Η πτώση

Έχεις μία ώρα διορία

Ισμήνης POV

Το επόμενο πρωί, στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη, κοιτάζοντας το είδωλο μου. Νομίζω ότι είμαι εντάξει. Πω πω, δεν θέλω καθόλου να πάω στο γραφείο. Γυρίζω από την άλλη, ώστε να κοιτάξω τον όμορφο άντρα που κοιμάται στο κρεβάτι. Δείχνει τόσο ήρεμος. Τα χέρια του είναι απλωμένα, και ένα αχνό χαμόγελο φαίνεται στο πρόσωπο του. Μάλλον πρέπει να βλέπει κάποιο πολύ ευχάριστο όνειρο. Πηγαίνω να καθίσω δίπλα του. Σπρώχνω τα μαλλιά του από το μέτωπο του. Θα το προτιμούσα να μείνω εδώ, να περιμένω μέχρι να ξυπνήσει, να τον χαζεύω με τις ώρες. Αλλά το καθήκον με καλεί. Πρέπει να συζητήσουμε καλύτερα το θέμα της μετεγκατάστασης με τον πρόεδρο. Ακουμπάω το χέρι μου στο αξύριστο μάγουλο του. Τον κάνει τόσο γοητευτικό αυτό. Ένα ελαφρύ σκυθρώπιασμα εμφανίζεται στο πρόσωπο του, πριν ανοίξει λίγο τα μάτια του.
«Ισμήνη;»
Λέει με βραχνή φωνή. Περνάω τα ακροδάχτυλα μου από το αξύριστο σαγόνι του.
«Κοιμήσου. Είναι νωρίς ακόμη»
Τον συμβουλεύω. Στρέφει το κεφάλι του στο πλάι, καθώς τεντώνει το σώμα του. Παίρνω μια απότομη εισπνοή.
«Εσύ γιατί δεν ξαπλώνεις;»
Αναρωτιέται, ρίχνοντας μου μια καλύτερη ματιά τώρα.
«Και γιατί φοράς ρούχα;»
«Γιατί πρέπει να φύγω. Έχω συνάντηση με τον πρόεδρο για το θέμα της μετεγκατάστασης»
Του εξηγώ, αφήνοντας το χέρι μου να αγγίξει το στήθος του.
«Θα αργήσεις να τελειώσεις;»
«Δεν ξέρω»
Απαντάω, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους μου.
«Σκεφτόμουν, αν ήθελες κι εσύ, να βγούμε αργότερα έξω. Να πάμε κάπου για φαγητό»
Ένα γλυκό χαμόγελο ανεβαίνει στα χείλη μου.
«Μου ακούγεται πολύ ωραία ιδέα»
Του εξομολογούμαι, αντιγράφοντας την έκφραση του.
«Και θα είναι ακόμα πιο ωραία, εάν συμφωνήσεις»
Αποκρίνεται, με το χέρι του να χαϊδεύει τώρα το δικό μου. Πολύ θα ήθελα να του πω το ναι, αλλά φοβάμαι. Δεν είμαστε ακόμα ελεύθεροι. Πρέπει να προσέχουμε πολύ.
«Θα δούμε»
Θα αρκεστώ σε αυτήν την απάντηση. Εκείνος μουτρώνει, αλλά τελικά κουνάει καταφατικά το κεφάλι του. Σκύβω από πάνω του.
«Ήξερες ότι θα ήταν δύσκολο»
Του υπενθυμίζω, σχεδόν ψιθυριστά. Δεν με κοιτάζει, εστιάζει στα ενωμένα χέρια μας.
«Δώσ' μου λίγο χρόνο, θα το συνηθίσω»
Μου ζητάει, με τον ίδιο τόνο. Ένα γλυκό χαμόγελο ανεβαίνει στο πρόσωπο μου.
«Σ' ευχαριστώ για την κατανόηση»
Μουρμουρίζω, πριν αφήσω ένα φιλί στο αξύριστο μάγουλο του. Μια σουβλιά φόβου έρχεται για να με πανικοβάλει. Για πόσο άραγε θα μπορέσει να κρατήσει αυτήν την κατανόηση; για πόσο θα αντέξει;
«Μου λείπεις ήδη, το ξέρεις;»
Λέει, την στιγμή που απομακρύνομαι. Δεν αντιστέκομαι, του χαμογελάω ξανά.
«Θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ»
Προσπαθώ να τον ενθαρρύνω. Ένα τρυφερό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του.
«Κι εγώ θα είμαι εδώ, να σε περιμένω»
Δεν ξέρω αν πρόκειται για υπόσχεση. Αφήνω ένα φιλί στο στόμα του, πριν σηκωθώ από το κρεβάτι.
«Σου έχω παραγγείλει και πρωινό»
Τον ενημερώνω καθώς φοράω το σακάκι μου.
«Υπέροχα»
Μουρμουρίζει, ενώ χώνει το πρόσωπο του στο μαξιλάρι μου. Ένα μικρό γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου. Έπειτα ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω από το δωμάτιο. Προς το παρόν, ξεκίνησε καλά η ημέρα μου, να δούμε και πως θα εξελιχθεί.