The Opposite of Hate (Upper Crust #1)

Chapter 50

Chapter 50
"Wedding"

Binuga ko ang hanging namuo sa aking dibdib bago pumasok. Nakaupo sa sahig habang umiiyak si Tita Caroline nang madatnan ko. She slowly lifts her face nang mapansin ang presensya ko. Her eyes immediately turned sharp. Naroon pa rin ang mga luha.

Sa halip na makaramdam ng galit sa kanya, I pity her. I see myself in her, ang mabuhay sa insecurities and then project one's anger to another. It must have been hard for her, ang mabuhay ng ganoon sa matagal na panahon.

"I'm sorry."

Natigilan siya. Bakas sa kanya ang gulat.

"I will never know the complete picture of the past, your past with my parents... but I am sorry that you were hurt... that you're still hurting, Tita."

Dahan-dahan akong lumuhod gamit ang isang paa para magpantay kami. Kita ko ang marahan at tuloy-tuloy na pagbagsak ng mga butil ng kanyang luha.

"You're way older than me and I should not be talking to you like this..." I took another deep breath. "Hate always leads to destruction, Tita. We hate because we are hurt... but if we continue to live by hate, mas masasaktan lang tayo."

She shut her eyes and shook her head. I see the denial in her eyes. But I know it got to her. Naiintindihan niya ang sinasabi ko.

"And what's worst? Intentional or not, nakakapanakit tayo. And most times, we tend to hurt the ones who love us. Hate makes us lose sight of the beautiful things in life... I almost lost him because of that same hate, Tita. I hope you do realize what a wonderful son you have."

Inabot ko ang kamay niya at marahang hinawakan. Bumaba ang mga mata niya sa kamay niyang hawak ko. 

"Hindi niyo man po nakuha ang gusto niyo noon... but maybe Aris is already more than enough to compensate for what you do not have? He is rare. Buo at totoo po s'yang magmahal."

"H-He hates me now."

Umiling ako.

"It's too late..." She cried.

"Aris is the most forgiving and the most understanding. Magtatampo lang po iyon."

I smiled kahit na nag-iinit na rin ang sulok ng mga mata ko. I slowly put down her hand after giving it a light squeeze.

"Even if you don't like me for him—tho, I am totally fine with that—hindi ko po siya bibitawan," malumanay kong sabi.

Napatitig siya sa akin.

"I won't also try to please you and get to your good side, Tita. Your feelings are valid po kung nasa tamang pagkakataon at sa tamang sitwasyon."

Tumayo na ako.

"I would never want Aris to hate you po. Hindi po ako ganoon pinalaki ni Mama."

Umalis na ako sa kwarto niya. Bumalik ako sa hallway. Agad kong hinanap si Aris. I found him in his room. Nakatayo siya sa harap ng malaking bintanang salamin. Isinara ko ang pinto pagkapasok ko. I slowed down.

Hindi ko alam kung tama bang gambalain ko siya o mas mabuting hayaan muna siyang mapag-isa. But I just can't stand and wait.

"Aris," I softly called.

"Hm?"

Nanatili siyang naka tanaw sa labas ng bintana. I am pretty sure na mas malayo pa roon ang tingin niya. I sighed and made another step. Tumayo ako sa kanyang tabi.

"I am very proud of you," sabi ko.

Bahagyang kumunot ang noo niya. He turned his deep gaze to me.

"I am in awe of you."