγελο.
«Καλημέρα αγρότη»
Ένα πνιχτό γελάκι ακούγεται από μεριάς του. Το χέρι του χαϊδεύει το μάγουλο μου, νιώθοντας την βέρα του στο δέρμα μου. Το χαμόγελο μου γίνεται πονηρό, ίσως και σκανταλιάρικο.
«Πως νιώθεις;»
Με ρωτάει με μισόκλειστα μάτια.
«Σαν παντρεμένη»
Απαντάω εύθυμα προκαλώντας του ένα ακόμα γελάκι. Ο αντίχειρας του χαϊδεύει κυκλικά το μάγουλο μου, και το πρόσωπο του γαληνεύει. Γυρίζω στο πλευρό μου και μετά αφήνω ένα πεταχτό φιλί στην γωνία του στόματος του.
«Κι εγώ το ίδιο νιώθω»
«Και είναι καλό τώρα αυτό το συναίσθημα;»
Συνεχίζω το παιχνίδι προσπαθώντας να πνίξω το χαμόγελο μου.
«Όταν αρχίσεις να γκρινιάζεις, τότε θα σου απαντήσω»
Με πειράζει. Χαχανίζω καθώς σκύβω για να τον ξανά φιλήσω στο ίδιο σημείο. Ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάζει.
«Τι σκέφτεσαι τώρα γυναίκα;»
Κατσουφιάζω.
«Τι; έτσι θα το πάμε τώρα; Θα σε φωνάζω εγώ άντρα κι εσύ γυναίκα;»
Αναρωτιέμαι χωρίς να κρύβω τον προβληματισμό μου.
«Γιατί όχι; στο κάτω κάτω, τώρα πια.... είμαστε παντρεμένοι»
Ακόμα δεν το πιστεύω πως κατάφερε να με πείσει. Η διαδικασία ήταν πολύ γρήγορη, και είμασταν μονάχα οι δυο μας και ο Βαγγέλης. Του το είπα του Στράτου πως ήταν κακή ιδέα να μην κάνουμε έναν επίσημο γάμο. Φοβάμαι τόσο πολύ την αντίδραση των γονιών του.
«Δεν το πιστεύω ότι με έπεισες να το κάνουμε αυτό»
Μουρμουρίζω κλείνοντας επίτηδες τα μάτια μου. Η παλάμη του αγκαλιάζει το χέρι μου, με τον αντίχειρα του να περνά ξυστά από την βέρα μου.
«Και πολύ αργήσαμε»
Λέει πριν με φιλήσει στο μέτωπο.
«Δεν τιμήσαμε και την παράδοση»
Προσθέτει κάνοντας με να ξανά κατσουφιάσω.
«Ποια παράδοση;»
Ανακάθεται στον αγκώνα του, παριστάνοντας ξαφνικά τον σκεπτικό.
«Κάτι έχω ακούσει για μια πρώτη νύχτα του γάμου; νομίζω έτσι λέγεται»
Μου εξηγεί με τα φρύδια του να σμίγουν. Θεέ μου, είναι τόσο πειραχτήρι! Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, φέρνοντας τον κοντά μου.
«Αναρωτιέμαι από που τα μαθαίνεις εσύ όλα αυτά»
Τον πειράζω κι εγώ με την σειρά μου, πριν αφήσω μερικά διάσπαρτα φιλιά γύρω από το στόμα του. Τα αγκαθωτά του γένια γαργαλούν τα χείλη μου. Η ανάσα του έχει γίνει ήδη πιο βαριά.
«Έχω τις άκρες μου, κυρία Αθανασιάδου»
«Πω πω, και παλιομοδίτης! Απορώ πως έμπλεξα μαζί σου»
Σχολιάζω μιας και με αποκάλεσε με το δικό του επώνυμο. Το διασκεδάζει και δεν διστάζει να μου το δείξει.
«Κι εγώ απορώ»
Αποκρίνεται ψιθυριστά πριν ενώσει τα χείλη μας σε ένα βαθύ ερωτικό φιλί. Τα δάχτυλα μου μπλέκονται στα μαλλιά του, ενώ τα δικά του γλιστρούν κάτω από την μπλούζα μου. Ήδη νιώθω το σώμα μου να φλέγεται από επιθυμία. Σέρνει τα δάχτυλα του στο δέρμα μου, προκαλώντας μου μικρά μυρμηγκιάσματα.
«Θέλω να κάνω έρωτα στην γυναίκα μου»
Μου εκφράζει την επιθυμία του, με τα χείλη του να χαϊδεύουν τα δικά μου. Δεν θα απαντήσω με λόγια, αλλά με πράξεις. Κατεβάζω τα χέρια μου στους γοφούς του, και συγκεκριμένα στο παντελόνι της πιτζάμας του. Το κατεβάζω αργά, τραβώντας και το μποξεράκι του μαζί. Μου χαμογελάει λάγνα.
«Κατάλαβα»
Λέει πριν μου αφήσει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Έπειτα ανακάθεται.
«Ει, που πας;»
Παραπονιέμαι. Μόλις όμως τον βλέπω να βγάζει τα ρούχα του, αισθάνομαι ανακούφιση.
«Άφησε με να σε περιποιηθώ όπως σου αξίζει, αγάπη μου»
Με το τελευταίο με έκανε πραγματικά να λιώσω. Τα δάχτυλα του σέρνονται στους γυμνούς μηρούς μου, πριν καταλήξουν στο σλιπάκι μου. Με αργές κινήσεις το κατεβάζει ως τους άστραγάλους μου, μοιράζοντας ταυτόχρονα φιλιά στους μηρούς μου. Αυτό το οικείο πλέον και ευχάριστο σφίξιμο δένει την κοιλιά μου, εκεί, χαμηλά. Γαντζώνομαι από τα σεντόνια, καθώς τα φιλιά του έχουν φτάσει πλέον στο εσωτερικό των μηρών μου.
«Είσαι πανέμορφη»
Λέει χωρίς να χάνει την οπτική μας επαφή. Του χαρίζω ένα χαμόγελο. Σίγουρα η παλιά μου ζωή δεν μοιάζει με την καινούργια, και το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να μοιάσουν ποτέ. Δεν θέλω να είμαι η παλιά Ισμήνη τελικά, εκείνη που τα κρατούσε όλα τακτοποιημένα και πίστευε ότι μπορούσε να προγραμματίσει όπως θέλει την ζωή της. Ο Στράτος ήταν το ξυπνητήρι μου μέσα σε μια καθημερινότητα που με σκότωνε αργά και βασανιστικά. Σε μερικά λεπτά χώνεται ανάμεσα στα πόδια μου, στηρίζοντας το βάρος στους αγκώνες του. Με φιλάει στο στέρνο συνεχίζοντας στον λαιμό μου, ενώ τα χέρια του με αγκαλιάζουν σφιχτά. Χώνω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του τραβώντας τα απαλά. Έχουν μεγαλώσει πάλι, και μου αρέσει. Τα χείλη του ανεβαίνουν σιγά σιγά στο πρόσωπο μου, ψάχνοντας τώρα τα δικά μου. Καμπυλώνω τους γοφούς μου προς τα πάνω, ώστε να τον βάλω σε πειρασμό.
«Ισμήνη....»
Ψελλίζει χαμένος μέσα στο πάθος του για μένα. Δεν ξέρει πόσο πολύ τον νιώθω τώρα, πόσο χαμένη αισθάνομαι κι εγώ η ίδια μαζί του. Τα σώματα μας γίνονται ένα, και οι ακανόνιστες ανάσες μας συντονίζονται σε έναν ερωτικό ρυθμό. Με κρατάει στην αγκαλιά του, με φιλάει σε όλο μου το πρόσωπο. Τον κρατάω κι εγώ σφιχτά, τραβώντας που και που τις μπούκλες των μαλλιών του. Μοιραζόμαστε έντονα βλέμματα, γεμάτα από έρωτα.
«Σ' αγαπάω»
Του το παραδέχομαι μέσα σε μια στιγμή παραζάλης. Ακουμπάει το χέρι του στο μάγουλο μου, χαμογελώντας μου τρυφερά.
«Κι εγώ σ' αγαπάω Ισμήνη»
Αποκρίνεται πριν χαθούμε εντελώς στον γκρεμό του πάθους και της ανάγκης.