Η πτώση

Μπορώ να τα κάψω όλα

Στράτος POV

Δεν ξέρω πόσα λεπτά την κοιτάζω έτσι, σαν χαμένος. Το μυαλό μου δεν λειτουργεί. Σίγουρα δεν άκουσα καλά. Η Ισμήνη; να μου ζητάει να φύγουμε;
«Επανέλαβε αυτό που είπες»
Θέλω να το ξανά ακούσω για να σιγουρευτώ. Την παρακολουθώ να περνάει γρήγορα την γλώσσα από τα χείλη της.
«Αν σου ζητούσα να φύγουμε μαζί, θα με ακολουθούσες;»
Δεν άκουσα λάθος τελικά. Όντως, αυτό μου ζήτησε και πριν. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Και η καριέρα σου; η ζωή που έχεις εδώ;»
Δεν περίμενα ότι θα της το ρωτούσα ποτέ αυτό. Είναι σα να έχει γίνει εκείνη εγώ, κι εγώ εκείνη.
«Θα με ακολουθούσες;»
Επιμένει με μια λάμψη ελπίδας στο πρόσωπο της. Το σκέφτομαι για λίγο. Να φύγω μαζί της; μακριά από όλους όσους μας γνωρίζουν; μακριά από την ζωή που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε; Ένα αυθόρμητο γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου.
«Τι;»
Με ρωτάει, με την αγωνία να ακούγεται καθαρά στην χροιά της. Παίρνω αργά το πρόσωπο της στα χέρια μου.
«Θα τα έκαιγα όλα, προκειμένου να είμαι μαζί σου»
Δεν ντρέπομαι γι' αυτό που λέω. Έτσι αισθάνομαι, έτσι πράττω. Θα μπορούσα να παρατήσω τα πάντα για χάρη της. Για την ακρίβεια, αν το καλοσκεφτείς.... το έχω κάνει ήδη αυτό.
«Τότε αύριο κιόλας πρέπει να έχουμε φύγει από την Αθήνα»
Σαστίζω με την δήλωση της.
«Και που θα πάμε;»
Αναρωτιέμαι, νιώθοντας πιο μπερδεμένος από ποτέ.
«Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα αυτό»
Παραδέχεται, κοιτώντας σχεδόν πανικόβλητη το κενό. Αφήνω ένα δύσπιστο ρουθούνισμα.
«Ισμήνη, το λες σοβαρά; η μου κάνεις πλάκα;»
Αναρωτιέμαι, γιατί νομίζω ότι σε λίγο θα το χάσω. Δεν μπορεί η Ισμήνη που μέχρι χτες δεν τα παρατούσε για κανέναν λόγο, ξαφνικά να μου ζητάει να φύγουμε. Δεν έχει λογική!
«Πρέπει να φύγουμε Στράτο»
Λέει δείχνοντας λιγάκι αγχωμένη. Ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό της.
«Και τι θα γίνει με την ζωή σου εδώ; αυτό δεν μου εξηγείς τόση ώρα»
Την ρωτάω ευθέως, με το χέρι μου να χαϊδεύει το δικό της. Θέλω να της δώσω κουράγιο, να με εμπιστευτεί, να μου ανοίξει επιτέλους την καρδιά της. Αφήνει μια ανάσα.
«Δεν έχω τίποτα που να με κρατάει πλέον εδώ»
Υποστηρίζει, ανταποδίδοντας μου το χάδι στο χέρι. Με μπερδεύει.
«Τι σημαίνει αυτό;»
Κάτι έχει γίνει και μου το κρύβει, αυτό είναι το τελικό μου συμπέρασμα, και το πιο λογικό.
«Μίλα μου γαλανομάτα μου»
Της ζητάω, όσο πιο γλυκά μπορώ. Τα μάτια της κλείνουν, ενώ η έκφραση της δηλώνει κούραση.
«Μετά απ' όλα αυτά που έκανε ο Μιχάλης, έχω αρχίσει να τον φοβάμαι»
Οι ώμοι μου χαλαρώνουν μόλις ακούω την απάντηση της.
«Αυτό είναι όλο;»
Κι εγώ που νόμιζα ότι έγινε τίποτα σοβαρό.
«Όχι»
Απαντάει ξαφνικά, τσιτώνοντας με ξανά.
«Παραιτήθηκα»
Σαστίζω με την δήλωση της.
«Τι έκανες;»
«Παραιτήθηκα Στράτο. Τέρμα η πολιτική για μένα, τέρμα και η υπόθεση του χωριού»
Λέει γρήγορα, σα να μη θέλει να την ακούσω. Δεν σοκαρίστηκα τόσο για το ότι έχασε την θέση της, αλλά για τον λόγο που το έκανε.
«Όλα αυτά επειδή φοβάσαι τον Μιχάλη; πιστεύεις ότι μπορεί να σου κάνει τόση ζημιά;»
Αναρωτιέμαι, νιώθοντας και πάλι μπερδεμένος. Από εκεί που νομίζω ότι κάνω δύο βήματα μπροστά, ξαφνικά βρίσκομαι ξανά πίσω, στο μηδέν. Δε με βοηθάει να βρω μια άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος.
«Ο πρόεδρος δεν ήταν πρόθυμος να δεχτεί την μετεγκατάσταση. Μου το είπε ξεκάθαρα σήμερα....»
Επιτέλους ξεκίνησε να μιλάει! Την παρακολουθώ με προσοχή.
«Δεν ήθελα να τους απογοητεύσω. Ούτε και σένα»
Η τελευταία της πρόταση μου προκαλεί συγκίνηση.
«Εσύ; να απογοητεύσεις εμένα;»
Αναρωτιέμαι, με το χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη μου.
«Μάλλον δεν έχεις ιδέα πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί σου»
Οι λέξεις βγαίνουν αυθόρμητα, αλλά δεν το μετανιώνω. Ήθελα καιρό να της το εξομολογηθώ, από την ώρα που την κοίταξα στον Άη Γιώργη. Μάλλον από τότε άρχισα να την ερωτεύομαι. Ψέματα, από την στιγμή που την είδα στο μαγαζί άρχισα να την ερωτεύομαι. Ήταν τόσο κομψή, ευγενική, και όμορφη.... όπως και τώρα. Το χαμόγελο δεν μπορεί να κρυφτεί από το πρόσωπο της.
«Μάλλον δεν ξέρω....»
Υποστηρίζει, γέρνοντας ελαφρώς το κεφάλι της στο πλάι.
«Θα μάθω όμως με τον καιρό»
Η ευτυχία χτυπάει δυνατά μέσα στην καρδιά μου. Τα χείλη μου γεύονται ξανά τα δικά της, λέγοντας της με αυτόν τον τρόπο: ευχαριστώ. Δεν νομίζω ότι έχω υπάρξει πιο χαρούμενος στην ζωή μου. Έπειτα χώνεται στην αγκαλιά μου, κρύβοντας το πρόσωπο της στο λαιμό μου.
«Όλα θα τα μάθουμε, μαζί....»
Ψελλίζω, σφίγγοντας την επάνω μου.
«Κι αν θες να φύγουμε από εδώ, τότε θα φύγουμε»
Κι αυτό όμως θα το κάνουμε μαζί. Αν πριν ένιωθα εθισμένος από την παρουσία της, τώρα έχω πάθει εξάρτηση. Είμαι τόσο ερωτευμένος με αυτό το κορίτσι, που είμαι ικανός να κάνω τα πάντα! Μέχρι και βουνά μπορώ να μετακινήσω.
«Αυτό θέλω Στράτο. Αυτό χρειαζόμαστε και οι δύο»
Ναι, ίσως να έχει και δίκιο. Αν είμαστε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, ίσως επιτέλους καταφέρει να μου ανοιχτεί, να νιώσει πιο άνετα μαζί μου, πιο ελεύθερη με τον εαυτό της. Θα ανακαλύψουμε πολλά ο ένας για τον άλλον. Όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο συμφωνώ με αυτήν την ιδέα.