Η πτώση

Για εκείνην το κάνω

Στράτος POV

«Καλά ρε αθεόφοβε, πήγες και παντρεύτηκες χωρίς να ειδοποιήσεις τους γονείς σου; είσαι καθόλου σοβαρός;»
Καλά, από την ώρα που ήρθε δεν έχει σταματήσει να γκρινιάζει. Και στην τελική, δεν κάναμε και κανένα φόνο.
«Μαμά...»
«Αλλά μου το 'λεγε η νονά σου. Μου έλεγε πως όταν μεγαλώσεις θα με ταλαιπωρήσεις πολύ, κι εγώ το πήρα τότε στην πλάκα!»
Συνεχίζει το παραλήρημα. Στριφογυρίζω τα μάτια μου.
«Μαμά, ήταν μια απόφαση της στιγμής»
Έτσι όπως με κοιτάζει, μου δίνει την εντύπωση ότι θα πάθει κανένα εγκεφαλικό και θα μου μείνει στα χέρια.
«Παιδί μου, δεν πήγες εκδρομή! γάμο έκανες!»
Μου φωνάζει ανεμίζοντας τα χέρια της. Αφήνω μια ανάσα κούρασης. Ευτυχώς που λείπει και η Ισμήνη στο φροντιστήριο.
«Ρε μαμά, εντάξει, παντρεύτηκα την Ισμήνη, και; που είναι το κακό; Στο κάτω κάτω μένουμε ήδη μαζί»
Προσπαθώ να της εξηγήσω όσο πιο συνοπτικά γίνεται, γιατί ξέρω ότι σε λίγο θα συνεχίσει την κασέτα.
«Και άντε εσύ είσαι τρελός, η Ισμήνη;»
Ναι, ξέρω πως την θεωρεί πιο λογική από μένα. Όχι ότι είναι ψέμα αυτό.
«Μαμά, ο γάμος έγινε και χώνεψε το όσο πιο γρήγορα γίνεται»
Την συμβουλεύω ενώ ζουλάω τον ώμο της. Την παρακολουθώ να παίρνει βαθιές ανάσες.
«Να σε δω πως θα το ανακοινώσεις στον πατέρα σου»
«Καλά, άσ' το λίγο αυτό, γιατί θέλω να σου ζητήσω κάτι σημαντικό»
Προσπαθώ να την φέρω στο σημείο όπου θέλω. Διστάζω λίγο, γιατί δεν ξέρω αν θα το δεχτεί.
«Δηλαδή έχεις κι άλλα να μου πεις;»
Με ρωτάει σοκαρισμένη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Χρειάζομαι λεφτά μαμά»
Της ανακοινώνω. Αμέσως η ανησυχία ζωγραφίζει το πρόσωπο της.
«Γιατί αγόρι μου; δεν τα βγάζετε πέρα; τι; δεν πάνε καλά οι δουλειές;»
Με ρωτάει απανωτά, ακουμπώντας τα χέρια της στους ώμους μου.
«Όχι, ίσα ίσα που τα πάμε πάρα πολύ καλά. Απλώς χρειάζομαι χρήματα για να ξεπληρώσω ένα χρέος»
Της εξηγώ προσπαθώντας να κρατήσω σταθερό τον τόνο της φωνής μου. Τα μάτια της γουρλώνουν.
«Μη μου πεις ότι πήρες δάνειο από καμιά τράπεζα; μήπως έμπλεξες με τοκογλύφους;»
Αμάν αυτή η γυναίκα, όλο την καταστροφή φέρνει!
«Όχι ρε μάνα! δεν έγινε τίποτα από αυτά τα δύο. Απλώς.....»
Σταματάω κοιτάζοντας τα μπλεγμένα μου δάχτυλα. Φοβάμαι ότι θα το απορρίψει αμέσως, μη σου πω ότι θα αρχίσει να μου φωνάζει κιόλας. Ωχού, τέρμα οι βλακείες. Εγώ θέλω να το κάνω, κι αν αυτή δεν θέλει να με βοηθήσει, τότε προχωράω μόνος μου.
«Η Ισμήνη έχει ένα χρέος, και θέλω να την βοηθήσω να το ξεπληρώσει»
Της αποκαλύπτω. Για λίγο δεν μιλά, και η έκφραση της δεν φανερώνει τίποτα. Με φοβίζει.
«Μαμά; είσαι καλά;»
«Για τι χρέος μιλάμε; πως έγινε;»
Με ρωτάει τελικά. Αφήνω μια ανάσα.
«Πρόκειται για ένα σπίτι»
Απαντάω. Δείχνει να το σκέφτεται για λίγο. Έχω ένα προαίσθημα ότι δεν θα δεχτεί. Όχι ότι θα την αδικήσω δηλαδή.
«Η Ισμήνη συμφωνεί με αυτό;»
Με ρωτάει τελικά. Στρέφω το βλέμμα μου αλλού.
«Δεν της το έχω πει»
Απαντάω λιτά.
«Και τι; θα το πληρώσεις χωρίς να το ξέρει; Στράτο, τι είναι αυτό τώρα;»
Μοιάζει έτοιμη να μου επιτεθεί, ότι ακριβώς περίμενα δηλαδή.
«Η Ισμήνη δεν το θέλει αυτό το σπίτι, εγώ όμως δεν θέλω να το χάσει»
Της εξηγώ γρήγορα, με την ένταση να χρωματίζει την χροιά μου. Κατσουφιάζει.
«Γιατί;»
Ρωτάει καχύποπτα. Αφήνω άλλη μια ανάσα.
«Επειδή είναι ένα δώρο από τον πατέρα της. Και εγώ θέλω να έχει κάτι δικό της αν.... αν πάει κάτι στραβά μεταξύ μας»
Δεν τολμώ να την κοιτάξω, επειδή φοβάμαι ότι θα με κρίνει αυστηρά με το βλέμμα της. Τα μάτια λένε πάντα όλες τις λέξεις που καταπίνουμε.
«Και επιπλέον είναι ένας τρόπος για να τα ξαναβρεί με την μάνα της»
Συμπληρώνω σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος μου. Περνάνε πολλά λεπτά ησυχίας, τόσο που αρχίζω να ανησυχώ. Τελικά την ακούω να ξεφυσά.
«Αγόρι μου....»
Οι παλάμες της αγκαλιάζουν τα μάγουλα μου τρυφερά, ενώ το βλέμμα της φανερώνει μονάχα στοργική αγάπη, αυτή που μόνο οι μάνα ξέρει να σου δίνει.
«Εντάξει, θα σε βοηθήσω»
«Πρόσεχε όμως! η Ισμήνη δεν πρέπει να μάθει τίποτα»
Της τονίζω. Κουνάει καταφατικά το κεφάλι της με τα μάτια της να έχουν κοκκινίσει. Δείχνει να συγκινήθηκε. Άρε μαμά. Είναι κρίμα που η Ισμήνη επιμένει να μένει μακριά από την μητέρα της. Σκέφτομαι πως αυτός θα είναι ένας τρόπος να έρθω εγώ κοντά με την Αγάπη, και ίσως την κάνω να καταλάβει πόσο πολύ αγαπώ την κόρη της.

Το ίδιο απόγευμα πηγαίνω στους ελαιώνες, ελέγχοντας κάποιες μικρές λεπτομέρειες που μου ανέφερε ο επιστάτης μου.
«Είναι καλές οι ελιές, θα κάνουν καλό λάδι»
Μου αναφέρει. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.
«Ναι, όντως»
Μουρμουρίζω χαμένος λιγάκι στις σκέψεις μου. Το στήθος μου έχει γεμίσει από ένα παράξενο συναίσθημα.
«Στράτο;»
Εκπλήσσομαι μόλις ακούω την φωνή της Ισμήνης. Αμέσως γυρίζω από την άλλη για να την δω να μας πλησιάζει.
«Καλησπέρα σας»
Ο Σπύρος είναι τυπικός στον χαιρετισμό του.
«Χαίρεται»
Αποκρίνεται η Ισμήνη με ένα ευγενικό χαμόγελο στο πρόσωπο της.
«Λοιπόν, εγώ πηγαίνω αφεντικό»
«Ναι ναι, πήγαινε»
Συμφωνώ και μετά τον παρακολουθώ να φεύγει από κοντά μας. Εστιάζω όλη μου την προσοχή στην σύζυγο μου.
«Γειά σου γυναίκα»
Την χαιρετάω πειραχτικά πριν αφήσω ένα πεταχτό φιλί στο στόμα της.
«Γειά σου άντρα»
Μου ανταποδίδει το πείραγμα με μια σκανταλιάρικη λάμψη στα μάτια της.
«Πως κι από δω;»
«Τελείωσα νωρίτερα και είπα να έρθω να σε κλέψω»
Απαντάει τυλίγοντας διστακτικά τα χέρια της γύρω από την μέση μου. Γελάω.
«Να με κλέψεις ε;»
Λέω ενώ σηκώνω το χέρι μου ώστε να χαϊδέψω το μάγουλο της.
«Ε δεν έχω το δικαίωμα να απαγάγω τον σύζυγο μου;»
Ρωτάει ανασηκώνοντας παιχνιδιάρικα το φρύδι της.
«Εννοείται πως το έχεις, ακόμα και να τον φυλακίσεις!»
Απαντάω φέρνοντας την ακόμα πιο κοντά μου. Ξαφνικά αφήνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου, το οποίο με αιφνιδιάζει και με κάνει να χαμογελάω σαν χαζός. Έχω να την δω μονάχα μερικές ώρες και νιώθω λες και πέρασε αιώνας!
«Έτσι όπως με κοιτάζεις όμως τώρα....»
Κόβω την πρόταση μου, χωρίς να μπορώ να πιστέψω στην ομορφιά που αντικρίζουν αυτήν την στιγμή τα μάτια μου.
«Ναι;»
Αναρωτιέται με ένα χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη της.
«Σκέφτομαι ότι εγώ θέλω να σε απαγάγω»
Λέω με βραχνή φωνή.
«Δε φεύγουμε λοιπόν σιγά σιγά;»
Με ρωτάει όλο σκανταλιά. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά τριγύρω.
«Πάμε. Τώρα!»
Προφέρω σιγανά προκαλώντας της ένα πνιχτό γελάκι. Αμέσως μπλέκουμε τα δάχτυλα μας και φεύγουμε σχεδόν τρέχοντας από το χωράφι.