Kusursuz&Kuralsız

23.Bölüm"Kıskanmak"

Herkeseee bol merhabaaalaaaar :)
Şarkı koydum fakat kendi sevdiğiniz ne aşırı mutlu ne aşırı hüzünlü olan bir müziği dinleyebilirsiniz. Bölümde duygusallık ağırlıkta ama güleceğiniz yerlerde var. Simdi iyi okumalar ~ Öptüm cok bol •
-2192 kelime yehho! Ayrica iki gunde iki bolum sanslilari siziii yerim °.°

*Arda'dan*

Kazandığı kadar kaybetmiştir bazen her insan. Bu bir çocuğun oyuncak ayısını kaybedip her gece yalnız uyumak zorunda olması kadar basit, bir çocuğun ailesini kaybetmesi kadar da zor olabilir.

Hem kaybetmiş hem de güçlü gözükmemin aksine güçsüz olmanın verdiği yoksunluk var içimde. Kaçtığım her karanlığın intikamını bir aydınlıktan alacak kadar acımasızlık var. Korkaklık var bazen. Ağlayabilmemden korkuyorum. Çünkü ağlamıyorum. En ağlanası durumda bile ağlamıyorum. Ağlamak istiyorum ama olmuyor. Çünkü erkeğim. Çünkü güçlü olmam lazım. Çünkü önceden Savaş'tım. Şimdi Arda'yım.

Ağlamak, acının insan ruhundan bir çeşit çıkış yöntemi gibi geliyor bana. Her bir göz yaşında bir kahroluş görüyorum kendimce. Ağlayana ağlama demek çok zor geliyor bu yüzden. Ama karşımda benden üstün, benim yapamadığımı yapabilen birini görmek istemiyorum. Kaldıramıyorum bunu.

Küçüklüğümde açılan her yarayı yıllardır yok etmeye çalışıyordum. Geçte olsa yok olmadıklarını ama hafiflediklerini gördüm. Onları sardım. Başkasının benim yüzümden üzüldüğünü gördüğümde içimde oluşan duygu ile sardım. Aylardır kapalı olan yaralarım şimdi çığlıklar atarak eski haline geri döndü. Kerem ile karşılaştığımda oldu bu. Bu sefer tam abi-kardeş duygularıyla karşı karşıyaydık. Canımı acıttı aklıma gelen geçmişim. Benim hayatımdaki suyu gördüm. Yangınımı söndürecek suyu. Beni unutan ailenin bir başka üyesini. Kardeşimi. Ateş ve suyun oyunundaki ateşin yaktığını söndüreni gördüm. Gözlerindeki yansımamdaki Savaş'ı gördüm.

Dayanamazdım. Kimse görmek istemediği bir şeyi görmeye dayanamazdı. Bende bunun uzamasına engel oldum. Kardeşime ilk defa yumruk attım. Ve o bana uzun süre sonra ilk defa abi dedi.

*****

"Arda lütfen yeter. Lütfen gidelim lütfen." Zeynep ilk defa bu kadar gergin gözüküyordu. Onun gözlerinde de şaşkınlık vardı. Aşık olduğu adamın bir abisi vardı. Ayrıca bu abi onu bir eve hapseden acımasızın tekiydi.

Eğer bir hikayenin geçmişini, şimdisini ve geleceğini yaşıyor olsaydık; bu hikayenin şimdisi, başladığı yeri burası olurdu. Tam da bu an. Kesinlikle her şey şimdi başlıyor.

"Arda hadi. Rica ediyorum. Lütfen sakinleşmen için uzaklaşmamız lazım buradan." Zeynep beni sakinleştirmeye çalışırken aynı zamanda da gözleriyle Kerem'i kontrol ediyordu. Benim yanımda ben umursamasam bile sadece benimle ilgilenmeliydi. Tüm duyu organlarıyla. Sadece benle.

Kolundan tutup arabaya doğru çekmeye başladım. Sıkmamaya çalışıyordum ama Zeynep kolunu kurtarmaya çalışıyordu.

"Her istemediğin olaydan sonra canımı acıtmak senin için bir kural mı?" Acıyla dişlerini sıktığını bakmadan da anlayabiliyordum.

Güldüm. Yeterince mesafeli ve soğukça. Ama o bunu umursamıyordu. Dudaklarımın kıvrılmasına bile şükredecek gibi duruyordu.

"Evet, genellikle sinirlendikten sonra birinden bunun acısını çıkarırım."

"Ben senin annen miyim? Git annenin kolunu sık. Sanki ben doğurdum Kerem'i." Cümlesini bitirir bitirmez keskin bir şekilde arkamı dönüp sertçe ona baktım. Her şeyi çok geç farkediyordu. Demesi ve dememesi gereken şeyleri ayırt edemiyordu.