My writings

Ξυπνάτε πεθαίνω

"06.12.2014

Σήμερα πήγα με την Άννα στην πορεία για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον Νίκο Ρωμανό. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που εξ εμπειρίας κατανοώ απόλυτα το "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι". Τα πνευμόνια μου είναι γεμάτα χημικά, τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, η μύτη μου τσούζει και βήχω ασταμάτητα. Ακόμα ηχούν στα αφτιά μου τα μπαμ-μπουμ των κροτίδων. Σαν πυροβολισμοί μας περικύκλωσαν, μία δεξιά, μία αριστερά, είχαμε γίνει ένα σώμα, ένα σώμα που πάλευε να μη καταλήξει σαν τον Αλέξη και τον Νίκο. Άρχισα να τρέχω, μήπως και σωθώ από τους βομβαρδισμούς. Έσπρωχνα και σπρωχνόμουν, έπεφτα... ποιος να νοιαστεί πια για το σώμα; Έτρεχα να φύγω από τα χημικά και οι μπάτσοι δίπλα μου γελούσαν. Γελάνε! Χαίρονται! Χαίρονται να στέλνουν ανθρώπους στο θάνατο. Γι'αυτό και 'γω ακόμα πιο περήφανη πια θα συνεχίσω να πηγαίνω στις πορείες, θα συνεχίσω να γεμίζω τα πνευμόνια μου χημικά και τα μάτια μου δάκρυα. Φαίνεται λοιπόν ποιοι τελικά βγαίνουν νικητές και ποιοι ηττημένοι! Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!"

Σήμερα ήταν η πορεία μπαμπά :) Η πορεία που πήγα και πέρυσι και μου είπες ότι ήσουν περήφανος. Θυμάμαι την πρώτη πορεία που πήγα ποτέ. 1 Μαΐου, μαζί πήγαμε και μου εξηγούσες τον λόγο της πορείας. Γι'αυτό συνεχίζω να πηγαίνω μπαμπά. Γιατί εσύ με πήγες πρώτη φορά. Το παραπάνω το έγραψα πριν από λίγο πάνω σε ένα από τα φυλλάδια που μας μοίραζαν στην πορεία. "Αγώνας για Κοινωνική Αυτοθέσμιση στο Δρόμο που Χάραξε ο Δεκέμβρης" γράφει από τη μια, και από την άλλη "Όταν το κράτος μας δείχνει τα δόντια του η εξέγερση είναι ο μονόδρομος - αγώνας για κοινωνική αυτοθέσμιση" Εμένα μου άρεσε ένα άλλο που δυστυχώς δεν πήρα, που έλεγε " Στα σχολεία του ύπνου, η μόνη λύση είναι τα όνειρα" ή κάπως έτσι..

Σαγαπω

~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·  

Η ταινία πάνω είναι το Almost Famous :)