Szczurzy Towarzysze

Edward

Uzbrojeni we wszelką możliwą broń zeszliśmy do wody u wybrzeży Ameryki. Musieliśmy iść dość długo na południe, a potem na zachód.

Zdążyłem już zapomnieć, jak dziwnie jest być pod wodą.

Wokół panowała cisza. Załoga również niewiele się odzywała. Nasze kroki wzbudzały echo.

Po długim marszu z niebieskiej toni przed nami wyłonił się wrak statku.

Zemsta Królowej Anny.

Collins, który szedł na przedzie, odwrócił się do nas.

- Dotarliśmy na miejsce. Rozdzielimy się teraz na cztery grupy i obszukamy go.

Statek był całkowicie strzaskany, więc problemu nie stanowił dostęp do niego. Niebezpieczeństwo stanowiły natomiast luźne deski oraz belki. To po prostu groziło zawaleniem.

Trafiłem do grupy z Collinsem. Przeszukiwaliśmy okolice dziobu statku.

Błąkałem się tam aż znalazłem jedną skrzynię, gdzieś na dole. Była zamknięta. Wnioskując po jej ciężarze coś musiało być w środku.

- Kapitanie! - zawołałem. Zamiast niego przyszedł do mnie jakiś inny pirat i pomógł mi wynieść skrzynię.

- Gdzie jest reszta grupy? - spytałem go, gdyśmy zostawili ją w umówionym miejscu.

- Nie wiem. Pewnie szukają po drugiej stronie.

Tam jednak nikogo nie było. Rozglądaliśmy się ze zdezorientowaniem wokoło.

- Mam złe przeczucia - mruknąłem.

- No i całkiem słusznie.

Odwróciłem się. Tych słów nie wypowiedział pirat, który ze mną był.

Tylko półprzezroczysta postać mężczyzny ubranego w koszulę oraz kamizelkę. Na oku miał przepaskę, a zamiast jednej nogi – drewnianą protezę.

Obaj – ja i pirat z Betty - wydaliśmy okrzyk.

- Co to jest?!

- Może trochę uprzejmiej, co? - zjawa pirata podeszła do nas. Mój towarzysz drżącymi rękami wydobył z kolby pistolet i strzelił.

Kula oczywiście przeleciała na wylot.

- Nigdy nie widziałem ludzi oddychających bez problemu pod wodą. Przynajmniej takich, którzy nie byliby duchami, jak my. Ale to bardzo dobrze.

W tym momencie zdałem sobie sprawę, iż ta zjawa prawdopodobnie nie żywi wobec nas życzliwych zamiarów i rzuciłem się do ucieczki.

Zimna ręka, którą czułem nawet przez wysokie buty chwyciła mnie za kostkę i pociągnęła po piasku dna.

Zdążyłem jedynie zarejestrować ból rozchodzący się z okolic potylicy. Potem chyba zemdlałem.

- Honoré. Honoré!

Poczułem ukłucie w żebra i ocknąłem się, gdyż mnie zabolały.

- Co?

To był Collins. Dźgał mnie w bok palcem.

Zorientowałem się, że ma związane na plecach ręce i dlatego mógł dosięgnąć tylko do moich żeber. Ja też byłem związany. I wszyscy z załogi, siedzący pod jedną ze zmurszałych burt wraku.

- Co się stało? - spytałem. W tym momencie bardziej od klatki piersiowej bolała mnie głowa.

Kapitan nie zdążył odpowiedzieć, bo przed nami pojawiły się zjawy, wszystkie podobne do tej, którą zobaczyłem wcześniej.