Η πτώση

Ερωτικά παιχνίδια

Στράτος POV

Αφήνω φιλιά στα κλειστά της βλέφαρά, περιμένοντας την να ξυπνήσει. Ακόμα να το χωνέψω. Κοιμάμαι αγκαλιά με την γυναίκα που μου έχει στοιχειώσει το μυαλό τον τελευταίο καιρό. Σπρώχνω απαλά μερικές τούφες από το πρόσωπο της.
«Είσαι πανέμορφη....»
Ψιθυρίζω, έχοντας επίγνωση ότι μάλλον δεν με ακούει. Σκύβω και αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο της. Την βλέπω να αναδεύεται.
«Μάγισσα μου....»
Συνεχίζω να μονολογώ, μοιράζοντας κι άλλα φιλιά στο πρόσωπο της. Ένα μουγκρητό παραπόνου ακούγεται από μεριάς της. Χαμογελάω.
«Ομορφιά μου»
Δεν μπορώ να αντισταθώ. Θέλω να περιγράψω κάθε σκέψη που τρέφω για αυτήν, να την λατρέψω έτσι όπως της αξίζει, να αφήσω τα φιλιά μου στο δέρμα της.
«Στράτο»
Μουρμουρίζει, κρυφοκοιτάζοντας με μέσα από τις σκούρες βλεφαρίδες της. Αφήνω ένα φιλί στην γωνία του ματιού της.
«Πρέπει να ξυπνήσεις ωραία κοιμωμένη»
Λέω χαμηλόφωνα. Τα φρύδια της σμίγουν ερωτηματικά.
«Γιατί;»
Ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο ανεβαίνει γρήγορα στα χείλη μου.
«Επειδή θέλω να περάσω όλη την ημέρα μαζί σου»
«Άφησε με να κοιμηθώ πέντε λεπτά ακόμη»
Μου ζητάει με βραχνή φωνή από τον ύπνο. Γελάω πνιχτά.
«Θα αρχίσω να πιστεύω ότι προσπαθείς να με αποφύγεις»
Τα φρύδια της ανασηκώνονται, ενώ ένα επιφώνημα ακούγεται να βγαίνει από τον λαιμό της.
«Χμμ, πιο εύκολο μου είναι να γίνω πρωθυπουργός, παρά να σε αποφύγω»
Δαγκώνω εύθυμα το κάτω χείλος μου. Σίγουρα έχει ξυπνήσει με διάθεση, και αισθάνομαι μια τσιμπιά ικανοποίησης που έχω μερίδιο σε αυτό της το συναίσθημα.
«Θα σηκωθείς;»
Την ρωτάω ξανά.
«Λίγο ακόμη»
Ζητάει, γυρνώντας στο πλευρό της. Μάλλον δεν έχω άλλη επιλογή, από το να σεβαστώ την επιθυμία της. Ξαπλώνω από πίσω της, τυλίγοντας το χέρι μου γύρω από την μέση της. Η χαρά μου γιγαντόνεται, μόλις την νιώθω να κινείται προς το στήθος μου. Σίγουρα θα μπορούσα να συνηθίσω μια τέτοια πρωινή ρουτίνα. Αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι.... ουσιαστικά δεν υπήρξα ποτέ μου.... ερωτευμένος. Άραγε αυτό νιώθω για την Ισμήνη; έρωτα; Η σκέψη και μόνο κάνει την καρδιά μου να χτυπά πολύ δυνατά. Ξαφνικά εκείνη γυρίζει ανάσκελα, ατενίζοντας με με περιέργεια.
«Είσαι καλά;»
Με ρωτάει με έγνοια. Κατσουφιάζω.
«Ναι. Γιατί ρωτάς;»
«Η καρδιά σου....»
Λέει, ακουμπώντας ταυτόχρονα το χέρι της πάνω στο στήθος μου. Το σώμα μου αντιδρά αμέσως στο άγγιγμα της.
«Χτυπάει πολύ δυνατά»
Συμπληρώνει, με τα γαλανά της μάτια να προδίδουν μονάχα φόβο. Σκεπάζω με την παλάμη μου το χέρι της.
«Δεν είναι κάτι»
Την καθησυχάζω. Ούτε που μπορώ να πιστέψω ότι είμαι ερωτευμένος με αυτήν την γαλανομάτα κοπέλα. Βασικά, ούτε που ξέρω πως είναι. Θεέ μου, την έχω πατήσει για τα καλά.
«Τι σκέφτεσαι;»
Ζητά να μάθει, ανασηκώνοντας παιχνιδιάρικα το φρύδι της. Μάλλον οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί ξανά ανάμεσα μας. Χαμογελάω στραβά.
«Ότι είσαι πανέμορφη»
Απαντάω, απλώνοντας παράλληλα το χέρι για να σπρώξω μια καστανή τούφα από το γλυκό της πρόσωπο.
«Τι έχει για σήμερα το πρόγραμμα σου;»
Την ρωτάω. Δείχνει να το σκέφτεται για λίγο.
«Έχω συνάντηση με τον Απέργη. Ξεκινάει το δημοψήφισμα»
Δεν μπορώ να πω ότι εκπλήσσομαι κιόλας. Τα ακροδάχτυλα μου ταξιδεύουν στο πρόσωπο της, νιώθοντας το βελούδινο δέρμα να με καίει.
«Υποθέτω ότι δεν μπορούμε να το αποφύγουμε τώρα πια, σωστά;»
Ρωτάω με απογοήτευση. Με κοιτάζει και χάνομαι ξανά.
«Όταν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, καλύτερα να το απολαύσεις»
«Να απολαύσω τι; την μετεγκατάσταση του χωριού;»
Γκρινιάζω, προκαλώντας της ένα στραβό χαμόγελο. Τι λέγαμε πριν; ούτε που θυμάμαι πια.
«Κάτι τέτοια μου κάνεις, και μετά....»
Αφήνω την ανάσα μου να ξεφύγει.
«Δεν έχω συνηθίσει την εικόνα μας μαζί»
Παραδέχεται, αιφνιδιάζοντας με. Ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό της.
«Θα μπορούσες όμως να το συνηθίσεις;»
Την ρωτάω, με απόλυτη ειλικρίνεια. Ακουμπάει τα χέρια της στα μάγουλα μου.
«Πρέπει να σηκωθούμε»
Λέει απλά και μετά ξεφεύγει από την αγκαλιά μου. Ξεφυσάω ενώ ξαπλώνω μπρούμυτα στο στρώμα.
«Σήκω!»
Μου ζητάει περιπαιχτικά. Αγκαλιάζω το μαξιλάρι της, παίρνοντας μια γερή δόση από το άρωμα της. Θεέ μου, σίγουρα θα μπορούσα να πάθω μια πολύ ευχάριστη ασφυξία, και δεν θα παραπονεθώ καθόλου!
«Στράτο, σήκω»
Επιμένει, και νιώθω το χέρι της να ακουμπά στην γυμνή μου πλάτη. Ένας ηλεκτρισμός με διαπερνά, σαν ρεύμα μεγατόνων.
«Ανατρίχιασες»
Ανακαλύπτει, ενώ τα νύχια της ταξιδεύουν στο δέρμα μου. Γαμώτο, με προκαλεί.
«Ισμήνη....»
Λέω προειδοποιητικά, με το σώμα μου να ανασηκώνεται από το στρώμα.
«Θα σηκωθείς;»
Η ανάσα της χτυπάει κοντά στο αυτί μου. Το άγγιγμα της συνεχίζει να καίει την πλάτη μου.
«Σας είχα για πιο σοβαρό άτομο, κυρία βουλευτού»
Αποφασίζω να παίξω το παιχνίδι της, γυρίζοντας αργά το κεφάλι μου προς τα δεξιά. Τα βλέμματα μας συναντώνται, και αισθάνομαι πιο ερεθισμένος από ποτέ.
«Τώρα όμως.... δεν είμαι η κυρία βουλευτού. Είμαι η Ισμήνη, και εσύ ο Στράτος»
«Και δεν έχεις ιδέα πόσο σε θέλω»
Αποκαλύπτω, πριν την πιάσω από το σβέρκο και φυλακίσω τα χείλη της στα δικά μου. Ανταποκρίνεται, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Μάλλον δεν θα πάει εγκαίρως στο χωριό για το δημοψήφισμα. Δεν πειράζει. Αν μπορούσα, θα την κρατούσα μέσα σε αυτό το δωμάτιο για πάντα.