Η πτώση

Η ευλογία

Μετά από ενάμιση μήνα.
Στράτος POV

«Ορίστε η τελευταία δόση»
Λέω καθώς αφήνω τον φάκελο στο τραπέζι. Η Αγάπη με κοιτάζει με την ίδια υπεροπτική έκφραση που με κοίταζε πάντα.
«Το χρέος ξεπληρώθηκε»
Συμπληρώνω. Εκείνη ανοίγει τον φάκελο, ρίχνοντας μια εξεταστική ματιά στο εσωτερικό του. Κάθε φορά το κάνει αυτό. Με ξανά κοιτάζει.
«Ωραία....»
Αποκρίνεται ξερά.
«Επομένως.... δεν θα χρειαστεί να ξανά συναντηθούμε»
Νομίζω ότι έπιασα μια νότα θλίψης στον τόνο της φωνής της. Μπα, μάλλον ιδέα μου ήταν.
«Αντίο λοιπόν, Αγάπη»
Δεν ξέρω τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάνω μεταβολή ώστε να πλησιάσω την έξοδο του σπιτιού.
«Στράτο, περίμενε»
Κοκαλώνω μόλις την ακούω να προφέρει το όνομα μου. Γυρίζω από την άλλη.
«Πως.... πως είναι;»
Με ρωτάει διστακτικά. Ως τώρα, σε κάθε δόση που της έδινα δεν με ρωτούσε ποτέ για εκείνην. Αφήνω μια ανάσα.
«Ευτυχισμένη....»
Απαντάω με ειλικρίνεια. Η απογοήτευση είναι εμφανής στο πρόσωπο της.
«Αλλά ξέρω ότι της λείπεις»
Μπορεί να μην μου το παραδέχτηκε, αλλά την ξέρω την Ισμήνη. Γυναίκα μου είναι πια, αν δεν την ξέρω εγώ... τότε ποιος;
«Γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια να τα ξανά βρείτε;»
Της προτείνω με μια τσιμπιά φόβου στο στήθος μου. Την παρακολουθώ να τρίβει τα χέρια της κοιτώντας το πάτωμα.
«Εκείνη επέλεξε να μείνει μακριά μου τόσο καιρό. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με έχει πάρει»
«Μην κάνεις πείσματα, Αγάπη. Η κόρη σου σε χρειάζεται»
Πετάω αμέσως, προσπαθώντας να της αλλάξω γνώμη. Αφήνει ένα ειρωνικό επιφώνημα.
«Με χρειάζεται»
Επαναλαμβάνει με δύσπιστο τόνο.
«Αν με χρειαζόταν, τότε θα με έψαχνε»
Αυτός ο εγωισμός στο τέλος θα την αφήσει μόνη. Δεν της αξίζει, και ξέρω πως ούτε η Ισμήνη το θέλει. Ανασαίνω βαθιά.
«Αυτός είναι ο νέος της αριθμός....»
Λέω καθώς αφήνω ένα διπλωμένο χαρτάκι στο έπιπλο δίπλα μας.
«Εγώ σου προτείνω να κόψεις τα πείσματα, όσο είναι ακόμα νωρίς»
Συνεχίζω και μετά βγαίνω από το σπίτι της. Ελπίζω να με ακούσει, για το δικό της καλό. Μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω για το ταξίδι της επιστροφής.

Ισμήνης POV

«Μωρό μου, γύρισα»
Ακούω τον Στράτο να φωνάζει από τον διάδρομο του σπιτιού. Αμέσως κρύβω το τεστ πίσω από την πλάτη μου.
«Μωρό μου;»
Συνεχίζει να φωνάζει πριν ανοίξει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Ένα πλατύ χαμόγελο κοσμεί το όμορφο πρόσωπο του.
«Ώστε εδώ είσαι»
Λέει παίρνοντας την πιο παιχνιδιάρικη του έκφραση. Έπειτα έρχεται και γονατίζει μπροστά μου.
«Αυτό για σένα»
Προσθέτει καθώς εμφανίζει μια λευκή τουλίπα μπροστά μου. Δεν μπορώ να συγκρατήσω το χαμόγελο μου.
«Είναι τέλειο»
Ψελλίζω πριν σκύψω και τον φιλήσω στο στόμα. Το χαμόγελο δεν φεύγει στιγμή από τα πρόσωπα μας.
«Πήρε και η μαμά σου τηλέφωνο. Είπε ότι θα έρθουν αύριο με τον μπαμπά σου να μας επισκεφτούν»
Δυστυχώς το χωριό δεν έχει σηκωθεί μέχρι σήμερα, και αμφιβάλω κιόλας αν θα γίνει ποτέ. Με τους γονείς του Στράτου τα πηγαίνουμε περίφημα! Η μάνα μου από την άλλη.... είναι τελείως χαμένη.
«Γιατί συννέφιασες γαλανομάτα μου; νόμιζα ότι σου άρεσε το δώρο μου»
«Δεν είναι αυτό Στράτο»
Απαντάω αμέσως θέλοντας να του διώξω κάθε αμφιβολία.
«Αλλά τι;»
Ρωτάει με τα χέρια του να αγγίζουν τα γόνατα μου.
«Για την μαμά σου κάνεις έτσι, σωστά;»
Λέει με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας στα χείλη του. Ο γλυκός μου, ξέρω πόσο με νοιάζεται. Αφήνω το λουλούδι στην άκρη και μετά κατεβαίνω από το κρεβάτι, ώστε να καθίσω καβάλα επάνω του. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από την μέση μου.
«Πως ήταν το ταξίδι σου;»
Τον ρωτάω προσπαθώντας να αλλάξω θέμα. Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι.
«Μια χαρά»
«Έκλεισες την δουλειά που είπες;»
Παραδόξως οι δουλειές του Στράτου με τα χωράφια πάνε πολύ καλά. Μου χαμογελάει.
«Ναι μωρό μου. Όλα πήγανε μια χαρά»
Η ηρεμία που εκπέμπει το πρόσωπο του είναι μεταδοτική. Ακόμα να το πιστέψω ότι φτάσαμε ως εδώ, και σε μερικούς μήνες από τώρα θα γίνουμε γονείς. Δεν ξέρω καν πως να του το ανακοινώσω χωρίς να βάλω τα κλάματα! Ξαφνικά παρατηρώ τα φρύδια του να σμίγουν.
«Τι είναι αυτό;»
Ρωτάει κοιτάζοντας πίσω από εμένα. Πριν καλά καλά το καταλάβω, το τεστ βρίσκεται στο χέρι του. Το επεξεργάζεται για λίγο, δείχνοντας μπερδεμένος.
«Τι σημαίνει αυτό μωρό μου;»
Αφήνω μια ανάσα.
«Δεν ήθελα να σου το ανακοινώσω έτσι....»
Παραδέχομαι με ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη μου. Εκείνος με κοιτάζει με αγωνία.
«Στράτο.... σε λίγους μήνες θα γίνεις μπαμπάς»
Του λέω παίρνοντας το πρόσωπο του στις παλάμες μου. Το στόμα του έχει ανοίξει και τα μάτια του είναι ανέκφραστα. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να φοβάμαι τώρα.
«Στράτο με άκουσες; η έπαθες εγκεφαλικό;»
Τον πειράζω μήπως και τον συνεφέρω. Με μια απότομη κίνηση με σφίγγει στην αγκαλιά του, χώνοντας το πρόσωπο του στον λαιμό μου. Αφήνω ένα επιφώνημα έκπληξης το οποίο καταλήγει σε χαχανητά.
«Μωρό μου! αυτό είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να χω!»
Μου αναγγέλλει πριν τραβηχτεί λίγο πίσω. Σπρώχνω μερικές τούφες που έχουν πέσει στο μέτωπο του.
«Σ' αγαπάω»
Παραδέχομαι σιγανά. Παρατηρώ τα μάτια του να βουρκώνουν.
«Κι εγώ γαλανομάτα μου, κι εγώ»
Αποκρίνεται πριν ακουμπήσουμε τα μέτωπα μας μεταξύ τους. Η καρδιά μου χτυπάει από ευτυχία. Όταν είδα ότι το τεστ βγήκε θετικό, αμέσως ένιωσα χαρά. Δεν φοβόμουν καθόλου για την αντίδραση του. Είμαστε παντρεμένοι, έχουμε τις δουλειές μας, το σπίτι μας, ανθρώπους που μας νοιάζονται, και τώρα.... ήρθε κι αυτό, η μεγαλύτερη ευλογία που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος!
«Θέλω να την πάρω τηλέφωνο Στράτο, να της το πω»
Ανακοινώνω κρατώντας για λίγο κλειστά τα μάτια μου.
«Κάν' το, τώρα»
Μου προτείνει με σιγουριά. Τραβιέμαι πίσω ώστε να τον ξανά κοιτάξω.
«Λες;»
«Ναι μωρό μου! Εμπρός!»
Επιμένει με μια νότα ενθουσιασμού στην χροιά του. Αμέσως βγάζω την συσκευή από την τσέπη μου και ανοίγω τις επαφές. Μπορεί να άλλαξα αριθμό, όμως κράτησα αυτούς που πιστεύω πως είναι απαραίτητοι. Ακουμπάω το τηλέφωνο στ' αυτί μου έχοντας την προσοχή μου καρφωμένη στον Στράτο. Με τρώει η αγωνία!
«Ισμήνη;»
Μπορώ να διακρίνω την έκπληξη στην φωνή της.
«Μαμά.... είμαι έγκυος»
Της ανακοινώνω νιώθοντας τα δάκρυα να ανεβαίνουν με μεγάλη δύναμη στα μάτια μου. Ο Στράτος χαϊδεύει το μάγουλο μου, ενώ ακούω την μαμά μου να γελάει από ευτυχία.

Τέλος!!!

Οκέι, άργησα παααααααααρα πολύ με αυτά τα τελευταία κεφάλαια, το ξέρω. Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι το βιβλίο έφτασε επιτέλους στο τέλος του! Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσους διαβάσετε το βιβλίο μου, και ελπίζω να βρεθούμε σύντομα σε κάποια άλλη ιστορία :)