Η πτώση

Ο φόβος και η κατανόηση

Ισμήνης POV

Κλείνω το φερμουάρ από την βαλίτσα μου.
«Τα πήρες όλα;»
Με ρωτάει ο Στράτος, βηματίζοντας ταυτόχρονα προς το μέρος μου. Δεν παρατήρησα νωρίτερα ότι δεν φοράει μπλούζα.
«Έτσι νομίζω»
Απαντάω, ανασηκώνοντας επιδοκιμαστικά το φρύδι μου. Εκείνος χαμογελάει σκανταλιάρικα.
«Τι έγινε; γιατί με κοιτάς έτσι;»
«Έτσι σκοπεύεις να γυρίσεις στο χωριό;»
Τον ρωτάω, κουνώντας κυκλικά τον δείκτη μου κοντά στο στήθος του. Ένα αυθόρμητο γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του.
«Δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Εξάλλου ο καιρός είναι ακόμα ζεστός, κι ας είναι Σεπτέμβριος»
Απαντάει, τοποθετώντας τα χέρια στους γοφούς μου, ώστε να με φέρει κοντά του.
«Έχεις δίκιο. Ίσως φορέσω κι εγώ κανένα μαγιό για να γυρίσω στην Αθήνα. Και ξέρεις μωρέ, εκεί κάτω έχει και περισσότερη ζέστη»
Λέω, κάνοντας κίνηση να απομακρυνθώ. Το κράτημα του όμως γίνεται πιο δυνατό, κουμπώνοντας έτσι τα σώματα μας μεταξύ τους.
«Παίζεις μαζί μου η μου φαίνεται;»
«Όχι γλυκέ μου, απλώς ανταλλάζουμε απόψεις»
Τον βλέπω να γελάει ξανά, και αισθάνομαι τόσο ευλογημένη για το θέαμα αυτό. Κάθε φορά που ακούω αυτόν τον ήχο, νιώθω φτερουγίσματα στην κοιλιά μου.
«Ωραίες απόψεις έχετε κυρία βουλευτού»
Με πειράζει, με αινιγματικό ύφος. Αφήνω ένα γελάκι να μου ξεφύγει.
«Αμφιβάλω για το αν υπάρχει αυτή η λέξη, που τόσες και τόσες φορές έχεις χρησιμοποιήσει!»
Πετάω περιπαιχτικά, αναφερόμενη στον χαρακτηρισμό του. Βουλευτού. Σπάνια το έχω ακούσει αυτό, και η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει όταν το ακούω. Τον παρακολουθώ να ανασηκώνει σκανταλιάρικα το πιγούνι του.
«Υπάρχει δεν υπάρχει, εμένα μου αρέσει να την χρησιμοποιώ, ειδικά σε σένα»
Μου τονίζει τις τελευταίες λέξεις, πριν αφήσει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου. Τον κοιτάζω σαν χαζοχαρούμενο. Νομίζω ότι δεν έχω ξανά αισθανθεί έτσι. Μα τι συμβαίνει τέλος πάντων μαζί μου; Μέχρι πριν μερικές μέρες, πάλευα να τον απομακρύνω, και τώρα παίζω μαζί του, λες και είμαστε χρόνια ζευγάρι.
«Ωχ, τι σκέφτεσαι;»
Με ρωτάει ξαφνικά, προκαλώντας μου έκπληξη.
«Τίποτα»
«Κι όμως, το ξέρω αυτό το ύφος»
Επιμένει, κοιτάζοντας με με ερευνητικό βλέμμα. Και ξαφνικά μου έρχεται ένα παιχνίδι στο μυαλό.
«Πες μου εσύ, που με διαβάζεις. Τι μπορεί να σκέφτομαι τώρα;»
Τον ρωτάω, σταυρώνοντας παράλληλα τα χέρια στο στήθος μου. Η έκφραση του αλλάζει σε δευτερόλεπτα, και από ντετέκτιβ, μετατρέπεται σε βρεγμένη γάτα.
«Μπορεί.... μπορεί τελικά να το μετάνιωσες, και τώρα.... που θα γυρίσεις....»
Με δυσκολία αρθρώνει μια πρόταση. Τα καστανά του μάτια αποφεύγουν να συναντήσουν τα δικά μου, και αναγνωρίζω πλέον ότι το κάνει επίτηδες.
«Γιατί έχεις τόσες αμφιβολίες;»
Τολμώ να τον ρωτήσω. Επιμένει να μην με κοιτάζει.
«Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω»
Απαντάει αμέσως. Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι.
«Κρίμα τότε που η στάση σου λέει το αντίθετο»
Πετάω την σπόντα μου, μπας και καταφέρω να τον βγάλω από το καβούκι του. Ξέρω πως είναι δύσκολο να εκφράσεις τα συναισθήματα σου, όσο απλό κι αν ακούγεται.
«Δεν θέλω να σου ξαναπώ ότι φοβάμαι, δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, και δεν θέλω να σε κουράζω»
Λέει όσο πιο λιτά μπορεί. Αναστενάζω.
«Στράτο, δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Δεν θα αλλάξω γνώμη σε σχέση με τον Μιχάλη»
Του αναφέρω για ακόμη μια φορά. Παρακολουθώ το στήθος του να ανεβαίνει, καθώς παίρνει μια βαθιά ανάσα.
«Το ελπίζω»
Τον ακούω να μουρμουρίζει, αποφεύγοντας πάλι το βλέμμα μου.
«Κοίταξε με»
Απαιτώ, με σταθερή φωνή. Χαμηλώνει ελάχιστα το κεφάλι, αλλά δεν μετακινεί τα μάτια του από τον απέναντι τοίχο.
«Στράτο, μην κάνεις σαν παιδί»
Επιμένω, χωρίς να χάνω την κυριαρχία μου. Τελικά αφήνει έναν αναστεναγμό παραίτησης και εστιάζει τα μάτια του στα δικά μου.
«Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι. Κι εγώ φοβάμαι, αλλά για διαφορετικούς λόγους»
Ίσως αν ανοίξω τα δικά μου χαρτιά, να αισθανθεί πιο οικεία και να μου ανοιχτεί κι εκείνος. Θέλω να τον ακούω, να γνωρίζω τι σκέφτεται, και για ποιο λόγο το σκέφτεται.
«Δεν ξέρω τις προθέσεις σου Ισμήνη. Αυτό είναι που με μπερδεύει»
Αποκαλύπτει τελικά, με την φωνή του να εκφράζει ένταση, σαν να βρίσκεται σε πανικό. Φαντάζομαι πόσες ώρες δουλεύει αυτήν την πρόταση στο κεφάλι του.
«Ούτε κι εγώ τις ξέρω....»
Του απαντάω με ειλικρίνεια. Αυτόματα κατεβάζει το κεφάλι του με απογοήτευση.
«Το σίγουρο όμως είναι ότι σε θέλω στην ζωή μου»
Συμπληρώνω, ακουμπώντας ταυτόχρονα τα χέρια μου στους ώμους του. Ένα αχνό χαμόγελο αισιοδοξίας στραβώνει τις άκρες των χειλιών του προς τα πάνω.
«Τώρα με κάλυψες»
Μουρμουρίζει, και του ανταποδίδω το χαμόγελο. Είναι ωραίο να γνωρίζεις ότι κάποια συναισθήματα είναι αμοιβαία. Καταλαβαίνω την ανησυχία του, καταλαβαίνω τον φόβο του, γιατί ουσιαστικά αυτός είναι που δίνει τα περισσότερα σε αυτήν την σχέση. Όποια και αν είναι. Χαίρομαι τουλάχιστον που υπάρχει κατανόηση. Του δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.
«Μπορούμε να συνεχίσουμε τώρα την δουλειά μας;»
Αναρωτιέμαι, με τα χέρια μου να χαϊδεύουν το στήθος του. Αφήνει μια ανάσα.
«Μπορούμε να παγώσουμε τον χρόνο εδώ;»
Αντιγυρίζει με ερώτηση, σουφρώνοντας ελαφρώς το κάτω χείλος του. Ένα χαζό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου.
«Αν με ρωτάς, δεν ξέρω»
Απαντάω παιχνιδιάρικα. Κοίτα να δεις που θα με κάνει να φέρομαι σαν παιδί. Ένα βήμα είναι αρκετό για να κλείσει την απόσταση ανάμεσα μας. Τα χείλη του αγγίζουν απαλά τα δικά μου, αφήνοντας μια γλυκιά γεύση στο στόμα μου. Θα μου λείψουν τελικά αυτές οι μέρες μαζί του. Στο μόνο που μπορώ να ελπίζω, είναι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες στιγμές. Το φιλί σταματάει, κι εγώ κρύβομαι στην αγκαλιά του, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και ακουμπώντας το πιγούνι μου στον ώμο του. Με κρατάει, αφήνοντας ένα στοργικό φιλί στον δικό μου ώμο.