Μια ζωή στο περίμενε την περνάμε. Ο χρόνος κυλάει, τρέχει και φεύγει, μα εμείς ακόμα προσπαθούμε να επιταχύνουμε τη διαδικασία. Τρέχουμε να προφτάσουμε κάτι, λες και η ζωή είναι ένα τρένο, λες και είμαστε ακόμα στο σταθμό και κυνηγάμε αυτό το τρένο και τρέχουμε, τρέχουμε. Που να ξέραμε πως αυτό είναι το τρένο, πως δεν υπάρχει σταθμός. Ίσως να παύαμε να τρέχουμε. Ίσως βέβαια να το ξέρουμε ήδη, ίσως απλά φοβόμαστε να αποδεχτούμε ότι αυτό είναι το τρένο, ίσως μας συμφέρει να πιστεύουμε πως η μιζέρια μας είναι απλά ένας σταθμός.
~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~
Η ταινία της φωτογραφίας είναι το The Pianist, είναι must!
YOU ARE READING
My writings
RandomΟ καθένας έχει έναν δικό του τρόπο να εκφράζεται. Εγώ πάλι έχω πολλούς. Και κυρίως μαρέσει να γράφω, να γράφω ότι αισθάνομαι και ότι με απασχολεί, να δημιουργώ νέους κόσμους, δικούς μου κόσμους. Δεν είμαι βέβαια και τόσο σίγουρη ότι το γράψιμο είναι...
