You make me smile.

Hoofdstuk 17.

"Wat is dit nou weer?! Dit moet de rest ook zien." Er sluit en deur en de stilte is weer terug in de slaapkamer. Met mijn ogen nog dicht, verlangend naar een paar uur slaap na deze korte nacht begin ik langzaam weer in slaap te vallen. 

Helaas wordt dit moment grof verstoort door een luid openslaande deur en staan er een aantal figuren in de slaapkamer. "Ik zei het toch, die liggen weer met elkaar in bed." "Alweer? Bijzonder." "Ze bleven gister ook nog lang bij het kampvuur zitten." De personen in de slaapkamer hebben een luid gesprek met elkaar en negeren volledig dat ze in een slaapkamer staan en dat hier mensen zijn die graag willen slapen. De ergernis is groot en de neiging om dit met de ongewenste figuren te delen is minstens net zo groot. Maar toch wint de nieuwsgierigheid naar wat er besproken wordt en houd ik mijn ogen gesloten om nog even te doen alsof ik slaap. "Zouden ze seks hebben gehad?" "Houd je bek Milo, er is niks gebeurt." Onderbreekt Rob het gesprek. Zijn stem klinkt diep en wat schor, waarschijnlijk ook wakker geworden door de luide gesprekken. "Tuurlijk Robbie, geloof je het zelf?." "Nee echt, er is niks gebeurt. En nu weg wezen ik wil verder slapen." "Wat jij wilt man, met een uurtje gaan we lunchen." "Ja later Raoul." "Dag oude seksbom!" Het kussen dat onder mijn hoofd ligt wordt weggetrokken en er volgt een dof geluid. De deur valt vervolgens weer dicht en de stemgeluiden verdwijnen. "Moest dat nou? Nu is het kussen weg." Mompel ik enigszins chagrijnig naar Rob terwijl ik mijn ogen open doe. "Oh goedemorgen schoonheid, wilde je niet wakker maken maar ze gingen niet weg en ik wil slapen." "Zal wel slijmbal. Nu heb ik geen kussen meer, gooi de volgende keer maar met jouw eigen kussen." "Dus ik mag vaker zo wakker worden? Daar kan ik wel aan wennen." Ondanks dat ik mijn ogen dicht heb hoor ik de grijns op zijn gezicht. "In je dromen Rob." "In dat geval slaap ik nog even verder." Niet helemaal in staat om hier een scherpe comeback op te geven draai ik mijn rug naar hem toe en start ik mijn laatste poging om nog wat rust te pakken deze morgen. 

Helaas bracht deze laatste poging weinig rust en ben ik een half uur later op de benedenverdieping te vinden. In de keuken om precies te zijn. Samen met Koen, Raoul en zijn vriendin doen we een poging om een lunch klaar te maken. Met de nadruk op poging. Er zijn geen boodschappen gedaan en Koen heeft net de laatste eieren aan laten branden. "Raoul maakte echt geen grapje toen hij zei dat jij niet kon koken." "Tja, als je naar mij had geluisterd hadden we wel eieren bij de lunch gehad." "Sorry Raoul, ik had er nog vertrouwen in. En daar heb ik nu spijt van." Koen doet zijn mond open om hier een reactie op te geven, maar nog voordat hij iets kan zeggen wordt hij onderbroken door Milo en Elize die de trap af komen lopen. "GADVERDAMME, wat is hier afgefikt?"  Beide komen met een smerige uitdrukking op hun gezicht de keuken in. "Ah ik zie het al, jullie hebben de ginger laten koken?" Vervolgd Milo. "Ik ben geen ginger en ik kan best prima koken." komt Koen terug. "Een magnetronmaaltijd ja." valt Raoul bij. Iedereen behalve Koen kan hier om lachen. "Oké genoeg, stop maar met mij belachelijk maken." Helaas voor Koen heeft dit niet het gewenste effect, werkt dit als olie op het vuur en lacht iedereen alleen maar harder. "Laten we de lunch maar bestellen, dit wordt niks meer. Als jullie stoppen met lachen betaal ik." "Geld zat he Koentje" grapt Milo. 

~

I'm back!! Of nou ja, een soort van dan. De inspiratie die ik had voordat ik dit verhaal startte lijkt op dit moment ver te zoeken. Hierdoor is mijn motivatie om te schrijven ook weinig aanwezig. Ondanks dat wil ik toch mijn best doen voor jullie om er een leuk verhaal van te maken! 

Zijn er dingen die jullie graag terug willen zien in de toekomst van dit verhaal, of is er feedback; laat mij dit vooral weten! Ik zal mijn best doen om dit te verwerken!

Enjoy :)