My writings

Ο ήχος της σιωπής που ζώ

Όλα γύρω μου γυάλινα και ο κόσμος μου σιγά σιγά ραγίζει. Και τα κομμάτια του πέφτουν και καρφώνονται με δύναμη πάνω στο νεκρό μου κορμί. Μα δεν νιώθω. Έχω ξεχάσει να νιώθω. Ο ήχος της σιωπής που ζω είναι ένα ψέμα. Γιατί μόνο σε ψεύτικους κόσμους δεν νιώθεις πόνο. Όπου τα νεκρά σώματα είναι κενά από ψυχές. Και η δίκια μου κενή ψύχη έχει κρυφτεί και δεν την βρίσκω. Έχει κρυφτεί γιατί φοβάται. Φοβάται μην την βρω. Φοβάται από τη μέρα που αρχίσαμε να παίζουμε κρυφτό και δεν ξέρει να τρέχει. Μα το νεκρό μου κορμί ξέρει. Και θα την βρει και μετά θα σαπίσουν μαζί στον ήχο της σιωπής.

~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~

Αίσιο τέλος είχε και αυτή η ιστορία. Σας ευχαριστώ πραγματικά όσους όντως κάθεστε και διαβάζετε αυτά που γράφω, δεν ξέρετε πόσο δύσκολο μου ήταν να το πάρω απόφαση να δείξω σε άλλους αυτά που γράφω, είναι σαν να δείχνω την ψυχή μου και ίσως φοβάμαι και σε μεγάλο βαθμό την κριτική, πάλι καλά που το ίντερνετ είναι απρόσωπο. :)) Η ταινία της φωτογραφίας λέγεται "Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo".