You make me smile.

Hoofdstuk 32.

Het is inmiddels 22:00 als iedereen met een drankje voor zich aan tafel zit. Het is voor iedereen verre van een eerste drankje en aangeschoten zou een passende term zijn. 30 seconds ligt al een poosje aangeroerd op tafel en bij niemand is de interesse of motivatie aanwezig om het spel te hervatten. 

"Robbie kan jij uit het opberghok even een fles wodka pakken?" vraagt Raoul als hij het laatste uit de fles in zijn glas giet. "Tuurlijk, ben zo terug." laat hij weten terwijl hij op staat. De rest gaat weer verder met het gesprek. "Robbie doet er wel lang over, misschien moet jij even kijken waar hij blijft?" vraagt Raoul enkele minuten later aan mij terwijl de rest ongestoord verder kletst. "Hij red zich wel denk?" Zeg ik wat verward terug. Een volwassen gast zou de weg toch wel weten te vinden in zijn eigen huis? "Dat mag ik wel hopen, maar het duurt wat lang." Nog steeds wat verward stem ik toch in. "Oké dan, als jij mij verteld waar dat is dan ga ik wel even kijken waar hij blijft." zucht ik terwijl ik op sta. "Ik denk dat hij in de bijkeuken is, hier aan het einde van de gang." Ik maak mijn weg naar door de gang en naar de bijkeuken. "Hey, hier ben je? Raoul vroeg zich al af waar je bleef." En terwijl ik dat zeg valt de deur achter mij dicht en hoor ik dat hij op slot gedraaid word. "Die schoft, dat vroeg hij zich helemaal niet af. Hij heeft mij hier opgesloten." Terwijl ik nog aan het nadenken ben over wat Robbie zegt, loopt hij mij voorbij naar de deur toe om een poging te doen om deze open te krijgen. "Wacht, HIJ HEEFT WAT?" roep ik uit zodra de woorden zijn geland. "Hij heeft mij, ik bedoel ons, hier opgesloten." "Wat een schoft." Als Robbie de deur niet open krijgt gaat hij verslagen tegen de muur aanzitten. Ik zie het nut niet in om ook aan de deur te gaan morrelen dus zak naast hem neer. "Dus." breng ik uit terwijl ik naar voren kijk. "Dus." praat hij mij na. 

Na een paar minuten in stilte naast elkaar naar de muur voor ons te hebben gekeken kan ik het niet meer aan. "Even over vanmiddag" begin ik voorzichtig. "Wat is er met vanmiddag?" vraagt Robbie alsof hij geen idee heeft wat er is gebeurt. "Nou vanmiddag op de bank, toen wij bijna zoenden." zeg ik dan maar recht door zee terwijl ik mijn gezicht draai in een poging om hem aan te kijken. "Oh dat, wat is daarmee?" vraagt Robbie, hij blijft stug naar voren kijken terwijl hij wat met zijn handen begint te friemelen. Is hij nerveus? "Ik ehm, ik wilde nog even zeggen dat ik het jammer vond dat Raoul ons onderbrak." Ik kan niet helemaal de juiste woorden vinden voor wat ik precies bedoel, maar zonder drank zou ik nooit zo stoer zijn om dit tegen iemand te zeggen. Robbie draait zijn hoofd naar mij. "Echt?" "Ja." fluister ik terwijl ik hem in zijn ogen kijk. We kijken elkaar in de ogen aan en geen van ons wilt als eerste wegkijken. "Waarom maken we het dan niet af?" fluistert Robbie. En nog voordat ik een antwoord kan geven komt Robbie dichterbij en voel ik zijn adem op mijn lippen. Het gaat langzaam, lijkt bijna wel slow motion, maar uiteindelijk komen Robbie zijn lippen op de mijne terecht. Zijn lippen voelen zacht en ik laat hem de leiding nemen. Robbie zijn hand maakt zijn weg naar mijn wang en hij houd mij voorzichtig vast, alsof ik breekbaar ben. Ik voel zijn duim voorzichtig over mijn wang bewegen. We gaan beide helemaal op in het moment en de onschuldige kus verandert in zoenen. Heel even zijn we weg uit deze ruimte, hebben we alleen maar aandacht voor elkaar en word het steeds intenser.  Robbie zijn andere hand maakt zijn weg naar mijn heup en blijft daar comfortabel liggen. Ik krijg een kriebelend gevoel in mijn buik van de zoen en de aanrakingen. Nog voordat ik mijn handen ook zijn gang kan laten gaan worden we ruw onderbroken door de deur van het opberghok die open gaat. Matthy staat in de deuropening. "Hier zijn jullie dus." Zijn gezicht lijkt wat te betrekken als hij doorheeft wat Robbie en ik aan het doen waren. Hij draait zich resoluut om en maakt zijn weg terug naar de woonkamer. "Ik heb ze gevonden." hoor ik hem nog roepen naar de rest. 

Nog een beetje beduusd van wat er net gebeurt is blijf ik naar de deuropening staren. Robbie daarin tegen is wat sneller terug op aarde. "Zullen we ons maar weer bij de rest voegen?" "Ja is goed." Robbie staat op en helpt mij overeind waarna wij samen in stilte onze weg terug maken naar de rest. Beiden stappen we met een rood aangelopen hoofd de ruimte weer binnen als Raoul begint te fluiten, overduidelijk op de hoogte van wat er zojuist is gebeurt. Ik blijf wat ongemakkelijk staan. Robbie loopt direct op Raoul af "jij schoft." en hij stompt Raoul tegen zijn arm. Raoul kijkt tevreden terug "Alsof je het erg vond." Robbie houd zijn mond en deelt nog een duw uit.  Ik negeer beide en ga aan tafel zitten terwijl ik de groep rondkijk, iedereen lijkt het grappig te vinden. Behalve Matthy, hij kijkt neutraal en lijkt misschien wel wat geïrriteerd. Maar daar kan ik volledig naast zitten. Ik besluit mij om er nu niets mee te doen en meng mij in het gesprek tussen Milo en Elize. 

De rest van de avond word er niet meer gesproken over het voorval in het opberghok, en eerlijk gezegd vind ik het prima. Robbie wijkt de gehele avond niet meer van mijn zijde, wilt continu naast mij zitten en slaat geregeld zijn arm om mij heen. Het geeft een beetje bezitterige vibes af en ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet. Iets in mij houd mij tegen om er iets mee te doen of om er iets van te zeggen. Het is inmiddels bijna twee uur als ik merk dat ik niks meer mee krijg van de gesprekken die bezig zijn. "Hey guys, ik ben moe en ga slapen. Zie jullie morgen weer." zeg ik tegen niemand in het bijzonder terwijl ik op sta. Dit word bevestigd door een gaap die mijn mond uit rolt.  "Moet ik je naar bed brengen?" vraagt Robbie terwijl hij ook op wilt staan. "Of slaap je bij mij vanavond?" "Nee dankje, ik slaap in mijn eigen bed en red mezelf prima." beantwoord ik hem terwijl ik naar Robbie het gebaar maak dat hij weer kan zitten. "Oei Rob, word je nu gewoon afgewezen?" vraagt Milo die duidelijk genoeg op heeft. "Ach houd je bek kale." moppert Robbie terwijl hij weer onderuit zakt op de bank. "ROB LOOPT EEN BLAUWTJE." roept Koen vervolgens. De andere jongens haken er ook op in en ik grijp mijn kans om in deze drukte te ontsnappen naar de logeerkamer. Wat een mafkezen ook. 

~

Nieuw hoofdstukje, en eindelijk wat meer romantiek ;p Lees en geniet! Zoals altijd is feedback meer dan welkom in de reacties of in mijn persoonlijke inbox!