Countless Nights with the Mayor | COMPLETED

CNWM: 36

It's been two weeks since she found out the truth. What happened is still painful for her until now. Until now, she still has a hard time facing the truth.

Walang araw na lumipas na hindi siya umiiyak. Walang araw na lumipas na hindi niya hinanap si Joaquin. Walang araw na lumipas na nakakain at nakatutulog siya ng maayos.

Ang bigat-bugat ng loob niya. Ang lungkot ay hindi mawala sa kaniyang labi na umabot sa kaniyang mga mata.

It's hard to live alone for Athena. Not a day goes by that she doesn't think about ending her life. But the good thing is up to this day, she still alive.

Wala na siyang mapagkuhaan ng lakas. Wala na siyang malapitan at masabihan ng mga pinagdadaanan niya. Wala na siyang karamay ngunit nananatili siyang lumalaban sa hindi niya maipaliwanag na dahilan.

Athena is here now on the mountain she and Joaquin went to before. She has been going back and forth here for several days. If not at the cemetery, she would spend the day here.



Athena stood in a daze watching the sunset in the sky. "I-Inay. Faye. Clarice . . ." When she called them, tears rolled down her cheeks at the same time. "Ang hirap. A-Ang hirap mag-isa. Ngayon ko lang ulit naramdaman ang ganito dahil 'yong taong sinamahan ako sa mga araw na wala akong kasama . . . W-Wala na rin sa akin."

Hinayaan niya ang mga luha na patuloy pa rin sa pagpatak habang nilalabas niya sa kawalan ang bigat na kaniyang nararamdaman.

"N-Niloko niya ako!" muling pagsalita nito na halos mapunit na ang boses niya. "I trusted him because I hoped he wouldn't cheat on me! I trusted him because I thought he loved me for who I am. T-Tama nga ang Raoul na 'yon.

". . . Gaya nga ng sabi niya ay lolokohin din ako ni Joaquin. Wala siyang pinagkaiba sa 'yo, Raoul! Manloloko kayo!"

Ang mga sigaw niyang 'yon ay napalitan nang malakas na iyak. Kasabay ng mga luhang 'yon ang pagbuhos ng ulan.

"Ahh!" sigaw niya habang nababasa na siya ng ulan. "Mahirap ba akong mahalin?! Mahirap bang manatili sa akin?! Mahirap bang tuparin ang mga pangako niyo, ha?!" dahil sa panginginig ng kaniyang tuhod, nawalan siya ng lakas at napaupo na lang siya sa damuhan.

"Ahh! F-Faye . . . Ang sabi mo sa akin, h-hindi mo ako iiwan! Nangako ka sa akin, 'di ba?! Ahh!" patuloy pa rin nitong sigaw na halos mawalan na siya ng boses. "Anong nangyari?! Iniwan mo pa rin ako!" matapos iyon ay muli niyang naalala ang usapan nila ni Faye no'ng nangako ito sa kaniya.

"I'm so sorry. It won't happen again, Ate."

"Aba dapat lang, Elmeera Faye! Ayaw mo naman siguro akong mag-alala ng sobra. Saka ingatan mo ang sarili mo kasi dalawa na nga lang tayo, e. Walang p'wedeng mawala sa atin. Naiintindihan mo?"

"Oo naman. Hindi ako mawawala, Ate. Hindi ako aalis. Palagi lang ako nasa tabi mo."

"Ahh! Nangako ka, e! You promised me that you will stay! Hindi mo pa rin tinupad!"

"Ahh!"

"Ang sakit-sakit niyo!"

"Ahh! Ahh!"

Catching her breath, she wiped her face, which was already wet from the rain.

"N-Ngayon naman si Joaquin. Nangako siya sa akin! Nangako siyang narito lang siya palagi! Nangako siyang tutulungan niya ako para magkaroon ng pag-asang mabuhay! Pero nasaan siya?! Iniwan niya ako! I-Iniwan niya ako!"