Η πτώση

Ένα βάρος

Ισμήνης POV

Σηκώνομαι απότομα από την θέση μου.
«Αυτή δεν είναι λύση, δεν πρόκειται να το δεχτώ αυτό!»
Και είμαι απόλυτα κατηγορηματική στην απόφαση μου.
«Σε παρακαλώ Ισμήνη, κάτσε κάτω»
«Γιατί; για να ακούσω κι άλλες μπαρούφες;»
Αντιγυρίζω οξύθυμα. Τα μάτια του γουρλώνουν.
«Ισμήνη, ξεφεύγεις από τα όρια»
Ξεφεύγω ε; τώρα θα δει πόσο θα ξεφύγω.
«Ξέρετε κάτι κύριε πρόεδρε; εγώ παραιτούμαι!»
Αφήνω την βόμβα μου και μετά βγαίνω από το γραφείο του. Τελείωσα με αυτό το θέμα, δεν θα λάβω καμία ευθύνη, και δεν θα ασχοληθώ ξανά. Ξέρω ότι θα δώσω τις χειρότερες εντυπώσεις στους κατοίκους του χωριού, πόσο μάλλον στον πολιτικό χώρο, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί τώρα! Μόλις βγαίνω έξω, αποφασίζω να καλέσω τον Στράτο.
«Μωρό μου;»
Η φωνή του με ηρεμεί απίστευτα. Είναι o μοναδικός άνθρωπος που χρειάζομαι να ακούσω τώρα.
«Γειά»
«Τι έγινε; δεν σε ακούω καλά»
Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.
«Η αλήθεια είναι πως.... δεν είμαι»
Του αποκαλύπτω. Τον ακούω να παίρνει μια βαθιά ανάσα από την άλλη γραμμή.
«Δεν πήγε καλά το συμβούλιο, έτσι;»
Με ρωτάει. Κοιτάζω τριγύρω.
«Καθόλου»
Απαντάω. Ίσως του φανεί ότι πήρα μια αυθόρμητη απόφαση, αλλά δεν είναι, καθόλου.
«Σε περιμένω να τα πούμε από κοντά»
Μου λέει. Κουνάω θετικά το κεφάλι μου.
«Εντάξει»
Αποκρίνομαι και μετά η γραμμή νεκρώνεται. Ούτε κι αυτόν τον άκουσα καλά πάντως. Δεν στέκομαι ούτε λεπτό παραπάνω. Πηγαίνω γρήγορα προς το αυτοκίνητο μου.
«Ισμήνη;»
Σαστίζω μόλις ακούω την φωνή του Μιχάλη. Γυρίζω από την άλλη, για να τον δω να έρχεται γρήγορα κοντά μου.
«Μιχάλη; πως βρέθηκες εσύ εδώ;»
Τον ρωτάω την στιγμή που φτάνει μπροστά μου.
«Δεν έχει σημασία»
Απαντάει αδιάφορα. Κατσουφιάζω.
«Ήρθες εχθές από το σπίτι;»
«Ναι. Ήρθα να πάρω τα πράγματα μου»
Φαντάζομαι όμως ότι το κατάλαβε αυτό. Τα μάτια του χαμηλώνουν στο έδαφος.
«Γιατί πρέπει να το τελειώσουμε έτσι ρε Ισμήνη;»
Με ξαφνιάζει η ερώτηση του.
«Έχει τελειώσει εδώ και καιρό Μιχάλη»
Αποκρίνομαι, κοιτάζοντας με θάρρος το πρόσωπο του. Ξέρω τι νιώθω. Κατάλαβα τι είχα, και τι έχω τώρα.
«Πως γίνεται να το λες με τόση άνεση;»
Πετάει, με μια σκιά ειρωνείας στο πρόσωπο του.
«Είμασταν τόσα χρόνια μαζί Ισμήνη. Σε λίγο καιρό θα παντρευόμασταν!»
Μου το χτυπάει, σα να είναι κάτι που πρέπει να με συγκινήσει.
«Ουσιαστικά.... μου είχε τελειώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό Μιχάλη. Αν ένιωσα ποτέ μου κάτι δηλαδή»
Το τελευταίο δεν ξέρω γιατί μου ξέφυγε. Νομίζω ότι το χρησιμοποίησα σε πολύ ακατάλληλη στιγμή. Δείχνει να προβληματίζεται.
«Τι θέλεις να πεις με αυτό;»
Με ρωτάει, προσπαθώντας να καλύψει τον θυμό του. Η ειρωνεία όμως είναι εμφανής, και τον προδίδει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Καλύτερα να μην το συζητήσουμε άλλο. Εύχομαι μόνο να περνάς καλά»
Λέω καθώς ξεκλειδώνω το αυτοκίνητο μου.
«Δεν θα με αφήσεις έτσι»
Πετάει, προκαλώντας ξανά την προσοχή μου.
«Άρχισες κάτι, τελείωσε το!»
Απαιτεί, με το βλέμμα του να έχει σκοτεινιάσει. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι τον Μιχάλη. Και την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε... δεν πήγε καθόλου καλά.
«Άσ' το Μιχάλη. Κάνε σα να μην υπήρξαμε ποτέ εμείς οι δύο»
Αυτό θα είναι το καλύτερο και για τους δυο μας πιστεύω. Ανοίγω την πόρτα του αμαξιού.
«Πως μου το ζητάς αυτό ρε γαμώτο; άραγε ακούς τι μου λες τώρα; καταλαβαίνεις τι έκανες;»
Ξεσπάει, αφήνοντας την φωνή του να ακουστεί δυνατή και σταθερή. Τον κοιτάζω με τρόμο.
«Μιχάλη, ηρέμησε»
Το τελευταίο που θέλω τώρα, είναι να μας βγάλουν στα κανάλια.
«Τι να ηρεμήσω ρε; Μετά από τόσα χρόνια με πετάς σαν ένα σκουπίδι! Γιατί ρε πούστη μου; τι σου προσφέρει αυτός που δεν το έχω εγώ;»
Συνεχίζει, με υψηλό τόνο. Κλείνω από ντροπή τα μάτια μου. Τι να του εξηγήσω; και σε τι γλώσσα να του το εξηγήσω;
«Φύγε Μιχάλη. Μην βασανίζεις άλλο τον εαυτό σου»
Του το ζητάω σαν χάρη. Για εμένα, αλλά κυρίως γι' αυτόν.
«Μωρό μου, έχουμε χρόνο ακόμα. Αν μου δώσεις την ευκαιρία, θα τα αλλάξω όλα!»
Προσπαθεί να με πείσει, ακουμπώντας τα χέρια τους στους ώμους μου. Η έκφραση του μου φανερώνει έναν άνθρωπο που κοντεύει να τρελαθεί. Μοιάζει με ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί επάνω μου.
«Δεν θέλω να αλλάξουμε τίποτα Μιχάλη. Ο καθένας θα ακολουθήσει τον δρόμο του»
Του λέω σιγανά, με την ελπίδα ότι θα τα παρατήσει. Το πρόσωπο του παγώνει με τις λέξεις μου.
«Να προσέχεις»
Προσθέτω, πριν μπω μέσα στο αμάξι. Σε λίγα λεπτά, έχω ήδη χαθεί από κοντά του. Αφήνω την ανάσα μου, που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα τόση ώρα. Αυτό ήταν λοιπόν. Έπεσαν και επίσημα οι τίτλοι τέλους. Δεν το μετάνιωσα ως τώρα. Ίσα ίσα που.... αισθάνομαι.... ελεύθερη. Σα να άφησα ένα μεγάλο βάρος πίσω μου. Είναι άσχημο να θεωρώ την σχέση μου με τον Μιχάλη βάρος, όμως έτσι αισθάνομαι. Γίνομαι σκληρή μαζί του. Μακάρι να είχαμε χωρίσει κάτω από καλύτερες συνθήκες. Ίσως φταίει το γεγονός ότι υπάρχει και ο Στράτος κάπου ανάμεσα. Μόλις φτάνω έξω από το δωμάτιο, χτυπάω μαλακά την πόρτα. Σε δευτερόλεπτα ανοίγει, και ο Στράτος εμφανίζεται στο κατώφλι, με μια έκφραση αγωνίας στο πρόσωπο του. Με περίμενε; γιατί δείχνει ανήσυχος; Χωρίς δεύτερη σκέψη, πέφτω στην αγκαλιά του, κρύβοντας το πρόσωπο μου στην καμπύλη του λαιμού του.
«Μου έλειψες»
Ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου. Αρχίζω να μοιράζω φιλιά στο δέρμα του, φτάνοντας αργά ως το αξύριστο σαγόνι του. Τραβιέται λίγο, ίσα ίσα για να συναντηθούν οι ματιές μας. Δεν θέλει λόγια αυτή η στιγμή. Η παλάμη του αγκαλιάζει το σβέρκο μου, ενώ τα χείλη του γίνονται ένα με τα δικά μου. Ακολουθώ τον ρυθμό του, επιτρέποντας στο σώμα μου να τον ακολουθήσει, και να καεί μέσα στο πάθος, μαζί του. Μόνο μαζί του.