Η πτώση

Τα ετερώνυμα....

Ισμήνης POV

Μόλις φτάνω στο πολύκεντρο, βλέπω τον πρόεδρο να έρχεται τρέχοντας κοντά μου.
«Που είσαι; τρελάθηκα από την αγωνία! Για μια στιγμή πίστεψα ότι δεν θα έρθεις κιόλας»
Μου αποκαλύπτει, με τον τόνο του να φανερώνει ένταση. Πολλά νεύρα έχει αυτός σήμερα.
«Τώρα είμαι εδώ. Ας ξεκινήσουμε τις διαδικασίες»
Λέω λιτά, και έπειτα προχωράω στα σκαλιά. Εκείνος με ακολουθεί γρήγορα. Θεέ μου, αν συνεχίσω με αυτούς τους ρυθμούς, θα κινήσω υποψίες. Όλα στο κεφάλι μου είναι μπερδεμένα. Δεν ξέρω από που να αρχίσω και από που να τελειώσω με τα προβλήματα μου. Καθόμαστε ξανά στο κέντρο. Ο κόσμος έχει μαζευτεί τριγύρω, σημάδι ότι άργησα πάρα πολύ. Παρατηρώ την κάλπη που βρίσκεται μπροστά από το τραπέζι μας. Φτάσαμε λοιπόν στην τελική ευθεία. Μόλις κλείσει κι αυτό, θα επιστρέψω οριστικά στην Αθήνα. Μα και εκεί έχω πολλά να αντιμετωπίσω, και κάποιες αλλαγές να φροντίσω.
«Λοιπόν, ησυχία»
Τους ζητάει φωναχτά ο Παύλος. Μόλις σωπάσει και η τελευταία φωνή μέσα στην αίθουσα, ξεκινά να τους εξηγεί τις διαδικασίες του δημοψηφίσματος. Κοιτάζω στην είσοδο, με τα δάχτυλα μου να χτυπούν νευρικά στην άκρη του τραπεζιού. Είπε ότι θα έρθει, δεν ελπίζω να αθετήσει τον λόγω του. Περιμένω υπομονετικά, αγνοώντας τις φωνές γύρω μου, την φασαρία, τις λέξεις. Που είσαι επιτέλους Στράτο;
«Ας ξεκινήσουμε»
Ακούω τον πρόεδρο να λέει δίπλα μου. Αφήνω την ανάσα μου να ξεφύγει, αδειάζοντας τα πνευμονία μου. Ο κόσμος έρχεται κοντά μας, έτοιμος να ρίξει το ψηφοδέλτιο του στην κάλπη. Αισθάνομαι μια ενόχληση μέσα στο στήθος μου. Είπε ότι θα έρθει, ήταν σίγουρος γι' αυτό που μου είπε. Σφίγγω τις γροθιές μου πάνω στο τραπέζι.
«Ελπίζω να υπάρξει λύση»
Η γνώριμη φωνή του, προκαλεί την απόλυτη προσοχή μου. Σηκώνω γρήγορα το κεφάλι, για να αντικρίσω το αξύριστο πρόσωπο του.
«Θα υπάρξει Στράτο, να είσαι βέβαιος γι' αυτό»
Τον επιβεβαιώνει ο Απέργης, με μια υποψία ειρωνείας στην χροιά του. Μερικοί γύρω μας, τους κοιτάζουν περίεργα, σαν να περιμένουν ίσως κάποιο ξέσπασμα, όπως τις προάλλες.
«Καλώς»
Λέει τελικά ο Στράτος, ρίχνοντας το ψηφοδέλτιο του μέσα στην κάλπη. Τόση ώρα δεν έχω πάρει τα μάτια μου από πάνω του. Μου αρέσει που σκέφτομαι ότι θα πρέπει να επιστρέψω στην Αθήνα. Η χθεσινή μας νύχτα ήταν αρκετή τελικά για να με κάνει να σκεφτώ πιο σοβαρά εμάς τους δύο. Μα πως θα μπορέσουμε να χτίσουμε μια σχέση, από την στιγμή που υπάρχει μια τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα μας; Μου φαίνεται... αδιανόητο, έως και ακατόρθωτο. Τον παρακολουθώ να φεύγει και αισθάνομαι την παρόρμηση να τον ακολουθήσω. Λοξοκοιτάζω τον Παύλο.
«Με συγχωρείς, θα βγω για λίγο έξω»
Τον ενημερώνω καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Έτσι κι αλλιώς, δεν χρησιμεύω πουθενά εδώ πέρα.
«Έγινε, εντάξει»
Λέει τελικά, κάνοντας ένα θετικό νεύμα με το κεφάλι του. Το βλέμμα του κρύβει περιέργεια, μα δεν πολύ δίνω σημασία. Βγαίνω από το πολύκεντρο, με την ελπίδα ότι δεν έφυγε. Ω, μακάρι να τον προλάβω. Αισθάνομαι τεράστια ανακούφιση μόλις τον βλέπω να στέκεται δίπλα από την σκάλα, με την πλάτη του γυρισμένη σε μένα. Ρίχνω μια διακριτική ματιά τριγύρω. Κάποιοι που βρίσκονται τριγύρω, συζητώντας ήδη για κάποιο πιθανό αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει πως είναι απασχολημένοι, οπότε δεν θα παρατηρήσουν κάτι το περίεργο ανάμεσα στον Στράτο και μένα. Πηγαίνω να σταθώ μπροστά του. Δεν κρύβει την χαρά του μόλις με βλέπει.
«Δεν περίμενα να σε αφήσει τόσο εύκολα»
Σχολιάζει περιπαιχτικά.
«Δεν με κρατούσε κανένας»
Του αναφέρω, ανασηκώνοντας ελαφρώς το φρύδι μου. Αφήνει ένα γελάκι.
«Ωραία, και τώρα τι ήρθες να μου πεις;»
Με ρωτάει, σταυρώνοντας παράλληλα τα χέρια στο στήθος του.
«Μόλις βγουν τα αποτελέσματα, θα πρέπει να επιστρέψω κάτω»
Η δήλωση μου, κάνει την έκφραση του να παγώσει.
«Δηλαδή θα φύγεις στην Αθήνα;»
«Πρέπει. Το έργο μου εδώ τελείωσε.... σχεδόν»
Του εξηγώ, ανασηκώνοντας απολογητικά τους ώμους μου. Κοιτάζει χαμηλά, αποφεύγοντας το βλέμμα μου.
«Εντάξει, θα κατέβω εγώ τότε»
Λέει μετά από μερικά λεπτά σιωπής.
«Στράτο, δεν είναι λύση αυτό»
«Έχεις μήπως να προτείνεις κάτι καλύτερο;»
Αντιγυρίζει, ανασηκώνοντας ερωτηματικά το φρύδι του. Το σκέφτομαι για λίγο, μέχρι που αφήνω έναν αναστεναγμό παραίτησης.
«Όχι»
«Ωραία, τότε θα κατέβω στην Αθήνα μαζί σου»
Απαντάει λιτά, ακουμπώντας με άνεση το σώμα του πίσω, στην κουπαστή. Δεν θέλω να τον ταλαιπωρήσω, ούτε να τον ξεβολέψω από το πρόγραμμα του. Έχει κι αυτός ζωή, έχει κι αυτός υποχρεώσεις.
«Αν και σε θέλω κοντά μου, δεν συμφωνώ με την απόφαση σου»
Του αποκαλύπτω χαμηλόφωνα, φοβούμενη μήπως μας πάρει κανένα αυτί. Ένα στραβό χαμόγελο χαράζει στο πρόσωπο του.
«Με θέλεις κοντά σου;»
Επαναλαμβάνει, με τα μάτια του να έχουν φωτίσει από μια παιδιάστικη ευτυχία. Οι αντιδράσεις του είναι τόσο μεταδοτικές επάνω μου, που σχεδόν με εξαντλεί.
«Δεν είναι ο κατάλληλος τόπος για να το συζητήσουμε αυτό»
Λέω, και άθελά μου, χαμογελάω. Τι έχω πάθει; δεν μπορώ να συγκρατήσω ούτε λίγο τον εαυτό μου;
«Καλά, αλλά να ξες ότι αυτό... δεν θα μείνει εδώ»
Με προειδοποιεί, υψώνοντας τον δείκτη του. Αυτή η σκανταλιάρικη έκφραση του, το παιχνιδιάρικο χαμόγελο που τρεμοπαίζει στα χείλη του... ακόμα απορώ πως διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Εγώ είμαι το ακριβώς αντίθετο από τον Στράτο. Σοβαρή, ακριβής, επαγγελματίας, χωρίς συναίσθημα κάποιες φορές. Μήπως τελικά ισχύει αυτό που λένε; ότι τα ετερώνυμα έλκονται;