Kusursuz&Kuralsız

22.Bölüm"Kardeş"

Merhaba ^^ Yarın okul yok diye bölüm koyayım dedim. İyiki demişim. Bende yazmayı özledim :) Şimdi bölüm zamanıı :D iyi okumalaaaarss

''Na-nasıl yani?'' Söylediği cümlede farklı iki anlam gizliydi. Biri fazlaca normal, birisi ise fazlaca şeydi. Fazlaca sapıkcaydı. Tabi ki normal bir anlam olduğundan yanaydım ama insan tereddütte istemeden de olsa kalıyor.

Bana bir şey diyecekmiş gibi baktı ama sonradan vazgeçmiş olacak ki önüne döndü ve gözlerini sıkıca kapatıp açtı. Tekrardan konuşmanın bir işe yaramayacağından ben de ağzımı kapattım. Sessiz geçecek ama ruhumu dişleyecek gürültülü yolculuğa hazır olmak için derin bir nefes aldım.

*****

En sonunda o da bu sessizlikten sıkılmış olacak ki radyoyu açtı. Tekerleklerin yolda çıkardığı sesle ve İnna'nın Diggy Down şarkısıyla Selim denen arkadaşın hijyenik(!) evine doğru yol alıyorduk. Benim niye oraya gittiğimi anlamıyordum. Burada yaşayabileceğim bir evim vardı. Tabi bunu Arda'ya diyebilecek cesaretim yoktu. Ama sormakta istiyordum. Yoksa meraktan ölebilirim.

''Bence ben artık kendi evime gidebilirim. Ne dersin?'' dedim yavaşça büyüyen gülümsememle. Yoldan gözünü ayırıp gülüşüme, ardından gamzeme baktı. Hafiften dudağı kıvrılır gibi olmuştu. Kendini toparlayıp gözlerini kısarak gözlerime baktığında konuşmadan konunun kapandığını farkettim. Arkama yaslanıp parmaklarımla şarkının ritmini tuttum. Ama sonunda dayanamayacağıma karar verip Arda'ya bakmaya başladım. Bunu farkedince onun da bakışları bana doğru döndü.

''Cidden çok merak ediyorum. Benim evime gitmeme izin vermiyorsun. Bunun bir sebebi var mı? Kerem'in de orada oturması mı sorun?'' dedim kaşlarımı havaya kaldırarak. Bana bakmadan nefesini dışarı verdi ve bir şeyler mırıldandı. Kaşlarımı çatıp onu incelerken bir anda direksiyonu sağa kırdı. Korkuyla çığırınca birkaç saniye bana baktı ardından kafasını onaylamaz bir şekilde sallayarak sırıttı. Onun bu ansızın değişen ruh haline şaşırmışcasına bakmaya devam ettim.

*****

Kapalı gözlerimi fren sesini duyunca açtım. Arda'ya kaşlarımı çatarak baktığımda gözlerini kıstı. ''Sen aklını mı kaçırdın? İkimizi de öldürmeye mi çalışıyorsun ya? Korkudan öbür tarafa gidiyordum!'' diye bağırırken, o hiçbir şey yokmuş gibi bana baktı ve dudaklarını diliyle ıslattı.

''İn.'' dedi tepkisizce. İn mi? Olduğumuz yere kaşlarımı çatarak göz gezdirdim. Eğer Limontepe sokağında başka iki numaralı ev yoksa, önünde durduğumuz ev benim evimdi. Ne yani, beni evime mi getirdi?

"Be-ben... Yani beni yanlış anlama. Seninle olmaktan sıkıldığım için değil. Yani şey. Bak istersen benim evime de gelebilirsin." Durumu toparlamaya çalıştığım bariz bir şekilde ortadaydı. Arda'nın bu sözlerimi hiç umursamadığı da ortadaydı.

Ben onun yüzüne bakmaya devam ederken arabayı tamamen durdurmuştu. Bu 'arabadan in' gibi bir şey oluyordu. Daha fazla uzatmanın yersiz olacağını düşünüp yavaşca kapıyı açtım. Tam inecekken aklıma anahtarımın olmadığı gelmişti. Arda'ya 'Anahtarım yok.' dersem bunu bir bahane olarak düşünebilirdi. Ah! Hayatımda hiç bu kadar zor bir erkekle karşılaşmadım.

"Anahtar posta kutusundaki zarfın içinde." dedi kısa bir an gözlerime bakarak. Galiba tedirgin davranışlarımdan anlamıştı. Gerçi buna hiç şaşırmamıştım. Arda sonuçta.

Arabadan inince hızlı adımlarla eve ilerledim. Yavaş gidersem yarı yolda arkama bakacaktım. Sonra beni hiç umursamayan Arda'yı görecektim ve sinirden delirecektim. Bunlara şu anlık hiç gerek yok.

Posta kutusunun kapağını açtığımda kucağıma iki tane zarf düştü. Posta kutusu o kadar dolmuş olacak ki küçük zarflara bile yer kalmamıştı. Hepsini elime alıp içlerini kontrol etmeye başladım. Anahtarlı zarfı bulunca içimi bir heyecan sardı. Ne de olsa evimden ilk defa değişik bir nedenden dolayı bu kadar uzakta kalmıştım.