Η πτώση

Και τώρα; τι κάνουμε;

Κάθομαι σε μια ερημική παραλία, να κοιτάζω ολομόναχη την απέραντη θάλασσα. Τα κύματα ακούγονται σαν μελωδία στ' αυτιά μου. Οι σκέψεις με βασανίζουν. Ουσιαστικά.... ήμουν ένα αντικείμενο για όλους. Για τον Μιχάλη, για την μάνα μου. Ο μόνος που δεν με αντιμετώπισε έτσι.... ήταν ο Στράτος. Τελικά υπήρξε ο μοναδικός ειλικρινής άνθρωπος στην ζωή μου. Αναρωτιέμαι και για τον Μιχάλη. Νόμιζα ότι με αγαπούσε. Εντάξει, μπορεί να μην υπήρχε έρωτας ανάμεσα μας, αλλά πίστευα ότι υπήρχε η αγάπη! Πόσο αφελής ήμουν τελικά; Ξαφνικά, αισθάνομαι κάτι ζεστό να πέφτει στους ώμους μου. Κοιτάζω και συνειδητοποιώ ότι έχω μια κουβέρτα επάνω μου. Σηκώνω τα μάτια για να τον αντικρίσω.
«Αν δε με θες, μπορώ να φύγω»
Μου δηλώνει, με την έκφραση του να βγάζει κάτι το τρυφερό. Άθελά μου χαμογελάω.
«Και που θα πας;»
Αναρωτιέμαι.
«Λίγο παρακάτω»
Απαντάει, γέρνοντας ελαφρώς το κεφάλι του στο πλάι. Ένα αυθόρμητο γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου.
«Να φύγω;»
Με ρωτάει ξανά. Χαμηλώνω τα μάτια μου στην άμμο.
«Κάτσε»
Απαντάω τελικά. Σε λίγα δευτερόλεπτα, νιώθω το μπράτσο του να ακουμπάει με το δικό μου. Κρατάω καρφωμένη την προσοχή μου στην θάλασσα. Αυτή η εικόνα μου προσφέρει γαλήνη. Στο μυαλό μου υπάρχει ένα χάος, όμως το νερό ηρεμεί την ψυχή μου.
«Στεναχωριέσαι. Το καταλαβαίνω»
Λέει ξαφνικά. Το στήθος μου ανεβαίνει αργά, και μετά πέφτει απότομα, καθώς αφήνω μια μακρόσυρτη ανάσα.
«Γκρεμίστηκαν όλα Στράτο»
Του αποκαλύπτω ένα κομμάτι από τις σκέψεις μου. Το πρόσωπο του πλησιάζει το δικό μου.
«Τίποτα δεν γκρεμίστηκε»
Ψιθυρίζει, θέλοντας να μου δώσει κουράγιο. Γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι, ίσα ίσα για να κοιτάξω τα μάτια του.
«Νιώθω προδομένη Στράτο. Προδομένη από την ίδια μου την οικογένεια»
Δεν νομίζω ότι υπάρχει χειρότερο συναίσθημα σε αυτόν τον κόσμο. Έχω απογοητευτεί ακόμα και από την εικόνα που είχα δημιουργήσει τώρα χρόνια για τον πατέρα μου. Η καλύτερα... από την εικόνα που μου έδωσαν να πιστέψω. Ήμουν ανόητη, αφελής, δεν ήθελα να καταλάβω, επειδή έτσι είχα μάθει. Ο Στράτος περνάει το χέρι του γύρω από την μέση μου, φέρνοντας το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου.
«Αυτό που έκανε η μάνα σου, ήταν πράγματι απαίσιο....»
Παραδέχεται, προσπαθώντας μάλλον να βρει τις σωστές λέξεις.
«Είχε όμως τους λόγους της»
Συμπληρώνει την πρόταση του. Αφήνω μια ανάσα κούρασης.
«Ο μόνος λόγος που το έκανε αυτό, ήταν για να μπορέσει να ξεχρεώσει»
«Ναι, όντως. Αυτό όμως που ήθελε να ξεχρεώσει, είναι ένα σπίτι το οποίο ανήκει σε σένα. Ήταν ένα δώρο από τον πατέρα σου»
Υποστηρίζει, προσπαθώντας μάλλον να επουλώσει την πληγή μου. Αυτό όμως δεν γίνεται. Και αμφιβάλω αν θα καταφέρω κιόλας ποτέ να γιατρευτώ από αυτό που έμαθα σήμερα.
«Τόσα χρόνια, δεν μου είπε ποτέ της την αλήθεια....»
Κάνω παύση, ρουθουνίζοντας ειρωνικά.
«Προφανώς για να μην χαλάσει το τέλειο σχέδιο της»
Όλα είναι ξεκάθαρα πλέον μπροστά μου. Γι' αυτό δεν ήθελε να χαλάσω τον αρραβώνα μου με τον Μιχάλη, γι' αυτό δεν ήθελε να αναλάβω την υπόθεση με το χωριό, γι' αυτό δεν θέλει και τον Στράτο. Για όλα λοιπόν υπήρχε μια εξήγηση.
«Ξέρω πως σου είναι δύσκολο τώρα, αλλά....»
Κάνει παύση και τα βλέμματα μας συναντώνται.
«Προσπάθησε να μην την μισήσεις»
Νομίζω ότι μου το ζητάει σαν χάρη. Δεν μπορώ να τον πιστέψω!
«Στράτο, η μάνα μου σε αντιμετώπισε σαν με τον χειρότερο τρόπο. Σε θεωρεί έναν ασήμαντο, κάποιον που δεν μου αξίζει....»
Του υπενθυμίζω διστακτικά. Εκείνος στρέφει το βλέμμα του στην θάλασσα, επιτρέποντας μου να παρατηρήσω το προφίλ του.
«Πως γίνεται να την υποστηρίζεις;»
Αναρωτιέμαι χαμηλόφωνα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, πριν αποφασίσει να μου απαντήσει.
«Δεν το παίρνω τόσο σοβαρά Ισμήνη....»
Τα μάτια του στυλώνονται ξανά στα δικά μου.
«Ξέρω τι πιστεύουν οι δικοί σου για μένα. Περίπου τις ίδιες απόψεις έχουν και οι δικοί μου»
Η τελευταία του πρόταση με προβληματίζει. Δεν το ήξερα. Και αυτή είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ πως ο Στράτος έχει φάει πολύ πόλεμο εξαιτίας μου. Ναι, είμαστε ερωτευμένοι, αλλά κανένας δεν αποδέχεται αυτόν τον έρωτα, κανένας δεν μας θέλει μαζί.
«Ερχόμαστε από διαφορετικούς κόσμους»
Υποστηρίζω. Εκείνος δείχνει σκεπτικός τώρα.
«Το ξέρω....»
Απαντάει με σταθερή φωνή.
«Όμως ο έρωτας έρχεται από τον ίδιο κόσμο, και κατοικεί στις ψυχές μας χωρίς να πάρει την άδεια μας για να το κάνει»
Είναι αυτές οι απίστευτες στιγμές που ο ποιητής βγαίνει από μέσα του και μου χαρίζει τα πιο όμορφα λόγια που έχω ακούσει ποτέ μου. Απλώνω το χέρι μου ώστε να χαϊδέψω το αξύριστο μάγουλο του.
«Ήσουν ο μοναδικός που υπήρξε ειλικρινής μαζί μου»
Τώρα το ξέρω καλά. Ένα μικρό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη του.
«Από δω και μπρος, σκοπός της ζωής μου είναι να σε κάνω ευτυχισμένη»
Μου δηλώνει, πριν αφήσει ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου. Έπειτα ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του, αφήνοντας το σώμα μου να ξεκουραστεί δίπλα του. Ο ήχος της θάλασσας ταξιδεύει στ' αυτιά μου. Κλείνω τα μάτια, με την ελπίδα ότι θα καταφέρω να συνεχίσω σε αυτό το χάος που λέγεται ζωή.
«Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου»
Ψελλίζω. Το σώμα του τραντάζεται καθώς αφήνει ένα γελάκι.
«Αυτή είναι δική μου ατάκα»
Λέει πειραχτικά, κάνοντας τώρα εμένα να γελάσω.
«Ωραία, και τώρα; τι κάνουμε;»
Ρωτάει, μετά από αρκετά λεπτά σιωπής. Δεν υπάρχει κάτι να σκεφτώ. Την απόφαση μου την είχα πάρει από πιο πριν, και θα την υποστηρίξω μέχρι τέλους!
«Θα φύγουμε μαζί»
Δηλώνω με σιγουριά. Έπειτα σηκώνω το κεφάλι μου, ώστε να τον αντικρίσω κατάματα. Ένα χαμόγελο παιχνιδίζει στα χείλη του.
«Ότι θες εσύ γαλανομάτα μου»
Λέει σιγανά, πριν φιλήσει τρυφερά τα χείλη μου. Ανταποκρίνομαι ακουμπώντας την παλάμη μου στο στήθος του. Σήμερα έγιναν τεράστιες ανατροπές στην ζωή μου. Παραιτήθηκα από την δουλειά μου, έμαθα ότι η μάνα μου με χρησιμοποίησε για να εξοφλήσει ένα χρέος του πατέρα μου, και ο πρώην μου είναι ένας εμμονικός άντρας. Θα φύγω λοιπόν μαζί με τον Στράτο, έχοντας την ελπίδα ότι θα καταφέρω να ξαναβρώ σύντομα της ισορροπίες μου. Η τουλάχιστον.... ότι θα καταφέρω να δημιουργήσω έναν καινούργιο κόσμο, μαζί του.