Χιονισμένη μουσική σε κάποιο ραδιοφωνάκι παλιό. Με κεραία χαλασμένη. Με κεραία που στέλνει σήματα αλλού. Σε συχνώτητες που δεν πιάνω. Μια γωνίτσα φωτισμένη, με σκιές από λουλούδια και χρωματιστές όζες. Μπλε, σιελ, γαλάζιο, μωβ, κυανό. Πουθενά κόκκινο. Φούξια, θαλασσί, πετρόλ, λιλά, τυρκουάζ. Πουθενά κόκκινο. Ένας ανεμιστήρας που γυρνά χωρίς νόημα. Μας φυσάει λίγο, και μετά φεύγει. Ένα πιάτο, με ένα γλυκό κρύο, σοκολατένιο, που έλιωσε ο ήλιος. Ένα πιάτο με υγρή σοκολάτα. Ο κύριος Αύγουστος θα ναι πάντα άδοξος, όσο κι αν προσπαθεί. Ο κύριος Αύγουστος έζησε για να γραφτεί, όχι για να τον ζήσουμε. Έμεινε με το παράπονο εκείνη την πρώτη φορά που τον αφήσαμε μακριά από τον έρωτα του. Και αποφάσισε να μας εκδικηθεί. Κανένας Αύγουστος δεν είναι για μας. Καλή τύχη κύριε Αύγουστε. Εύχομαι να βρείτε την αγάπη που μας στερήσατε. Θα τα πούμε στις επόμενες μου σκέψεις. Δύσκολα θα σας ξεχάσω.
24.08.2019
YOU ARE READING
My writings
RandomΟ καθένας έχει έναν δικό του τρόπο να εκφράζεται. Εγώ πάλι έχω πολλούς. Και κυρίως μαρέσει να γράφω, να γράφω ότι αισθάνομαι και ότι με απασχολεί, να δημιουργώ νέους κόσμους, δικούς μου κόσμους. Δεν είμαι βέβαια και τόσο σίγουρη ότι το γράψιμο είναι...
