Μου είχες πει κάποτε ότι φοβάσαι το νερό. Ότι φοβάσαι μην πνιγείς. Γιατί όταν πνίγεσαι πεθαίνεις αργά. Και έχει όλη την ώρα να δεις τη ζωή σου να περνάει μπροστά από τα ματιά σου. «Αυτό δεν συμβαίνει όταν πεθαίνεις;» με είχες ρωτήσει. Δεν σου απάντησα, δεν ήξερα να σου απαντήσω. Όμως συνέχισες. Είπες δεν θέλεις να πνιγείς γιατί δεν θέλεις να δεις τη ζωή να περνάει μπροστά από τα ματιά σου. Δεν θέλεις αναπαραστάσεις των γνωστών λαθών σου, δεν θέλεις να πεθάνεις με τύψεις. Θέλεις να πεθάνεις με την ομορφότερη τελευταία ανάμνηση είπες. Μετά σηκώθηκες και με φίλησες. Με φίλησες με πάθος και μετά σταμάτησες. Και πήδηξες στο νερό.
~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·
The perks of being a wallflower, γουοτσ δατ!!
YOU ARE READING
My writings
RandomΟ καθένας έχει έναν δικό του τρόπο να εκφράζεται. Εγώ πάλι έχω πολλούς. Και κυρίως μαρέσει να γράφω, να γράφω ότι αισθάνομαι και ότι με απασχολεί, να δημιουργώ νέους κόσμους, δικούς μου κόσμους. Δεν είμαι βέβαια και τόσο σίγουρη ότι το γράψιμο είναι...
