Η πτώση

Θέλω να σε κρατήσω ασφαλή

«Ναι, καταλαβαίνω μαμά»
Έχει εδώ και μισή ώρα που η Ισμήνη μιλάει στο τηλέφωνο. Από την στάση του σώματος της έχω καταλάβει σε τι ένταση βρίσκεται αυτήν την στιγμή.
«Εντάξει, γειά»
Λέει και έπειτα το κλείνει.
«Μωρό μου;»
Γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει με απογοήτευση.
«Χάλια ε;»
Τι ρωτάω τώρα κι εγώ. Έρχεται να καθίσει δίπλα μου, στον καναπέ.
«Πρέπει να πάω από το σπίτι του Μιχάλη, να μαζέψω τα πράγματα μου»
Μου ανακοινώνει. Αυτόματα τσιτώνομαι.
«Μόνη σου;»
Ρωτάω. Κοιτάζει τα μπλεγμένα της δάχτυλα.
«Δεν θα είναι εκείνος εκεί»
Με ενημερώνει. Προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμος. Ένας καβγάς τώρα θα ήταν ακόμα πιο επώδυνος γι' αυτήν.
«Δεν θέλω να πας μόνη σου»
Της ζητάω, όσο πιο ήπια μπορώ. Με κοιτάζει.
«Και τι θα γίνει; θα έρθεις μαζί μου;»
Με ρωτάει με αόριστα ειρωνικό τόνο.
«Αν χρειαστεί»
«Στράτο....»
Λέει και μετά ρουθουνίζει.
«Ο Μιχάλης βρίσκεται σε σύγχυση, αν δει και σένα.... τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα»
Κι εγώ αυτό φοβάμαι, ότι θα γίνουν πολύ χειρότερα, και στο τέλος... εξοργίζομαι και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να της κάνει κάποιο κακό.
«Θέλω να ξέρω ότι είσαι ασφαλής»
Τα γαλανά της μάτια έχουν γίνει ψυχρά, χάνοντας κάθε συναίσθημα.
«Πιστεύεις ότι κινδυνεύω απ' τον Μιχάλη;»
«Την αλήθεια;»
Αντιγυρίζω με ερώτηση. Μου γνέφει καταφατικά ως απάντηση. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Ναι, το πιστεύω»
Παραδέχομαι με σταθερή φωνή. Εκείνη ξεφυσάει.
«Ανησυχώ για την ασφάλεια σου Ισμήνη»
Προσθέτω, παίρνοντας τα χέρια της στα δικά μου.
«Δεν πρόκειται να μου κάνει κακό. Μπορεί τώρα να είναι έξαλλος μαζί μου, αλλά ξέρω ότι δεν θα προσπαθήσει να με βλάψει»
Τώρα, στ' αλήθεια το πιστεύει αυτό; η με κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μου; Έρχομαι λίγο πιο κοντά της.
«Αυτό το λες εσύ. Εκείνος όμως; δεν ξέρεις τι μπορεί να έχει μέσα στο κεφάλι του»
Μου είναι δύσκολο να μην είμαι ειλικρινής, πόσο μάλλον μαζί της.
«Γιατί κάνουμε αυτήν την συζήτηση;»
Με ρωτάει ξαφνικά, προκαλώντας μου ένα μικρό σοκ.
«Επειδή ανησυχώ για σένα»
Απαντάω λιτά, χωρίς ένταση.
«Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Τα έχω όλα υπό έλεγχο»
Ξέρω ότι προσπαθεί να με καθησυχάσει, ειλικρινά όμως, αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που ήθελα να ακούσω τη δεδομένη στιγμή.
«Δεν μπορείς να μου απαγορεύσεις να σε νοιάζομαι»
«Δεν σου απαγορεύω να με νοιάζεσαι. Για όνομα του Θεού Στράτο, με εξοργίζεις!»
Ορίστε; από που και ως που; Νόμιζα πως είχαμε ξεπεράσει αυτό το στάδιο.
«Για ποιον λόγο;»
«Γιατί κάνεις σαν παιδί!»
Αντιγυρίζει σχεδόν επιθετικά. Μένω σιωπηλός.
«Είμαι μεγάλη γυναίκα, μπορώ να αντιμετωπίσω μόνη μου τα προβλήματα μου. Δεν χρειάζεται να μπαίνεις σαν λευκός ιππότης μπροστά για να με προστατεύσεις»
Μου εξηγεί, με τον τόνο της να κατεβαίνει σταδιακά. Την παρατηρώ σκεπτικός, με τα δάχτυλα μου να τρίβουν το αξύριστο πιγούνι μου. Ναι, σίγουρα δεν είναι κοριτσάκι, και σίγουρα μπορεί να χειριστεί τα προβλήματα της μόνη της, άρα εγώ.... γιατί αντιδράω έτσι; Αφήνω έναν αναστεναγμό παραίτησης.
«Με συγχωρείς. Δεν το κάνω επίτηδες, απλώς μου βγαίνει»
Απολογούμαι τώρα, χαμηλώνοντας ασυναίσθητα το κεφάλι μου.
«Έχω την ανάγκη να σε κρατήσω ασφαλή από κάθε πιθανό κίνδυνο»
Συνεχίζω, δένοντας τα δάχτυλα μου μεταξύ τους. Δεν την κοιτάζω, δεν το τολμάω. Περνάνε μερικά λεπτά σιωπής, όταν ξαφνικά βλέπω το χέρι της να αγγίζει τον αριστερό μου καρπό
«Ο Μιχάλης δεν αποτελεί κίνδυνο»
Μου εξηγεί πιο μαλακά τώρα, σαν να μιλάει σε ένα πληγωμένο ζώο. Σηκώνω διστακτικά το βλέμμα μου στο πρόσωπο της.
«Μην σκοτίζεις το κεφάλι σου με τόσο ασήμαντα πράγματα»
Σχεδόν με εκλιπαρεί.
«Δεν μπορώ να τον θεωρήσω ασήμαντο. Μέχρι χτες αυτός ο άνθρωπος υπήρχε στην ζωή σου, το είχες δεδομένο ότι θα τον παντρευτείς»
Πως ξέρω ότι δεν με χρησιμοποιεί για το κέφι της; ότι δεν είμαι απλά ένα καπρίτσιο για αυτήν;
«Ούτε κι εγώ περίμενα να πάρει τέτοια τροπή η ζωή μου»
Μου εκμυστηρεύεται, με τον αντίχειρα της να τρίβει τρυφερά το δέρμα μου. Ανατριχιάζω. Ακόμη και σε αυτήν την τόσο μικρή επαφή. Τώρα αισθάνομαι ενοχές που σκέφτηκα έστω και για λίγο ότι μπορεί να με χρησιμοποιεί.
«Μέχρι χτες, όλα ήταν απολύτως τακτοποιημένα. Πίστευα πως είχα προγραμματίσει την ζωή μου....»
Λες και μπορεί να γίνει αυτό. Ένα δύσπιστο γελάκι ακούγεται ξαφνικά από μεριάς της.
«Και ξαφνικά, εισβάλλεις εσύ. Ένας επιπόλαιος, εγωιστής, πεισματάρης άντρας, που επιμένει να με διεκδικεί, με οποιονδήποτε πιθανό τρόπο»
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα λόγια της μου προκαλούν ένα τσίμπημα περηφάνιας. Βέβαια για τα πρώτα πρώτα που είπε... σίγουρα δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι χαρά, αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα, σωστά;
«Εκτροχιάστηκα μαζί σου Στράτο»
Μου εξομολογείται χαμηλόφωνα. Όλα μέσα μου μαλακώνουν, σαν να περίμενα πολύ καιρό αυτά τα λόγια να μου χτυπήσουν τα αυτιά. Χαμογελάω.
«Το ίδιο ένιωσα κι εγώ με σένα»
Της εκμυστηρεύομαι. Μια σκιά έκπληξης εμφανίζεται στο πρόσωπο της.
«Όταν σε πρωτοείδα στο μαγαζί, δεν είχα δώσει και τόση σημασία. Αργότερα όμως.... όταν πήγαμε στον Άη Γιώργη....»
Δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Η εικόνα της είναι ακόμα τόσο ζωντανή μέσα στο μυαλό μου, τόσο φρέσκια, σα να έγινε μόλις χτες.
«Με κοίταξες με αυτά τα γαλανά σου μάτια και....»
Κάνω παύση, περνώντας το χέρι μου από τα μακριά της μαλλιά. Ένα αχνό χαμόγελο παιχνιδίζει τώρα στα χείλη της.
«Έχασα κάθε μου ισορροπία. Ότι ήξερα, χάθηκε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο»
Για μία ακόμη φορά, της ανοίγω όλα μου τα χαρτιά. Απλώνει το χέρι της, ώστε να το ακουμπήσει στο μάγουλο μου. Ο αντίχειρας της χαϊδεύει το δέρμα μου, προκαλώντας μου ένα ευχάριστο μυρμήγκιασμα.
«Σ' ευχαριστώ που είσαι τόσο ειλικρινής μαζί μου, και που μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου»
Κλείνω τα μάτια, γέρνοντας παράλληλα το κεφάλι μου προς το άγγιγμα της. Η συνειδητοποίηση πως είμαι όντως ερωτευμένος μαζί της, είναι πραγματικά λυτρωτική. Είναι σα να απελευθερώθηκε ένα κομμάτι μέσα μου. Αυτό είναι τελικά η Ισμήνη, η απελευθέρωση μου.